Girlwithabellygift schreef nog eens iets ...

'Jammer dat je niets meer schrijft op je blog.' Waarbij ik telkens dacht ik moet echt nog eens iets schrijven. Die blogdip nog altijd, geen tijd, geen goesting, vermoeidheid en pijn er was altijd wel iets om niet te schrijven. Nochtans deze blog begon als therapie, m'n hart luchten er over schrijven. Gewoon 'het leven zoals het is'. Jullie positieve reactie's en virtuele schouderklopjes het deed deugd. Ik voelde me gesteund en ik had het gevoel er niet alleen voor te staan. De mailtjes van lotgenoten die lieten weten dat het een verademing was om m'n blog te lezen en dat ze er steun in vonden gaven me een goed gevoel. Na die keer dat ik er bijna niet meer was lukte het schrijven steeds moeilijker. De dankbaarheid dat ik dit overleefde veranderde in angst. Angsten dat ik niet meer onder controle krijg. Het 'post traumatische stress syndroom'. De onrust in m'n hoofd ik kan het eigenlijk moeilijk omschrijven. Zeven begonnen schrijfsels waarvan halverwege de woorden niet meer kwamen en ik me afvroeg of ik dat wel moest posten waarop ik het dan maar voor mezelf hield. Maar goed ondertussen lijkt deze post vlot te schrijven. M'n laatste post dateert nog van het zit skiën avontuur. Na het zit skiën viel ik in een zwart gat. Yep daar zijn we weer 'het leven zoals het is'. Begrijp me niet verkeerd, m'n droom om met m'n gezin te kunnen mee skiën kwam uit en ik genoot er met volle teugen van. Maar na enkele weken op adrenaline, de wil om het te  kunnen en het vechten tegen de spasticiteit had m'n lijf er geen zin meer in en m'n hoofd nog veel minder. Het skiën was blijkbaar veel zwaarder dan dat ik besefte. Spasticiteit ten top en pijn veel pijn om nog maar te zwijgen van de extreme vermoeidheid en de angstaanvallen die ik steeds meer kreeg. Geloof me 'het post traumatisch stress syndroom' het is echt iets raar! Ik ging er een tijdje voor naar een psychologe maar ook dat helpt niet of t'is te zeggen onze gesprekken leiden tot herinneringen, verdrongen herinneringen vooral pijnlijke herinneringen. Dat ik meer dan één medisch trauma opliep als kind dat is duidelijk. Telkens ik van die psychologe terug kwam leek het alsof m'n rugzak van het leven terug aan m'n schouders gehangen werd en dat ik er niet meer mee recht geraakte. Alsof ik niet meer aankon wat ik al allemaal mee maakte. Ik had er echt geen deugd van integendeel ik had het gevoel dat er alleen maar dingen bij kwamen in m'n hoofd, herinneringen van jaren geleden die ik tijdens de gesprekken herbeleef alsof ze van gisteren waren. Of je daar door moet ik weet het niet. Naar mijn gevoel is het slechter dan dat het goed is dus ik besliste om ermee te stoppen. Het bleek de juiste keuze te zijn. Een goeie babbel met m'n kinesist die ondertussen soms meer m'n mental coach is, ik heb er meer aan. We zijn ondertussen weer een paar weken verder als ik het met m'n revalidatie arts heb over die vermoeidheid. 'Bij wat krijg jij allemaal hulp' vraagt ze me. 'Bij het poetsen' antwoord ik. Boodschappen doen, bij iedere winkel of plaats waar ik stop m'n rolstoel in en uit laden, eten klaarmaken, twee kinderen in huis, de kinderen brengen naar hun activiteiten, iedere dag m'n revalidatie, staanapparaat en strekkers en noem maar op. Je weet wel zoals ik het al een paar keer schreef 'doen gelijk een ander' ik werd zo opgevoed. 'Ge zijt een wree wijveke ze gij' zegt ze in haar Gents dialect. Ja mag niet vergeten dat de spasticiteit al heel veel energie weg neemt en je word ook ouder. Yep in m'n blog stilte werd ik eenenveertig. éénenvéérdig! Het siert je dat je alles zelf doet, maar misschien moet je de vermoeidheid daar wel gaan zoeken, ze heeft misschien wel gelijk besef ik als ik met m'n mini naar huis rij en ons gesprek nog eens overloop. De weken die volgen besluit ik om niet meer te sporten, geen handbike en geen tennis. Alleen maar rusten in m'n strekkers. En ik moet zeggen het doet deugd. Zelfs m'n revalidatie gaat veel beter. Het gaat zo goed dat ik zelfs terug begin dromen van 'stappen'. Alhoewel het gaat zo met ups en downs dat m'n vorige zin al niet meer klopt. Dat is nu net het lastige dat m'n toestand zo wisselend is. De énige dag kan ik 'veel' de andere bijna niets. Als ik een goeie dag heb zou ik in al m'n enthousiasme een leuke activiteit beloven aan m'n kinderen om dan een dag later de kinderen te moeten uitleggen dat het toch niet zal gaan. Frustrerend echt waar. Maar goed op goeie dagen geniet ik vollen bak van wat ik wel kan. Dat is het voordeel van het leven met een niet meewerkend lijf, je geniet veel vlugger van kleine simpele dingen. Ik vind het zo spijtig als ik dan mensen van in m'n naarste omgeving hoor klagen en zagen over pietluttigheden. Zich druk maken over dingen waarbij ik eens met m'n ogen rol en bij mezelf er het mijne van denk. Dus lieve lezers, doe me een plezier en geniet! 

Live your life !!  #nevergiveup