Girlwithabellygift is terug thuis!

Woensdag 19 April 2017. 4.45u, met m'n moeder ben ik onderweg naar U.Z Pellenberg voor de al lang geplande botox infiltratie's. Aangezien we al zo vroeg op de baan zijn is er zo goed als geen verkeer en staan we om 6.30u al ter plaatse. Botox een 'prulle van niets', maar ik sta er niet echt voor te springen na de overdosis en het trauma van amper een week geleden. 'Je staat rond twee uur op de planning', ja lap! Kunnen ze daar geen rekening mee houden? We komen van Ieper, Als we om tien uur in de ochtend gingen vertrokken zijn waren we nog ruim op tijd. Maar goed, je leert er mee leven met de stroeve communicatie in ziekenhuizen. Op tijd ben ik alleszins!

Acht uren later, scheel van de honger, de flair, de libelle, een babbeltje met m'n moeder, social media én een paar bekende lieve verpleegsters die me nog vlug een hart onder de riem komen steken is het zo ver. Ik denk aan m'n lief en de kinderen. Ik zie de witte TL lampen en de strepen in het plafond één voor één passeren terwijl ze me naar het OK rijden. In het OK bonkt m'n hart in m'n keel, de herinnering aan vorige week doet me geen goed. Het aan een snel tempo gepiep van de hartslag machine verraad dat ik enorm zenuwachtig ben. Een paar uur later lig ik alive and kicking op m'n kamer, alhoewel 'alive' wel maar niet echt 'kicking', in tegendeel ik voel me echt niet goed, veel te suf volgens de korte narcose en een heel benauwd gevoel met hartkloppingen. Het is telkens indommelen om dan helemaal in paniek wakker te worden met een hart die klopt zoals het ieder ogenblik uit m'n borstkast zal springen. M'n moeder stelt voor om de dokter te roepen, 'nee geen dokter' zeg ik 'anders zullen ze me hier houden'. Telkens ik in paniek recht krabbel zie ik de angst in m'n moeders ogen, och here het mens nadat ze vorige week de schok van haar leven had toen ik die overdosis kreeg en ik er bijna niet meer was. Ze kan het niet meer aanzien en ze laat de prof. komen. Dat is zo'n lieve mens hé! We hebben een goede band met elkaar, hij is de man die de zwaardere operatie's uitvoerde, de man die me al helemaal verbouwd heeft van aan m'n bekken tot aan m'n voeten, ja de man van het betere kap en beitel werk. Hij komt op m'n bed zitten en neemt m'n pols. 'Virginieke gaat het niet?' Helemaal groggy schud ik van nee. 'We hebben je daarnet moeten bij verdoven omdat je wakker werd tijdens de botox infiltratie's ' 'Het is allemaal wat te  veel voor je lichaam ik heb ervan gehoord van vorige week die overdosis. Ik geef je temesta om rustiger te worden en desnoods blijf je tot morgen'. Hij staat recht stapt tot aan m'n voeteinde 'niet opgeven je komt er'! Ik dommel in tot de paniek weer toeslaat, 'ik wil mee naar huis' zeg ik huilend aan m'n moeder 'ik wil zoals gepland morgen naar het ziekenhuis van Ieper'. 'Lig nu toch eens neer en rust nog wat ik verzeker je dat ik je hier niet achter laat al rijden we pas om elf uur terug ik laat je hier niet' sust m'n moeder me. Het temesta pilletje doet z'n werk en een paar uur later zijn we onderweg richting huis. Donderdag. Na het afscheid van de kids vertrek ik richting het Jan Yperman Ziekenhuis.  Ik weet niet hoe het komt maar plots slaat de twijfel toe. Voor de eerste keer zal ik niet meer in m'n tweede thuis opgenomen zijn, geen 'ons Virginieke' meer, geen vertrouwde artsen en niemand die m'n immense voorgeschiedenis kent. M'n kiné die ik pas sinds januari ken zal daar in Ieper m'n enige houvast zijn. Op de afdeling van de SP dienst in het Jan Yperman Ziekenhuis  word ik vriendelijk en sympathiek ontvangen, en het is al vlug zoals ik daar al altijd was. We zijn weer vertrokken voor een tijdje 'niet plooien', strekkers aan en Go!

Als ik een paar uur later twee enthousiaste gelukkige kids aan m'n bed zie staan weet ik dat de beslissing om naar Ieper te komen een meer dan goeie beslissing zal geweest zijn, voor m'n moederhart en m'n moraal alleen al. Zalig, iedere dag het geklop van kinderhandjes op m'n deur om dan vervolgens met m'n twee lieverds in bed te liggen en keppe te doen. Het heeft tot nu toe alleen maar voordelen om zo dicht bij huis in het ziekenhuis te liggen. Familie en vrienden die eens op bezoek komen en gewoon het gedacht dat je dicht bij huis bent, vanuit m'n raam kan ik bij wijze van spreken m'n huis zien staan. Het ziekenhuis is een heel stuk minder groot dan het UZ Leuven waardoor er een familiale en warmere sfeer hangt vind ik. Ja ik moet zeggen dat ik de eerste dagen onder de indruk was van de luxe hier, een kamer met een douche, ideaal voor zo'n ochtend humeurig mens zoals ik, laat me het liefst gerust zolang ik niet in de douche ging. De nogal uitgebreide menu kaart en het lekkere eten die hier ter plaatse klaar gemaakt word, een koffietje en een taartje in de namiddag pure luxe en eigenlijk wel deugddoend als je na een uur of vijf zwoegen op je kamer komt.

De verpleging waar je in je eigen dialect kan een babbeltje mee slaan, ja het heeft wel iets. Maar goed, ik ben hier niet om van luxe te genieten maar om er nog eens volledig voor te gaan. Vechten naar het doel dat ik voor ogen heb, nog één keer het onderste uit de kan halen, nog één keer het maximum eruit halen. Om zeker te zijn. Om me niet de rest van m'n leven me te moeten afvragen of ik het toch niet beter nog eens geprobeerd had.

Vrijdag. Belabberd met de narcose die nog in m'n kleren zit rol ik richting de kiné zaal vastbesloten om er voor te gaan. Na het stretchen word het snel duidelijk dat het niet zal verlopen zoals ik in m'n gedachten had als blijkt dat ik misselijk en duizelig word bij het recht komen. In de plaats van het kunnen starten waar ik in Leuven geëindigd was zal ik helemaal opnieuw moeten beginnen. Te beginnen bij het begin. 'Terug gewoon worden aan het recht komen', op een tiltingtafel iedere dag een stukje hoger. Beginnen aan 20 procent om uiteindelijk aan 100 procent met andere woorden helemaal recht te eindigen. Per verhoging afzien, zweten, beven,  m'n hartslag die de hoogte ingaat, weinig adem, duizelig en het gevoel alsof je ieder moment de boel zal moeten onder kotsen. 'Content lik e mol' als ik vier dagen later aan 100 procent kom zonder het benarde gevoel.

Een tijdje van de wereld geweest zijn door een overdosis baclofen, beademt worden en te veel onder narcose allemaal in één week m'n lijf had er geen deugd van. Nu m'n lijf weer gewoon is aan het recht komen kan ik er weer invliegen en terug beginnen opbouwen. Spieren kweken. Spieren leren aanspannen. Hoe deed je dat nu ook weer? Inderdaad, het lijkt erop dat alles weg is en dat ik totaal niet meer weet hoe ik het moet doen. Weeral. Daar lig ik voor de zoveelste keer' met een rol onder m'n knieën me uit te sloven om m'n been te strekken, me uit te sloven als dood met weinig resultaat, en als er iets van beweging is, is het de verkeerde, plooien je weet wel. M'n kiné die het zo goed als mogelijk probeert uit te leggen welke spieren ik moet aanspannen om m'n benen gestrekt te krijgen, m'n kiné die helpt de beweging maken in de hoop dat ik het plots weer snap, of met elektrostimulatie die de juiste spier prikkelt. Buikspieren, rugspieren, rompspieren, fietsen, iedere dag opnieuw.

Tussen de loopbaren sta ik met twee strekkers, zoals ik in m'n blog toen ik in Leuven was zo vaak schreef over m'n bovenste stuk. Inderdaad het is weer van dat. Dus ook voor dat bovenste stuk recht te krijgen is het iedere dag opnieuw en opnieuw. Om dan een paar weken later weeral 'content lik e mol' te zijn als ik met m'n bovenste stuk mooi recht sta 'Zie je het zitten om vandaag eens te proberen zonder strekkers' vraagt m'n kiné, OMG! Die vent kan gewoon m'n gedachten lezen of wat? Ik was net van plan om het zelfde voor te stellen. Eén ding is duidelijk m'n kiné gelooft in het zelfde doel als ik en gaat er volledig voor. Niet trunten en vooruit, ik heb dat graag, tot het uiterste gaan en het liefst nog een tikkeltje meer. Klaar om dit te doen zonder strekkers! De optimist in me is weer sterker dan mezelf, ik zie het al helemaal voor me, een,twee, drie en gezwind recht, zo gaat dat in m'n verbeelding. Ja, in m'n verbeelding. In het echt gaat het een, twee, drie, duwen op m'n benen al dat ik geven kan en vooral op m'n armen, gelukkig van m'n gespierde rolstoel armen! Geen adem van zodanig diep te moeten gaan, het enige waar ik aan denk is 'ik moet dat hier godverdomme doen'! Ik zet door, weinig adem en een enorme druk op m'n hoofd, veel te veel om aan te denken, knieën strekken, gat opspannen, bekken kantelen, buik en rugspieren aanspannen, af en toe een aanmoediging van m'n kiné erbij waardoor ik nog een extra duwtje bij geef. Zweten, beven en vooral terug met een beetje meer adem zit ik terug in m'n rolstoel. Terwijl m'n kiné zegt hoe goed hij het vond krijg ik een enorme krop in m'n keel en kan ik m'n tranen niet bedwingen. Ik voel me zoals ik een marathon gelopen heb volledig uitgeput , zo'n inspanning om gewoon nog maar te proberen recht te staan op eigen kracht?! Voor de vijfde keer in drie jaar begin ik weer op hetzelfde punt tussen de loopbaren alles op alles te zetten om op m'n eigen benen te staan. Het is niet zoals ik in m'n gedachten had. Na de botox infiltratie's beginnen waar ik in Pellenberg geëindigd was, stappend met m'n kaywalker, om dan hier in Ieper verder te oefenen om zonder hulpmiddelen te stappen, dat was meer het plan dat ik voor ogen had. Gelukkig klikt het enorm goed met m'n kiné, hij zorgt voor de nodige motivatie en humor. Hij laat me inzien dat het geen zin heeft om terug te kijken naar wat ik kon. 'We moeten verder werken aan wat je nu kan en zo iedere dag een stap vooruit'. Inderdaad, het heeft  geen zin om telkens terug te kijken, ik zal dat echt moeten leren, ik zou het mezelf in ieder geval wat gemakkelijker maken. stretchen, benen plooien en strekken, bruggetje maken, buikspieren en rugspieren trainen, leren zitten zonder steun, staan in het staanapparaat, fietsen, duwen tegen weerstand, algemene romp oefeningen, oefenen tussen de loopbaren, ik kan het eigenlijk niet allemaal opnoemen, een abonnement bij Basic Fit heeft er niets aan!

Het is hard, het is diep gaan bij momenten zelfs te diep, het is blij zijn met kleine vooruitgangetjes, het is stik kapot in m'n strekkers liggen, het is plat liggen van het lachen met m'n kinesist of met mezelf als ik moet zitten zonder steun en omval, het is vloeken, het is wenen bij m'n lief, het is me afvragen of het allemaal wel de moeite is, het is me afvragen of ik het doel dat ik voor ogen heb zal halen, het is me afvragen of me er niet beter zou bij neer leggen en een beetje genieten van het leven? Vooral als ik door m'n Facebook en Instagram scrol en alle 'happy familie' kiekjes zie passeren. Maar woehoe !! Ik word de laatste twee weken echt beloond voor m'n inspanningen. Ik ging van het 'leren gewoon worden aan het recht komen' naar het staan met twee strekkers, naar het staan met één strekker en sinds twee weken staan zonder strekkers!

Ondertussen zijn we alweer een week verder. De eerste stappen zijn gezet. Benen als lood, iedere vezel in m'n lijf moet werken, weeral zweten, beven en plots zelfs het licht die uitgaat. Zwaar, ongelooflijk zwaar maar ik doe het stap per stap, 'preus gelik fjiertig!' 31 Mei, hiep hiep voor mezelf! Het kleine ukje van 850 gr. waarvan met niet wist of ik het einde van de dag ging halen is vandaag 39, OMG! N.E.G.E.N.E.N.D.E.R.T.I.G! Dat klinkt zo ... negendertigachtig, 'allé het laatste jaar op tram drie' is toch wel het meest gehoorde zinnetje vandaag. Bedankt trouwens voor de berichtjes, bezoekjes, en de flessen cava. Veel te lief allemaal. Weekend! Jey, een lang weekend dan nog wel, na een stevige oefensessie op zaterdag voormiddag vertrek ik naar huis. Het is nogal een stressy emotioneel weekend, het is verre van een 'happy family' weekend. M'n jongste mist duidelijk z'n mama en laat het ook duidelijk merken, een woede aanval waarbij hij roept 'jij bent altijd in het ziekenhuis' 'je mag niet meer naar het ziekenhuis', een lief die voor alles alleen staat waarvoor het duidelijk ook allemaal te zwaar word na zeven weken, m'n oudste die met smekende ogen vraagt of ik zal thuis zijn als zij proeven heeft op school, ikzelf die m'n mooi rechtstaan eens wil toepassen terwijl ik aan het aanrecht in m'n keuken sta, en meteen tot de ontdekking kom dat hetgeen ik in de revalidatie leer heel moeilijk toe te passen is in de praktijk waardoor ik een lichte paniekaanval krijg, en een flashback van toen ik van Pellenberg thuis kwam met het gedacht dat ik terug stappend door het leven ging kunnen gaan. En ook toen werd het plots duidelijk dat alles wat ik daar geleerd had bijna niet toepasbaar was in het dagelijkse leven. Het zet me aan het denken. Het laat de piekermolen weer op volle toeren draaien. Ik besluit erover te praten met m'n kinesist. 'Er is een verschil tussen 'stappen' en 'functioneel stappen'. BAM! Eindelijk hij zegt de woorden die in m'n hoofd zitten maar dat ik niet kan uitleggen. Het is een week van nadenken. Veel nadenken. En na het nadenken en het praten met m'n kinesist nam ik vandaag een plotse beslissing. Morgen ga ik na zeven weken in het Jan Yperman Ziekenhuis naar huis en vanaf maandag kom ik ambulant naar de revalidatie. Geef ik het op? Zéker niet! Maar m'n gezin heeft me nodig! Het leven is meer dan vechten voor m'n doel. 'Het willen kunnen stappen' is één ding, gelukkig zijn, er zijn voor m'n gezin, genieten van het leven en iets maken van m'n leven is een ander ding. Ik revalideer verder en ik zie waar ik kom. Never give up! Je weet wel. Het was een lastige knoop om door te hakken, maar de opluchting is enorm! Ondertussen heb ik m'n eerste dag 'terug in het gewone leven' achter de rug en ik moet zeggen het verliep vlot. Geen stressy ochtenrush en zelfs geen ochtendlijke drama's omdat ik voor m'n zesjarige jongen een bruine boterham in de plaats van een witte smeerde of omdat m'n dochter 3 ml minder melk dan haar broer in haar tas kreeg bijvoorbeeld. Op tijd aan de schoolpoort en op tijd in de revalidatie. Yes we can!

#Enjoy Your Life !!