Als het niet beter is tegen maandag spuit ik je knie in, want je moet echt je knie strekken zodat je niet verkort, ai, net het strekken doet het meeste pijn. Donderdag. Terwijl ik onderweg ben naar huis voor een verlengd weekend bel ik m'n 'als ik in nood zit kiné', of hij me in het weekend niet van die pijnlijke knie zou kunnen afhelpen, k'weet niet met tape of zo vraag ik hem want een inspuiting zie ik maar half zitten, niet dat dat erg is zo'n inspuiting helemaal niet zelfs, maar na de laatste twee jaar waar de éne infectie na de andere elkaar opvolgt en waar het minste verkeerd voor me afloopt, sta ik niet te springen, ja zelfs niet voor een simpele inspuiting, het zou weer niet raar zijn dat het bij mij 'als enige' mis loopt. En ik wil al zeker niet dat m'n 'ik mag volgende vrijdag naar huis' in het gedrang komt. Vrijdag elf november. Het is dé dag bij ons, de Sint is geweest, m'n twee schattenbollen zijn door het dolle heen, zalig! Dat is toch echt een mooie periode. In de voormiddag komt de kiné langs om m'n knie in te tapen, 'jet e poatersknie' zegt hij, een patersknie begod, hoffa knie of patersknie het doet alleszins geen deugd. Met een ingetapete knie en een paar tips kan ik genieten van een extra lang weekend.
Maandag. Hoera! Na een weekendje rust voor m'n knie is de pijn veel minder dus de inspuiting zal niet nodig zijn. Tijdens de kiné gaat het opvallend vlot voor een maandag en vooral na een lang weekend waar ik geen strekkers aan deed wegens m'n pijnlijke knie, sorry 'menjièr'n dokteur' als je toevallig m'n blog leest maar m'n knie had deugd van een paar dagen niet te strekken. Maandag. Het stappen met m'n kaywalker gaat spontaan en vlot. De oefeningen en de opstapjes gaan zoals ik nog nooit anders deed, de vooruitgangen zijn de laatste twee weken echt spectaculair en zorgen ervoor dat ik gedrevender ben dan ooit tevoren, in m'n hoofd heb ik alweer plannen om de lat een tikkeltje hoger te leggen. Dinsdag. Hier en daar word er al afscheid genomen, een paar verpleegsters die de rest van de week vrij zijn of een mama van een meisje hier op de afdeling die even de zorgen over laat aan de papa. Eerlijk, het doet raar te weten dat het hier op z'n einde loopt. Af en toe word ik zelfs een beetje teuterachtig, afscheid nemen ik doe dat niet graag en ik heb toch wel een band met al die kinderen hier.
De éne plaagt me met 'mémé van de afdeling' de andere met 'turbo de slak' dat laatste verwijzend naar de hoge snelheid dat ik maak als ik stap 😉. Ja, ik zal iedereen hier missen. Woensdag. Als ik in de kiné zaal aankom roept de kiné me toe 'en? Klaar voor de trappen'? Ik roep enthousiast 'ja!' terug want dit stond nog op m'n 'ik zou dat willen kunnen' lijstje. Als ik daar sta voor die trappen denk ik bij mezelf, damn! Waarom was ik nu vragende partij om ook al de trap te leren doen. We starten bovenaan de trap, het feit dat ik kaarsrecht bovenaan een trap sta doet raar, en ik heb ook wel een beetje schrik. Stap per stap en met de kiné vlak achter mij kom ik achterwaarts van de trap, ik moet zeggen het gaat veel vlotter dan ik verwacht had, fjieuw ik ben blij dat ik beneden ben. 'Goeie!' En een high five met m'n kiné volgt, na een minuut of tien bekomen begin ik aan de trap opwaarts en ook dit gaat eigenlijk redelijk vlot.
Na het stappen met m'n kaywalker is dit weer iets dat ik kan afvinken op m'n 'ik zou dat willen kunnen lijstje'. Het is zalig dat ik nu eindelijk beloond word voor m'n afzien en harde werk! Hoeveel keer heb ik me niet afvraag wat ik m'n kinderen aandeed. Bij iedere 'ween' Skype conversatie met m'n kinderen voelde ik me een slechte moeder, wat zit ik hier toch te doen, ik heb het me meer dan eens afgevraagd. Een grote dank u wel aan m'n LIEFSTE lief die vond dat ik er nog eens moest voor gaan voor dat stappen, eindeloze gesprekken en woordenwisselingen hadden we erover, 'je zal je blijven afvragen of je het toch niet beter nog eens geprobeerd had en wie weet ben je weer voor een paar jaar goed' ik hoor het hem nog zo zeggen. Ik wist dat hij gelijk had maar m'n moeder hart nam telkens de bovenhand. Nu ik me kaarsrecht zie stappen ben ik blij dat ik door beet en dat ik er nog maar eens voor ging! Een hele dikke DANK U WEL iedereen voor de steun, er is een moment geweest dat ik geen moed meer had, ieder berichtje, iedere kaartje, ieder telefoontje, ieder bezoekje, iedere knuffel het zorgde ervoor dat ik vol hield, alleen maar oneindig veel dankbaarheid voor jullie! 💓
#Enjoy Your Life !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten