Girlwithabellygift leest af en toe een boek ...

Ik moet toegeven, boeken lezen het was nooit echt m'n ding. Een boek lezen, bij ons thuis zag ik dat zelden, m'n ouders hadden een drukke zaak ze hadden er gewoon de tijd niet voor. Als ik al eens een boek las was het 'omdat het moest' voor school, en meestal vond ik dat een saaie opdracht. Ik herinner me nog precies welk boek me deed inzien dat een goed boek lezen leuk kan zijn. Van m'n mama kreeg ik het pas uitgekomen boek 'm'n tante is een grindewal' van de schrijfster 'Anne Provoost'. Ik moet een jaar of dertien geweest zijn denk ik, zodanig mee gesleept door het verhaal dat ik voor de eerste keer een boek in een paar dagen helemaal uitlas. Het is nu niet dat ik sindsdien het éne boek na het andere verslind verre van, maar ik lees af en toe graag een goed boek, en als ik een boek koop kan ik haast niet wachten om eraan te beginnen. Kom niet af met zo'n zemerige typische roman maar geef me een waar gebeurd verhaal. Triestige waargebeurde verhalen. Vraag me niet waarom maar boeken over mensen met een ziekte, aandoening of beperking en hun gevecht om te (over)leven dat lees ik graag. Een paar maanden geleden las ik het boek 'buiten blijft het zondag' van Rita Vrancken. Op een zondag in april word ze verlamd door een auto-immuunziekte. In minder dan achtenveertig uur tijd kan ze niet meer bewegen, zelfstandig ademen, praten of slikken... ze zit gevangen in een plaasteren lijf. Al van op de eerste bladzijde word ik mee genomen in het verhaal, het grootste deel van haar verhaal speelt zich af in het ziekenhuis van Pellenberg, aangezien het daar m'n tweede thuis is kan ik het bij sommige stukken me levendig voorstellen. De hulpeloosheid en het volledig afhankelijk zijn die ze zo mooi omschrijft lijken soms over mezelf te gaan, je moeten laten wassen door vreemden, vlug bedekt worden met een veel te klein handdoekje terwijl er een leger dokters aan je bed staat. Gênante en ja soms een beetje respectloze situatie's die je als 'volledig van anderen afhankelijk' zijnde persoon mee maakt  ze schrijft het zoals het is. Ik nam het boek mee op ski vakantie, de dertien uur durende rit ging nog nooit zo vlug voorbij met het boek. Chapeau Rita Vrancken, je bent een straffe madam!

Deze week las ik het boek 'Tussen hoop en wanhoop' 'Leven met een handicap en chronische pijn', het levensverhaal van Wim Moeyaert geschreven door Stefaan Kempynck. Wim Moeyaert ken ik al jaren, we waren van dezelfde stad en we waren eigenlijk lotgenoten. Wim had net zoals ik spastische diplegie/quadriplegie door zuurstof tekort bij de geboorte. Sinds ik uit m'n thuisstad Poperinge vertrok had ik geen contact meer met Wim. Ik schrok dan ook toen ik onlangs via de pers vernam dat Wim ervoor gekozen had om euthanasie te plegen omdat hij de pijnen niet meer aankon. Het boek is niet echt een verhaal, het is meer een opsomming van z'n leven, over de dingen die hij bereikt heeft en over hoe hij ondanks alles probeerde te genieten van het leven. Je was een voorbeeld voor velen Wim!

Vorig jaar blogde ik hier al eens over Evi Reneaux de schrijfster van het boek 'Life on sneakers' die ik via Instagram leerde kennen. Ook haar boek was voor mij zo herkenbaar, ik moest soms stoppen met lezen omdat het bij momenten te herkenbaar was, dan kwam de éne herinnering na de andere uit m'n eigen leven naar boven waardoor ik af en toe een pauze moest inlassen. In haar boek stelde Evi één grote vraag: 'Wat als jij morgen opstaat en je niet meer kan doen wat je altijd al deed? Heb jij een plan B? 
Op vraag van de lezers van haar boek 'Life on sneakers' schreef Evi nu het boek 'plan B', in dit boek gaat Evi samen met jou op zoek naar jouw eigen plan B. Sinds vorige week ligt haar nieuwe boek in de boekhandel. Vorige week mocht ik bij haar boekvoorstelling zijn. Net als vorig jaar ging ik er met Sylvie naartoe. Dit keer was het te doen in Wenduine, in 'koffie kàn' een koffiebranderij. In het gezellige winkeltje kun je ook van alle soorten koffie kopen. Daar maken ze trouwens ook de 'pauzekoffie' van Evi (bezoek haar site zeker eens hier). We werden verwelkomt met koffie en ontbijt, gevolgd door een workshop 'tekenen op porselein', toen Evi ziek werd kwam ze uit haar comfort zone en ontdekte ze dat ze in tegenstelling tot wat ze dacht best wel creatief was. Het was een toffe workshop maar door m'n beperking werd ik er een beetje gestrest van, vooral toen de persoon voor mij in nog geen vijf minuten in haar mooiste hand lettering een mooie quote op haar bordje geschreven had. Ik was me zorgen aan het maken over hoe ik het best die porselein stift ging vast nemen, en of ik onopvallend de hulp van Sylvie zou kunnen vragen indien ik die stift niet meer uit m'n toe geknelde vingers zou kunnen krijgen. Ja, een stift of een balpen vasthouden voor mij is dat niet zo vanzelfsprekend, laat staan er iets sierlijk mee schrijven, ik twijfelde zelfs even of ik de workshop niet ging over laten en het mij gemakkelijk ging maken maar het feit dat ik daar zat op een hoge stoel aan een hoge tafel en eens 'gewoon' zoals iedereen kon doen maakte me zo blij dat ik vond dat ik het moest proberen. 'Never give up' schreef ik zo goed als ik kon, beverige letters maar ik deed het. En m'n stift kon ik gewoon los laten zonder hulp te vragen, oef! 

Als Evi de bedoeling had om mij uit m'n 'comfort zone' te halen dan is ze er zeker in geslaagd! Een beetje verlegen met m'n bordje tussen al die, in mijn ogen, 'perfecte' werkjes. Maar het was tof om te doen. Dan volgde het officiële moment waarop Evi vertelde over haar boek, zie ze daar zitten, 'De Evi' waar ik zo trots op ben, die ondanks haar pijnen haar leven zo goed als mogelijk verder zet en er in slaagt twee boeken te schrijven! Proficiat Evi, #trotserdantrotsopjou! Blij dat ik er weer bij mocht zijn!

Het boek 'plan B' heb ik nog niet gelezen, het ligt samen met 'het jaar van de hond' van Eva Daeleman wel al klaar om verslonden te worden, een tijd niet mogen plooien en volledig plat, het lezen zal niet lang op zich laten wachten. Yes I Can!

#Enjoy Your Life !!