Yes! I did it !!

Eindelijk. Waar ik al lang naar uitkeek en waar ik vooral heel hard voor aan het werken was gebeurde deze week, ik zette m'n eerste stappen! Nu ik het mooi recht opstaan onder de knie had oefende ik de laatste week op het verleggen van m'n gewicht van m'n linkse been naar m'n rechter been en omgekeerd. Het was vooral proberen, proberen en nog eens proberen, me concentreren op het éne om dan het andere te vergeten om dan eens goed te vloeken en 'komaan hé godverdomme' het nog eens te proberen tot het lukt. Hebben jullie eigenlijk al eens stil gestaan wat je allemaal moet doen om een stapbeweging te maken? Nee natuurlijk, want iets die vanzelfsprekend is daar sta je niet bij stil. Voor mij is het pure concentratie, het moment dat ik m'n éne been los laat om te verzetten is nog een moeilijk punt, als ik de spieren los laat van het been dat ik wil verzetten ben ik altijd geneigd om de spieren van m'n steun been ook los te laten, ik hoef het jullie niet te vertellen dat dit niet goed afloopt natuurlijk. Het is letterlijk en figuurlijk stap per stap, ik moet bij iedere stap goed bij de pinken zijn, maar hey, het doel dat ik voor ogen had heb ik bijna bereikt! De basis is er, nu komt het er vooral op aan van te blijven oefenen zodat het stappen een automatisme word en vooral wat 'uithouding te kweken'. Na vijf stappen voel ik me alsof ik vijf kilometer gelopen heb, zweten, beven, m'n spieren die trillen en een gevoel van complete uitputting, dan mogen neerliggen geloof me dat is het zaligste gevoel dat er is! Maandag. Gewapend met m'n *kay walker sta ik beneden naast de kiné zaal in de gang, vastbesloten om m'n grenzen te verleggen. * Een kay walker is een looprek dat je achter je moet houden in de plaats van voor je zo sta je altijd mooi recht. 

Stappen met een kay walker is nog een heel verschil tegenover stappen tussen de loopbaren, je staat veel minder stevig. En als je valt dan trek je ook gewoon je looprek mee terwijl je tussen de loopbaren bij iets onverwachts nog kunt vertrouwen op je armen. Maar allé nadat dit door m'n hoofd flitst denk ik niet meer aan vallen. Wow! Dat is wennen, na eerst vijf minuten gewoon stil te staan tussen m'n looprek ben ik klaar om eraan te beginnen. Gelukkig word ik goed begeleid door de kiné ze bereid me voor op wat komen zal, ze zet nog even alle aandachtspuntjes op een rij. Let's do this! Rechter been goed strekken, een klein beetje naar rechts leunen om tenslotte m'n linker been vooruit te zetten ...Yep en nog vrij vlot ook! Tegen vrijdag kan ik al een redelijk stukje stappen. Ongelooflijk welke vooruitgang ik geboekt heb in die laatste twee weken. Van helemaal verkrampt naar stappen met een looprek. Het is maar goed ook want na acht weken Pellenberg kwam deze vooruitgang niets te vroeg. 'Preus gelik fjeertig' zwier ik dit filmpje op Facebook en Instagram, en ik moet zeggen de welgemeende warme reactie's doen me wel iets. 

Ondertussen genoot ik van een 'lang weekend' thuis, bij m'n kids en het lief. Na het lief en de kids is de huiselijke gezelligheid iets dat ik heel erg mis de laatste maanden. Het valt me op hoe ik echt van kleine gewone dingen geniet. Een zelfgemaakte spaghetti dat ik dan nog buiten kan opeten door het prachtige weer, zo'n meevaller een lang weekend met zo'n mooi weer! Gewoon zitten kijken naar m'n twee schattebollen die naarstig aan het spelen zijn, of gewoon samen televisie kijken, m'n twee lieverds kunnen in bed steken, 'keppe doen' kortom genieten van het 'gewone leven'. 

Buiten het feit dat m'n revalidatie zwaar is, vind ik het verschrikkelijk moeilijk om een goed evenwicht te vinden tussen 'mama in het ziekenhuis zijn' en er ook nog zijn voor m'n liefsten. In Pellenberg zit ik constant met m'n hoofd bij m'n kids. Je kent dat 'je afvragen of ze hun turn zak zullen mee hebben', 'de laarsjes voor het bos', m'n oudste die de laatste weken plots iets minder goed mee kon op school, of bezig zijn met wat 'de Sint' zal brengen. Bij ons is het Sint-Maarten op 11-11. Terwijl ik in m'n staan apparaat sta speur ik het net af achter geschenkjes, want ook dit is een heel verschil, omdat ik tijdens de week zo goed als niets kan opvangen van de kids wat ze graag zouden krijgen van de Sint moet ik het bij m'n thuiskomst doen met tien bladen volgeplakt met speelgoed die ze al hebben of met babyspeelgoed. Gelukkig kon ik met die twee extra dagen thuis ook dit in orde brengen. Lang leve het Internet shoppen! Ik verlang al om hun blije gezichtjes te zien! 

De laatste weken kreeg ik veel lof over m'n 'Never give up ring'. Ik liet die ring maken door Renilde Rommens van 'Mooi Ding' ik leerde deze toffe madam kennen via Instagram. Renilde maakt handgemaakte juwelen, bezoek zeker eens haar site hier.

Dat het morgen nog lastiger zal zijn na vier dagen thuis om te vertrekken dat weet ik al zeker, maar met de mooie resultaten dat ik nu boek is het zeker en vast de moeite om verder te doen! Geniet van het leven en van elkaar!

#Enjoy Your Life !!