Al negen jaar mama !!

'Geniet ervan want ze worden snel groot', honderd keer hoor je het als je net bevallen bent. Negen! Negen jaar werd m'n (kleine) meid vorige week, is ze echt al negen?! Please mag de tijd wat trager gaan? Het lijkt nog de dag van gisteren toen ik m'n arts vertelde dat ik een kinderwens had en haar de vraag stelde of ik zwanger mocht worden met 'baclofen'. Ik was al een tijdje opzoekingswerk aan het verrichten over 'zwangerschappen met een baclofenpomp' maar op het net vond ik eigenlijk amper iets terug. Ook voor m'n revalidatie arts was het nieuw, ze ging het eens navragen bij 'Medtronic' de fabrikant van m'n baclofenpomp of ze patiënten wisten die zwanger geweest waren met een baclofenpomp. M'n biologische klok mocht dan wel tikken ik wou zeker niet dat het kleine ukje gevaar zou lopen of dat het meer kans zou hebben op een 'handicap' door die baclofen. Ik ging langs bij verschillende artsen een 'second opinion' of twee drie want het ging hier toch over nieuw leven. Ik ging langs bij dé Prof. voor Cerabral Palsy. Een oude rot in het vak zeg maar, waar ik meteen het deksel op de neus kreeg. 'Wil je je kind aandoen wat je zelf hebt mee gemaakt'? BAM. Die kwam aan! Hij was constant bezig over mijn handicap, helemaal naast de kwestie, mijn handicap is geen erfelijke aandoening, ik werd op 25 weken geboren, kreeg te weinig zuurstof waardoor ik een hersenverlamming opliep punt. niet meer niet minder. De oude rot in het vak ging ook eens iets zeggen en ik was nog geen stap verder integendeel ik was serieus van m'n melk. In m'n vriendenkring had ik verschillende mensen met een beperking die een gezond ukje op de wereld gezet hadden, dus mijn 'handicap' kon het probleem niet zijn, maar wat met die baclofen? Eén ding was duidelijk er was nog niemand in België zwanger geweest met een baclofenpomp en ze hadden dus geen ervaring. M'n pomp afleggen en geen baclofen krijgen was géén optie als je weet hoe ik er aan toe ben zonder 'baclofenpomp'. Ondertussen kreeg ik bericht van Medtronic, in Canada was er een vrouw met een baclofenpomp die een jaar geleden een gezond baby'je op de wereld gezet had, over haar zwangerschap zelf was er niets geweten. Dat haar baby'tje gezond was, was toch al een geruststelling. Voor de zekerheid vroeg ik nog eens raad aan m'n Prof. neurochirurg 'het risico is zoals roken' zei hij, 'van mij krijg je groen licht', eindelijk iemand die zei dat het best oké was om ervoor te gaan. Net in die periode was de batterij van m'n 'baclofenpomp' plat dus moest ik sowieso een operatie ondergaan, aangezien ik toch onder narcose moest besloten ze om m'n katheter een heel stuk langer te maken zodat ik zeker het gevaar niet liep dat m'n katheter van m'n pomp getrokken werd naarmate m'n buik dikker werd. In principe was er nu niets meer die me moest tegen houden om zwanger te worden, behalve m'n 'reuma medicatie' van dit is bekend dat je zeker niet mag zwanger worden als je deze medicatie neemt, daarom stopte ik een half jaar op voorhand met m'n medicatie. Ik was dolgelukkig toen ik wist dat ik zwanger was, m'n leven was in zes jaar tijd helemaal omgegooid in de positieve zin, van bedlegerig naar stappen en nu zelfs zwanger, ook m'n familie en vrienden waren blij. Van sommige reactie's schrok ik, sommige 'buitenstaanders' vroegen zich luidop af of dit wel zou goed komen, voor sommigen was het haast een schande dat ik als 'persoon met een beperking' voor een zwangerschap gegaan was. Of zoals een deur aan deur verkoper die zonder gene vroeg hoe ik het in m'n hoofd gehaald had om zwanger te zijn 'dat kind goat gehandicapt zin gelik gie', ik kocht dan nog een 'pulle auto was zeep' van die vent, veel te braaf voor deze wereld ben ik :o). Ze moesten eens weten dat ik er een jaar over deed om informatie in te winnen en dat ik zeker  niet over één nacht ijs ging. Zelfs nu gebeurt het nog regelmatig dat als m'n kinderen 'mama' roepen, de blik van sommige mensen boekdelen spreekt. Heu!? Jij de mama!? Zie ik ze dan denken terwijl ze een blik werpen op m'n mankende pas of m'n rolstoel ... 'Mama in een rolstoel of 'mama met een beperking' in de ogen van sommige mensen kan dit niet. Ha ha, die buitenstaanders ze blijven terug komen in m'n blog. Gelukkig waren de negatieve buitenstaanders in de minderheid en werd ik van alle kanten gefeliciteerd. M'n zwangerschap verliep goed, ik had echt een droom zwangerschap geen misselijkheid, van niets last, in tegendeel ik was nog beter dan anders, de hormonen zorgden voor een positieve invloed op m'n spieren. Op voorhand werd er gevreesd dat m'n vel ging scheuren op de plaats waar die 'baclofenpomp' zit maar zelfs daarvan bleef ik gespaard. 

Zoals elke mama in spé was ik bezorgd, ik keek telkens uit naar de controle echo's om dan met een gerust hart huiswaarts te keren als bleek dat dat het kleine ukje het super deed. De echo van 25 weken deed me beseffen hoe klein ik was toen ik geboren was dat was echt veel te klein, ik was er emotioneel zo van aangedaan dat ik plots weeën kreeg, puur psychologisch zei m'n gynaecoloog, gelukkig ging het over met extra rust. Aangezien de katheter zit op de plaats waar normaal de epidurale komt kon ik niet met epidurale verdoving bevallen. Het was ofwel op de natuurlijke manier ofwel een keizersnede onder algemene verdoving. M'n kleine ukje hield er de spanning in, ze lag nog in stuitligging tot een week voor de bevalling, gelukkig draaide ze nog en kon ik op de natuurlijke manier bevallen. 11-01-2008 na maar liefst vierentwintig uur werd ik trotse mama van Rosalie die kerngezond door het leven gaat en die er sinds zes jaar een gezonde broer Arthur bij heeft!

' Het kleine ukje van 25 weken en 850 gram waarvan men niet wist of ik het einde van de dag ging halen is nu een trotse mama van twee ... ik doe het allemaal nog zo slecht niet me dunkt!' Never give up ! 


* Bedankt om m'n foto's niet te kopiëren, te delen of te gebruiken zonder mijn toestemming!

#Enjoy Your Life !!