Lang leve een kleine school!

Ik ben weer onderweg richting Pellenberg. VER.SCHRIK.KE.lIJK voel ik me, deze morgen vroeg lag ik al om vijf uur wakker met een knoop in m'n maag om straks m'n liefsten te moeten achter laten, raar want de laatste weken ging het vlot we waren het al goed gewoon. Op de hoop toe weent Rosalie bij het opstaan tranen met tuiten, 'm'n buik doet pijn', 'ik wil niet naar school', 'ik wil bij mama blijven'. M'n moederhart die al van vijf uur deze morgen aan het wankelen was word helemaal gebroken. Voor de zoveelste keer zitten we dicht bij elkaar en houden we elkaar stevig vast, m'n dochter en ik, zij helemaal in tranen en snikkend. Ik gebroken maar niet in tranen want als er iets is dat ik in deze moeilijke periode van wekelijks afscheid nemen geleerd heb is 'toon je eigen verdriet niet' want dit maakt het voor de kinderen nog veel moeilijker. Dus ik slik een paar keer maar wenen nee, dat hou ik voor straks als ze weg zijn. Aangezien ik een uurtje of drie in de auto voor de boeg heb, heb ik wel even de tijd om m'n tranen de vrije loop te laten. Gelukkig krijg ik over de middag een berichtje van haar meester die tevens onze buurman is dat met m'n meid alles ok is, geen buikpijn en geen verdriet meer.

Lang leve een kleine school waar liefde, zorg en medeleven nog van toepassing is! Voor mij als 'veel in het ziekenhuis' zijnde mama is het een geruststelling te weten dat m'n kinderen dagelijks naar een iets of wat huiselijke en warme school kunnen en waar ik een berichtje kan sturen of op tijd en stond een update van de meester of juf krijg. Ik mag er niet aan denken dat ze nu ik er niet ben, het zouden moeten redden in een grote, onpersoonlijke school. Na het berichtje van haar meester verdwijnt de knoop in m'n maag en kan ik er weer ten volle voor gaan. Tijdens de kiné gaat het stappen steeds beter, in tegenstelling tot vorige week heb ik veel minder instructies nodig, ik begin het zelf weer te snappen dat ik me mooi moet op strekken aan één kant om m'n ander been te kunnen verzetten, nu is het vooral een automatisme krijgen zodat ik niet meer constant moet nadenken vooraleer ik een stap wil zetten. Vandaag stopt m'n revalidatie planning om drie uur, ik heb bezoek en tot m'n grote blijdschap hebben ze hier in Pellenberg daar rekening mee gehouden. Ik heb geen idee wie er komt, het lief was op te hoogte maar wilde geen woord lossen over wie er kwam. Groot was m'n verbazing toen plots twee instagram vrienden in m'n kamer stonden, m'n verbazing was zo groot dat ik ze de eerste vijf seconden niet herkende :o). Is dit nu echt!? Tranen schieten in m'n ogen van ontroering .... zo lief twee mensen die ik virtueel leerde kennen en deze zomer dan eens in 'het echt' op een instameet zag die zoveel moeite doen om eens langs te komen. Want zeg nu zelf zo maar eens van Roeselare naar Pellenberg rijden in de fille gaan staan, een ritje van drie uur om iemand een hart onder de riem  te steken ik kan er alleen maar oneindig dankbaar voor zijn! Terwijl ik het hier schrijf word ik er nog 'emo' van, ja dat heeft me echt aangegrepen. Van de kiné mocht ik een paar uur plooien zalig! In de plaats van plat te liggen in m'n strekkers mocht ik met m'n bezoek naar de cafetaria.

Net voor ze terug huiswaarts keren toon ik nog 'preus gelik fjeertig' dat ik kan stappen, helemaal onder de indruk wensen ze me proficiat met m'n prestatie. Bij het afscheid krijg ik het moeilijk ik moet me echt inhouden om niet te wenen. Isabelle en Renilde als jullie dit lezen zoveel ❤️ voor jullie, jullie beseffen maar half hoeveel deugd me dit deed.

Ondertussen zijn we al een paar dagen verder en kan ik helemaal alleen stappen met m'n kaywalker, niemand meer die moet zeggen welke spieren ik moet aanspannen, niemand meer die me moet vasthouden omdat ik plots door m'n benen zou kunnen zakken, stabiel en vrij zeker van m'n stuk, YES !! Het doel dat ik voor ogen had 'kunnen stappen met m'n kaywalker' heb ik bereikt! Kan ik nu op het gemak rond stappen? Nee. Het vergt nog altijd een enorme inspanning. Zul je mij de eerste weken ergens te voet tegen komen? Nee. Alleen binnenshuis waar alles mooi plat is of misschien in onze straat, een rustige wijk, tot aan het huis van de buren zal al een hele uitdaging zijn. Jullie vragen zich misschien af waarom ik dat schrijf? Als ik met iemand praat heb ik soms het gevoel dat jullie denken dat ik uit het revalidatiecentrum zal komen en zal stappen en terug m'n leven hervatten zoals ik voor twee jaar geleden deed toen ik op m'n best was. Zo is het helemaal niet, ik ben weer van héél ver gekomen, en ik heb terug een goede basis om stappend door het leven te gaan, nu moet ik thuis samen met m'n kine's verder alles op alles zetten om beter en vlotter te wandelen. Zal ik weer kunnen wat ik ooit gekunnen heb als ik op m'n best was? Eerlijk, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik hiervoor al twee keer van rolstoel naar het doel 'stappen' gegaan ben en ik er telkens gekomen ben en nog veel meer kon dan dat ik ooit durfde dromen. Volgens mij komt het goed maar ik besef meer dan ooit dat ik volledig afhankelijk ben van m'n baclofen pomp en dat m'n rolstoel nooit ver af zal zijn. Des te meer zal ik genieten van de rolstoelvrije weken, maanden en hopelijk jaren. Donderdag. Op m'n eigen aanvraag leer ik opstapjes doen, want ja zo ben als ik het éne onder de knie heb alweer een volgend doel voor ogen houden. En vooral het zou praktisch zijn, als ik ooit m'n kinderen terug te voet naar school kan brengen dan zal ik ook opstapjes moeten kunnen doen denk maar aan op en van het voetpad stappen. Of gewoon thuis recht op de trap op gaan dat zou al helemaal de max zijn. Dat het niet evident is om een opstapje te doen zie je hier op het onderstaande filmpje.

 

Om dan na een half uur proberen dit te bereiken, woehoe !!

Na een lang weekend bij m'n liefsten begin ik morgen aan m'n twaalfde en laatste week in Pellenberg. Om het in het West-Vlaams te zeggen 't'zal met een een lang gat zijn', de laatste loodjes wegen het zwaarst zijn echt van toepassing. Nog een week alles geven om dan eindelijk terug met beide voeten op de grond en in het 'gewone leven' te staan. Never give up !!

#Enjoy Your Life !!