Het zwarte gat

'Je hebt gelijk nog niet geblogd', 't'is lang geleden dat ik nog een blogpost zag passeren' of zoals vandaag nog ' t'is stille op je blog', ik werd er al een paar keer over aangesproken. Als ik daarnet m'n blogger opstartte staat m'n laatste blogpost op 18 november 2016. OMG! Ik blogde gewoon nog niet sinds ik weer thuis ben. In die vier weken dat ik thuis ben had ik niet echt de behoefte en eigenlijk ook nog niet echt de tijd om te bloggen. In de eerste week had ik het te druk, te druk met genieten. Zalig, zelf weer m'n kinderen uit bed halen, samen aan de ontbijttafel, de kinderen weer zelf naar school kunnen brengen, dikke zoen en 'tot vanavond'! Om vier uur weer stipt op post aan de schoolpoort staan, om dan m'n kinderen met een groter dan grote glimlach te zien uit de klas komen. Terug kunnen luisteren naar wat ze allemaal deden op school, weer zelf m'n kinderen naar bed kunnen brengen, 'slaapwel', 'love you,' 'tot morgen' om dan als ik zelf naar bed ga nog vlug eens in hun kamer te gaan en met een warm hart te staren naar m'n twee slapende schatten. Zelf weer eten klaar maken, m'n hand opsteken naar de buurvrouw, weer een toertje doen met m'n mini, s'avonds bij het lief in de zetel zitten, de haard die knetterd, weer kiné van m'n eigen kine's, weer naar de muziekschool gaan,  ik zou nog uren kunnen doorgaan ... GENIETEN van kleine dingen dat bedoelen ze daarmee. Dit is het mooie van m'n 'weer thuis zijn'.

Ik moet eerlijk zijn, vanaf de tweede week viel ik een beetje in een zwart gat. Ik besefte al vrij snel dat wat ik in het revalidatie centrum leerde 'het mooi stappen' moeilijker toe te passen is thuis. Met m'n kaywalker aan een slakken tempo is plots helemaal anders, veel kortere afstanden want nee ik woon éénmaal niet in een paleis met rechte lange gangen, te weinig plaats om met zo'n groot looprek te manoeuvreren. En ik besef dat het in het dagelijks leven allemaal aan een razend tempo vooruit moet gaan en dat ik 'te voet' echt nog geen tempo heb. M'n looprek zwierde ik al meer dan eens aan de kant om m'n rolstoel te nemen. Ik kom van twaalf weken 'alleen maar aan mezelf moeten denken', niets of niemand die me een opgejaagd gevoel gaf, ik had geen externe factoren, alleen mezelf en het stappen. Deed ik tien stappen in twee uur, geen haan die ernaar kraaide, integendeel ik werd nog bejubeld, want ja ik deed het toch maar. 'Je zal veel meer 'me- time' moeten inlassen als je wilt dat het goed blijft gaan', ik hoor het m'n Prof. nog zo zeggen. Jey! Er af en toe een dagje tussen uit en shoppen op doktersbevel het klonk als muziek in de oren ;o) Toen een paar zinnen verder bleek dat hij met 'me time' eigenlijk bedoelde in bed liggen met m'n strekkers aan dacht ik er het mijne van. Goed. Ik ging naar huis met een plan, ik ging me houden aan een schema, een uur staanapparaat per dag, een half uur kiné per dag en een uur strekkers per dag, geen te streng schema want dit ging ik naast 'm'n menage draaiende houden' toch niet volhouden. Ik voelde me zo goed dat ik in m'n hoofd nog een groter plan had, ik ging m'n leven over een andere boeg gooien, ik ging weer werk zoeken. Terug kunnen stappen, weer gaan werken, dagelijks kiné en t'menage doen ik zag het al helemaal voor me, ik heb serieus afgezien daar in Pellenberg maar ik voelde me als herboren toen ik naar huis ging.  De eerste week geen probleem ik volgde netjes m'n schema en ik had energie voor tien. Het werd al snel duidelijk dat een half uur per dag kiné veel te weinig was, zeg nu zelf wat ben je met een half uur! Een kind heeft recht op een uur kiné per dag een volwassene maar op een half uur per dag, hoe stom is dat nu eigenlijk. Maar bon, ik zal maar niet beginnen over stommigheden in de Belgische wetgeving of ik ben morgen nog bezig. Noodgedwongen schakel ik over naar drie keer per week een uur kiné dan krijg ik toch op z'n minst m'n reeks oefeningen af. Van het rekken met m'n strekkers komt er niets in huis er is altijd wel iets die eerst moet gebeuren om dan s'avonds laat gefrustreerd te zijn omdat ik wéér m'n strekkers niet aan deed. Ondertussen start ik m'n dagen weer met véél te weinig lepels, je weet wel 'de lepeltheorie'. Nu besef ik de 'me-time' dat m'n Prof. bedoelde. Nu 'valt m'n frank' waarom ik daar als herboren was. Wat ik toen als 'ambetant beschouwde' constant in die strekkers liggen, het zorgde er wel voor dat ik de nodige rust had. Me-time, me-time, me-time dat bedoelde hij dus. Dus ja, na drie maanden alleen maar, echt alleen maar aan mezelf te moeten denken heb ik het eventjes zwaar, ik geraak er zelfs niet meer uit, uit die knoop met mezelf. Toen ik gisteren bij m'n arts was viel het woord 'depressie'. Geen paniek, volgens mij geen depressie, depressie maar dit keer gaat het gewoon niet over met er een nachtje over slapen ... Een opeenstapeling van factoren. Het besef hoe afhankelijk ik ben van die pomp, het besef dat ik al heel m'n leven 'klawier' om telkens op het zelfde punt terug te komen, stappen, niet meer stappen, van ver moeten terug komen, om er weer helemaal te staan, er een tijdje mogen van genieten om dan terug te herbeginnen. Beseffen dat 'm'n leven dat ik over een andere boeg ging gooien' gewoon niet kan, of toch nog niet meteen, gewoon m'n draai niet vinden thuis. De zware emotie's die ik de laatste maanden had als 'mama in het ziekenhuis' zitten nog altijd in m'n kleren. Eigenlijk ben ik verlegen dat ik dat schrijf. Dit is helemaal 'ik' niet. Ik zou moeten dol gelukkig zijn, want hey, ik ben weer bij m'n liefsten én ik ben op de goede weg. Op de héél goede weg eigenlijk, tijdens de kiné stap ik al met twee krukken en vandaag probeerden we met één kruk aan de éne kant en de arm van de kiné aan de andere kant. Het was nog niet om over naar huis te schrijven maar ook niet slecht voor de eerste keer.

Hierbij wil ik iedereen nog maar eens bedanken voor alle liefs! Er komen schouderklopjes van alle uithoeken van het land ik blijf er ondersteboven van! Een paar weken geleden vond ik in m'n brievenbus een pakje van La vie de Victorine.

Weeral een traantje van ontroering. Bedankt Els! Ik mocht op de koffie bij Lisselotte, bedankt voor de gezellige 'kaffieklets'! Vorige week kreeg ik een verassing van jewelste, toen bleek dat Evi Reneaux mij in Steps Magazine als haar held van 2016 gekozen had, bedankt Evi, het heeft me echt ontroerd! De reactie's die daarop volgden waren on-ge-loof-lijk... ik wist niet dat ik zo'n inspiratie bron ben voor velen. Een dikke merci iedereen, oneindig veel hartjes voor jullie !! Never give up !!

# Enjoy Your Life !!