Toen ik m'n laatste blogpost over het 'zwarte gat' postte had ik er eigenlijk geen goed gevoel bij. Wat heb ik nu gedaan was het eerste wat ik dacht toen ik op de publiceren knop gedrukt had. Ik voelde me bloot, ik had iets verteld dat niemand wist en door m'n blogpost online te zetten wist plots iedereen het. De ooohhh zo positieve ik kon al een paar weken niet meer positief zijn en zelfs niet meer positief denken. Het thuis komen van Pellenberg die begon met JEY!! Werd plots BAM!! Het deksel op m'n neus. In eerste instantie wou ik m'n post dat ik geschreven had niet aan de grote klok hangen, geen reclame maken op Facebook of Instagram. Langs de andere kant schrijf ik m'n blog van uit m'n hart, 'm'n leven zoals het is', ik wil m'n leven zo realistisch mogelijk neerpennen, ik zou het eigenlijk niet eerlijk vinden om maanden niets te schrijven en alleen met de 'happy me' verhalen naar buiten te komen dus besloot ik hem toch te publiceren zéker toen ik een paar keer de vraag kreeg wanneer ik nog eens iets ging schrijven. Was ik opgelucht dat de eerste reactie en de daarop volgende reactie's dat ik kreeg positief waren! Want ja ook dat is bloggen, 'kunnen omgaan met de commentaren' op je blog, en vooral als je van het minst verkeerde woord in een gat valt. Er volgden privé berichten uit onverwachte hoek, mensen uit m'n kennissenkring die me plots hun verhaal toevertrouwden, het deed me beseffen dat mensen echt nood hebben aan het 'eens kunnen vertellen' over 'niet goed in je vel zitten'. Wat me al een paar keer opgevallen is, is dat mensen altijd geneigd zijn om alles uit de kast te halen om je terug uit dat dipje te krijgen terwijl ze je eigenlijk onbewust dieper duwen. Nee, het is geen opkikker te weten dat de dochter van ... ook een beperking heeft en er nog veel erger aan toe is. Soms is het beter om gewoon eens te luisteren en niets te zeggen. Toevallig deze week las ik het nog bij twee andere bloggers die ook hun leven met hun beperking of ziekte neer pennen hoeveel deugt het doet als iemand gewoon eens zegt 'het is ok als het even niet ok is'. Ondertussen krabbel ik langzaam terug overeind, m'n emotie's krijgen een plaats en ik begin eindelijk m'n draai te vinden thuis, na m'n laatste blogpost besefte ik dat ik me echt moest herpakken, een evenwicht vinden tussen revalideren, kiné, rekken, rusten, er zijn voor m'n gezin en m'n huishouden draaiende houden. Die twaalf weken Pellenberg lieten me inzien dat er voor een niet mee werkend lijf gezorgd moet worden, 'rekken' en 'rusten' in mijn geval. Het lief en ik zochten een oplossing voor het eerste probleem, het rekken met m'n strekkers. Sinds ik thuis was kwam het er gewoon niet van, ik lag daar helemaal alleen boven in m'n kamer voortdurend op m'n klok te kijken en me zenuwachtig te maken over wat ik ik eigenlijk zou kunnen doen van nuttige dingen in de plaats van daar te liggen. Ik miste beweging rond me, in Pellenberg had ik lotgenoten, kon ik eens lachen met m'n kamergenote, of had ik de poetsvrouw die zwaaiend met haar stofvot en steevast met het zinnetje 'nu ligde gij doar schoan om een keer poepeke klets te doen' m'n kamer binnenkwam, het mens stond er waarschijnlijk niet bij stil dat ik een achtendertig jarige op de kinderafdeling was, gelukkig voor mij voegde ze de daad niet bij het woord😂, kleine dingen maar het maakte het rekken anders. Ik begon na te denken, als ik hier thuis m'n strekkers zou aandoen s'avonds als ik naar de televisie kijk dan kom ik al gemakkelijk aan een uur of drie en ik lig daar niet moederziel alleen. Ik keek in catalogussen achter een bed die zou passen in de living, iets die een beetje past bij de rest van het interieur het liefst geen typisch ziekenhuisbed. Ik kwam al snel tot de ontdekking dat ik mij zowieso een andere kleinere zetel zou moeten aanschaffen als er daar ook nog een bed bij moest. Een goed elektrisch bed en een nieuwe zetel en dit nadat ik net de factuur van twaalf weken UZ. Pellenberg betaalde? Kon ik maar de lotto winnen of beter nog 'had ik maar een ezel die geld kakt' je weet wel er stond vroeger zo één in het pretpark 'De meli' 😉😁. Tot ik plots ontdekte dat ik in tegenstelling tot wat ik dacht gewoon met m'n strekkers in de zetel pas als ik met m'n voeten op het langere gedeelte lig. Jey, geen interieur veranderingen nodig, en het beste van al de tijd tijdens het rekken vliegt voorbij.
Tijdens m'n uurtje staanapparaat s'morgens probeer ik kleine taken te doen zoals de was plooien of wat papierwerk dan heb ik toch al 'iets' gedaan van hetgeen die ligt te wachten, of zoals een paar weken geleden toen m'n buurvrouw Sofie op bezoek kwam met een fles cava, 'alles gaat beter met cava', toch? Het rekken zéker dat is met deze bewezen 😉.
Voor het stappen en m'n revalidatie werd ook een oplossing gezocht, vanaf maandag ga ik voor twee dagen in de week naar het revalidatie centrum in het Jan Yperman Ziekenhuis hier in Ieper, intensieve kiné en de spieren rekken die niet gerokken worden met m'n strekkers en staanapparaat. De kids afzetten aan school en door rijden om er voor te gaan! De andere dagen blijf ik natuurlijk ook naar m'n thuis kiné's gaan. Let's do this! Dan had ik nog het punt 'de job' waardoor ik helemaal in de knoop raakte met mezelf. Via via hoorde ik dat er ergens een vacature vrij kwam. Echt dé ideale vacature voor mij! Als persoon met 'een beperking' vind je praktisch geen job, ik draai er geen doekjes om het is gewoon zo. Tenzij je vrijwilligers werk doet of ergens in een fabriek zoals ik vijf jaar lang deed. Pas op, ik deed het werk graag maar het bleef aan me knagen dat ik met m'n diploma van 'medische secretaresse' niet aan de slag kon. Want zoals alles in m'n leven heb ik er serieus wat moeten voor doen, voor een stuk studeerde ik weeral vanuit m'n ziekenhuisbed, groot was m'n blijdschap toen ik slaagde met grote onderscheiding. Natuurlijk is een potentiële werkgever niet geïnteresseerd in het feit dat het echt chapeau is in welke omstandigheden je je diploma haalde, bij het woord 'beperking' in m'n sollicitatie brief word m'n blaadje meteen aan de kant gelegd denk ik. Maar goed enkele weken geleden was daar dus 'dé gedroomde vacature' waar ik echt nog eens wou voor gaan. Maar ik stond voor een dilemma, als ik nu zou gaan voor een job betekent dit zo goed als zeker dat ik niet meer zal stappen een hele dag zitten dat zou niet meer goed komen. Het lief en m'n revalidatie arts vinden dat ik al m'n knokken nu niet mag laten verloren gaan en er moet blijven voor gaan. Dus besloot ik het mezelf niet langer moeilijk te maken en liet ik de gedachte om terug te gaan werken los. 'Bezie je revalidatie als je werk' zeiden m'n noodkiné en z'n vrouw onlangs. Het deed me nadenken en dit zinnetje maakte het voor mij psychisch gemakkelijker. Ondertussen zijn we 2017, ik wens iedereen een mooi jaar toe met een goede gezondheid, veel liefde, vriendschap en geluk! Ik zette het jaar goed in met vrienden, en woehooee !! ik deed weer het toertje van de zaal met een zatlap. Is er iemand die me kan uitleggen waarom aangeschoten mensen altijd m'n rolstoel vastgrijpen en me door heel de zaal mee sleuren? Maar allez die mens gaat ervan uit dat hij mij gelukkig gemaakt heeft ik ben er zeker van, altijd hilarisch zulke toestanden vooral voor m'n vrienden!
Twee dagen later in een uur tijd kan ik me niet meer bewegen huilend van ellende en pijn lig ik helemaal verkrampt in een bolletje. Door m'n eigen schuld zo blijkt, ik ging een dag later dan anders om m'n pomp te vullen waardoor ik niet genoeg druk in m'n katheter had. M'n pomp werd gevuld en een dag later kon ik me weer bewegen. Ik blijf het zo ongelooflijk zot vinden. Gefrustreerd gooi ik m'n verhaal op Instagram. M'n spieren hebben zodanig opgespannen dat ik er een pijnlijke nekspier aan overgehouden heb. Telkens opnieuw prijs ik me gelukkig dat ik de juiste mensen om me heen heb die me daar door helpen want geloof me het is geen lachertje. GENIET VAN HET LEVEN, dat is het enige waar ik kan aan denken als ik daar beweegloos lig, als je plots niets meer kan sta je er nog meer bij stil dan anders!
#Enjoy Your Life !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten