Door het oog van de naald

De paasvakantie vliegt voorbij. Ik heb buiten speel kinderen, echt van s'morgens tot s'avonds buiten. De oudste haar fiets en de trampoline, m'n kleine vent werken in de tuin, aarde vervoeren in z'n kruiwagen uren aan een stuk. Doe daar nog een hoop kinderen van de buren bij en ik zou vergeten dat ik kinderen heb. Lang leve het wonen in een wijk! Zondag avond, de kindjes mogen een paar dagen op vakantie naar oma, 'Love you' 'tot morgen op skype', bij het vertrekken vraagt m'n oudste nog eens voor de zekerheid of ik morgen zal bellen. Ik was ook zo als ik klein was, ik ging graag op vakantie maar op het ogenblik van het afscheid dan had ik maar een klein hartje.

Na alweer een dag of vier pijnlijke en verkrampte spieren is het op maandag bijna niet om uit te houden. Ik bel m'n moeder om te vragen of ze me naar spoed in Gasthuisberg wil brengen. Daar besluiten ze een katheter studie uit te voeren, bij zo'n studie word er kleurstof in de katheter gespoten om een eventueel lek of een knik in de katheter op te sporen. Het onderzoek gaat door in het OK onder scopie. Een dokter stelt zich voor, ik ben de assistent, de Prof. is op komst. Ik prik alvast je pomp aan. Ik zal prikken op drie ben je klaar? Ik knik. Eén, twee, drie, ik voel een prik aan de zijpoort van m'n pomp. Ondertussen komt m'n Prof. aan, verbaasd kijkt hij naar m'n helemaal verkrampte lijf. Dit is toch ongelooflijk zegt hij. Ik bevestig en begin te vertellen over m'n accordeon, 'als je me zo ziet zou je toch amper geloven dat ik kan accordeon spelen?' Ik zit echt met m'n handen in het haar zegt hij, wat is toch het probleem? Terwijl ik uit het OK weg gereden word, voel ik me plots helemaal high, m'n armen en m'n benen die helemaal verkrampt waren vallen in één seconde helemaal plat, ik voel m... , ik kan de zin van 'ik voel me niet goed niet afmaken. Dan gaat alles razend snel, ze roepen 'een anesthesist ze moet beademd worden'! Op dat ogenblik ben ik nog volledig bij bewustzijn maar al m'n spieren zijn veel te slap, ik kan niet praten en niets meer bewegen. Ik krijg m'n ogen niet meer open, af en toe worden m'n oogleden open getrokken en word de paniek groter. Ik hoor m'n Prof. 'komaan Virginie'! We moeten ze intuberen roepen ze, ik wil NEE schudden, maar ik blijf beweegloos liggen. Ik vraag me af of ze weten dat ik bij bewustzijn ben, straks duwen ze hier een intubeertube in m'n keel terwijl ik nog bij de pinken ben! M'n bewustzijn verminderd en het licht gaat nu helemaal uit. Ik hoor m'n moeders stem 'mama is hier', helemaal m'n kluts kwijt ben ik op intensieve zorgen, een overdosis baclofen zo blijkt. Ka ..., Kare.... probeer ik, inderdaad ik probeer te vragen achter m'n lief, er gaat zoveel door m'n hoofd, m'n lief en m'n kinderen ik had beloofd om te bellen! Hoe meer uren er verstrijken hoe meer ik terug bij bewustzijn kom. En in vrij korte tijd voel ik me redelijk goed. De volgende dag mag ik al naar een gewone kamer. Ze stellen voor om de concentratie van m'n pomp te verminderen naar 1000 microgram, zo zal m'n pomp sneller en constanter moeten draaien en zal er een hogere druk opzitten. Hopelijk is dit de oplossing. Terwijl de assistent bezig is vraag ik wel honderd keer of er niets kan mis gaan en bij het programeren vraag ik telkens opnieuw of hij zeker is van z'n stuk. Grappig als je bedenkt dat dit hetzelfde is als gewoon m'n pomp opvullen, dat doe ik al vijftien jaar om de drie maand. Ja de schrik zit er goed in. 

Donderdag. Bij het thuiskomen word ik overvallen door emotie's, ik lijk nu pas te beseffen aan wat ik ontsnapt ben. Het heeft geen haar gescheeld ... dat doet wat met een mens. tranen van geluk als ik een paar uur later m'n twee schattebollen in m'n armen kan sluiten. Vrijdag een echte snotterdag maar vooral 'ik geniet van m'n kinderen en van het leven', zo blij dat ik terug thuis ben en vooral blij dat ik er nog ben. Op het onverwachts komt m'n buurvrouw Sara op bezoek, ze komt echt als geroepen. Ik heb er deugd van, van m'n gedachten te verzetten en van m'n verhaal te kunnen vertellen. Een goed gevuld 'met feestjes' paasweekend en af en toe een cava doen me alle ellende vergeten. Alles gaat beter met cava, toch?

 

Ik heb vooral genoten van m'n lief en m'n kinderen. Geknuffeld en genoten om de komende weken te overbruggen. Morgen woensdag lig ik alweer in het OK voor de al lang geplande botoxinfiltratie's. Vanaf donderdag 'niet mogen plooien' in het ziekenhuis van Ieper. Yes I can! Again!

#Enjoy Your Life !!