Een goeie kinesist is goud waard

Op 8 september was het 'Wereld Kinesitherapie Dag'. Al van baby af is kinesitherapie zowat hét belangrijkste in m'n leven. Dagelijks zorgen dat die spastische spieren op lengte blijven. Stretchen en oefenen. Ik geef toe in m'n tiener jaren was  ik niet altijd even enthousiast als het over kinesitherapie ging. Het was niet m'n favoriete bezigheid het was echt van moeten. Na een lange schooldag nog een uur naar de kiné of m'n spel onderbreken om te gaan af te zien dan nog. Vooral tussen m'n elfde en twaalfde had ik een periode waar ik het moeilijk had met m'n beperking daarbij vond ik kinesitherapie niet nodig en werkte ik langs alle kanten tegen.  Overdreven roepen als ik pijn had, zuchten, blazen, met m'n ogen rollen, nee echt ik vond dat pure tijdverspilling. Toen in die tijd was hoe bruter de kinesist te werk ging en hoe meer pijn ook echt nog van toepassing.  Er werd mij eigenlijk ook nooit uitgelegd waarom kinesitherapie belangrijk was. 

" Een goeie kinesist is goud waard "

Eerlijk gezegd vind ik het een onderschat beroep, ik zie soms  dat de artsen neerbuigend doen tegenover de kinesist. Als ik op controle ga en m'n spieren zijn niet ok dan word al vlug richting de kiné gekeken. Verkorte spieren? Ah dan heeft de kiné niet goed door gestretcht. Maar kom ik met een propvol hoofd en tranen terug van die controle daar in Leuven dan is het wel de kiné die rustig en in mensentaal uitlegt wat er allemaal gezegd geweest is en me terug het bos door de bomen laat zien. Wie me volgt op Instagram en m'n verhaal volgt weet dat ik er dag in dag uit voor ga tijdens m'n revalidatie en dat ik het geluk heb te mogen samen werken met een kinesist waarmee het enorm goed klikt. Iemand die me op alle vlakken bij staat zowel fysiek als mentaal. Iemand die er geen doekjes om wind en die zegt waarop het staat. Iemand waar ik op  m'n gemak mee ben als m'n lijf onaangekondigd helemaal spastisch in een bolletje schiet en ik het liefst zou hebben dat niemand me zo ziet. Geloof me een goeie kinesist is goud waard. Als ik me 's morgens afvraag hoe ik m'n dag zal doorkomen dan is hij er om het allemaal wat dragelijker te maken. Hij is degene die ervoor zorgt dat ik gemotiveerd blijf verder doen. Hij is degene die supportert en 'komaan je kunt het' roept net op het ogenblik dat ik denk dat ik het niet meer volhou. Hij is degene waar ik eens bij mag uithuilen en eens goed vloeken als het soms allemaal te veel word. Hij is degene die m'n 'patersknie of m'n tenniselleboog na het zit skiën in tapet als de pijn niet uit te houden is. Hij is degene die me terug oplapt als ik in een sportieve bui weer eens te enthousiast aan het rolstoelsporten sloeg. Hij is degene die m'n wervels een duwtje geeft als m'n rug pijn doet. Hij is ook degene die me geleerd heeft geen grote onhaalbare doelen meer voor ogen te houden. Toen vijf jaar geleden m'n katheter het begaf en ik van de éne dag op de andere totaal onverwachts terug in m'n rolstoel belandde moest en zou ik snel terug kunnen stappen. Omdat ik de lat veel te hoog legde kon ik nooit m'n doel dat ik voor ogen had halen waardoor ik steeds meer gefrustreerd werd. Kleine doelen voor ogen houden, als m'n kiné het nog geen honderd keer zei dan zei hij het nog niet. Ik geef toe, in het begin dacht ik er het mijne van. 'Moet ik nu echt blij zijn omdat ik 2 cm rechter kan zitten dan vorige week?' Als het geen zichtbare vooruitgangen waren dan vond ik ze de moeite niet om over te spreken. Maar echt, het is één van de schoonste lessen dat ik van hem geleerd heb, blij zijn met een ieniemienie kleine vooruitgang. Als je dit kan is het zoveel gemakkelijker om vol te houden. 

Alle ieniemienie kleine vooruitgangetjes leiden tot één grote. Vorige week mocht ik het op het onverwachts aan de lijve ondervinden. Even terug naar zes mei. Slechte dag koppige psoas, spasticiteit ten top en pijn. In m'n hoofd alweer onrust, word het weer botox? Weer een narcose? Geen adem, angstaanvallen en nochtans er heeft nog niemand van botox gesproken. 'Mag ik eens proberen je spieren losser te maken met dryneedling?' Hij paste dit al eerder toe bij mensen met stress gerelateerde spierspanning klachten, maar paste het nog niet toe bij spasticiteit.  

*Dry needling soms ook Intramuscular stimulation "IMS" genoemd is een behandelmethode waarbij een speld in verdikkingen van een spier worden geprikt. De behandeling word onder andere toegepast voor de behandeling van stijfheid en pijn in de spieren. *(bron Wikipedia)

Onder het motto 'baat het niet dan schaadt het niet' liet ik die koppige spieren aanprikken. Als een wonder voelde ik nog geen vijf minuten later de spanning in m'n spieren veel minder worden. Telkens m'n psoas koppig word haalt hij z'n naaldjes boven en kan ik weer ontspannen verder dit in combinatie met m'n strekkers en staanapparaat, het marcheert. Ondertussen zit ik al aan bijna 10 maanden zonder botox, zonder narcose , zonder chemische brol in m'n lijf, zonder ziekenhuis opname. Maar Sssstttt ik zeg het niet te luid. Terug naar 2 weken geleden na een lange periode van veel te veel spasticiteit aan m'n bovenkant, lees: nek, armen, handen vingers staat het huilen me nader dan het lachen. Handen in vuistjes, maar echt moedeloos word ik ervan. Te pas en te onpas spasmes in m'n maag alsof iemand je plots een harde trap geeft. Vijf pogingen doen om een glas vast te nemen, nog meer pogingen om dat glas weer los te laten dit in combinatie met een gezin runnen ik denk dat ik het niet verder moet uitleggen welk gevoel ik had. 

'Zou je die dryneedling niet eens kunnen toepassen in m'n armen en nek?' We kunnen het maar proberen toch? En weer voel ik m'n spieren minder verkrampen en verlaat ik de kiné praktijk met losse armen en nek. Een rollercoaster van emoties is het minste wat je kan zeggen. Van bijna geen glas kunnen vastgrijpen naar vlotjes een glas vastnemen. M'n hoofd kan het soms niet altijd vatten. Na weken sukkelen op m'n diatonische accordeon gaat dit ook weer vlotjes. Als ik besluit bij wijze van test na 2 jaar m'n viool eens van onder het stof te halen dan is m'n verbazing helemaal compleet als ik met losse vingers een deuntje kan spelen alsof ik niets anders deed. 

Alsof van tien dagen verkrampt zijn en me luidop afvragen waar dit zal eindigen en m'n viool van onder het stof kunnen halen nog niet genoeg was, werd ik dan ook nog eens beloond voor m'n dag in dag uit gevecht. Ik stond zelfstandig recht en ging weer zitten. Zot, echt zotjes! Oftewel hoe het soms kan keren, een goeie twee weken geleden was het afzien en ploeteren om m'n gezin te runnen met zoveel spasticiteit. Een mens zou voor minder soms een hoofd hebben die het niet allemaal meer kan plaatsen! Ik ben me ervan bewust dat het ook weer vlug kan keren in de andere richting en als ik al m'n facebook herinneringen zie passeren dan is het telkens opnieuw (her)beginnen en ervoor gaan. Telkens vol verwondering van hoe ver ik opnieuw kom. Blij met wat ik bereikt heb. Hoever ik zal geraken niemand die het weet ( iets met geen grote doelen voor ogen houden) maar een donut die ligt op het bovenste schap kunnen kiezen  bij 'Hill's Donut' in Ieper volgens mij heb ik dit doel zo goed als  bereikt ;o)!

Dankbaar dat ik zo goed begeleid word en er niet alleen voor sta! Merci kiné van me, echt merci! Deze post is een diepe buiging en een staande ovatie voor alle kiné's maar vooral voor de mijne! 

Live Your Life !

Never Give Up!