Kevin, neef, kozentje toch ...

Kevin, neef, kozentje toch ..., vandaag namen we definitief afscheid. Het nieuws begin deze week het kwam als een donderslag bij heldere hemel. Ongeloof, verdriet, dit kon toch niet waar zijn? Toen Rosalie woensdag de post uit de brievenbus ging halen besefte ik plots hoe dicht blijdschap en verdriet bij elkaar liggen. Tussen de gekleurde envelopjes voor Rosalie's verjaardag zat één witte omlijst met een grijs lijntje. Terwijl m'n meid enthousiast haar post openscheurt open ik voorzichtjes die éne enveloppe. Jouw naam zien staan het deed zo raar, het nieuws die maandag insloeg als een bom stond daar plots zwart wit op papier, de jarige onbezorgd opgewekt en blij, ik met jouw rouwbrief in tranen. Geluk en verdriet zo dicht bij elkaar. Toen ik daarnet huilend een knuffel aan je vader gaf zei hij 'Kevin zag je graag weet je dat'? En of ik het weet neefje, als ik gefrustreerd de problemen van een rolstoelgebruiker in de maatschappij op het net gooide reageerde je steevast. Op jouw manier kort, krachtig en met een boodschap. Het deed me wel iets, m'n neef die opkwam voor z'n nicht die in een rolstoel zat ... jammer dat ik alleen maar op 'vind ik leuk' klikte en dat ik je nooit liet weten hoe tof ik dat van je vond. Twee dagen geleden zei m'n kleine vent Arthur 'als je dood bent ben je niet dood dan ben je een ster' 'hé mama?' 'Want de nonkel van Obe (een jongen uit z'n klas) is ook een ster', Kevin, neef, kozentje toch .... we zullen je missen.

#Enjoy Your Life !!