'Doen gelijk een ander'

OMG! We zijn al half September! Na drie maanden eindelijk nog eens iets op m'n blog. Ik zal eerlijk zijn ik voelde me de laatste maanden fysiek en mentaal zo slecht, dat ze niet kwamen de woorden voor op m'n blog. Voor de eerste keer had ik ook niet de behoefte om m'n verhaal te delen. Ik had pijn, verschrikkelijk veel pijn en moe, doodmoe. De boosdoener was een plotse hevige opstoot van reuma waar ik met geen middelen vanaf geraakte. Ieder gewricht in m'n lijf was ontstoken. Van m'n kaakgewrichten tot de gewrichtjes in m'n tenen. Pijn betekent nog meer spasmes en zo blijf ik in een vicieuze cirkel zitten. De laatste maanden was ik innerlijk een beetje boos op alles en iedereen. T'is toch waar zeker! Als het m'n aangeboren beperking niet is dan is het die reuma en als het geen reuma is is het gegarandeerd iets anders. Terwijl ik dag in dag uit *'klawier' *(West-Vlaams voor veel moeite doen voor iets) om een min of meer normaal leven te leiden en vooral om een 'goeie mama' te zijn lijkt het precies dat er altijd wel iets is waardoor m'n lijf het laat afweten. Dat ik niet meer word zoals in die twaalf goeie jaren daar heb ik me bij neergelegd, gewoon op het gemak voort doen, nog steeds ervoor gaan maar met een andere focus, je weet wel, nog wel m'n doel willen halen, er keihard voor gaan en afzien maar mezelf psychisch niet meer zo kwellen, de lat leggen tot waar ik er net aan kan in de plaats van hem zodanig hoog te leggen dat ik er niet aan kan om dan achteraf gefrustreerd achter te blijven. Maar die pijn, extreme vermoeidheid en dat ik nooit weet of m'n lijf er morgen zin in zal hebben daar heb ik moeite mee. Moest ik helemaal alleen zijn dan zou ik er beter kunnen mee omgaan denk ik, maar ik ben mama, mama van twee schatten van kinderen. Ik kan vandaag een 'mama verzet bergen zijn' om morgen een 'mama geraakt met moeite uit haar bed ' te zijn. Ik ben trots op m'n kinderen die er beter dan ik kunnen mee omgaan. Die overdosis baclofen in April het deed me geen goed. Ik hield er angstaanvallen aan over, de minuten dat ik bewust mee maakte en vooral die éne minuut dat m'n longen uitvielen en dat ik stikkend aan m'n kinderen dacht want ja ik had ze beloofd om te bellen, daar lag ik aan te denken terwijl ik bijna m'n laatste adem uitblies ... het deed iets met me. Het deed me nog maar eens stil staan hoe broos het leven is en vooral hoe vlug iets kan veranderen. Het gedacht dat m'n lief bijna geen lief meer had en m'n kinderen bijna geen moeder meer hadden, ja de voorbije maanden had ik het er moeilijk mee, daarbij kwam nog dat alle herinneringen van bijna veertig jaar  plots naar boven kwamen want ja, het was niet de eerste keer dat ik door het oog van de naald kroop, maar wel de eerste keer sinds ik mama ben. Maar goed, met de hulp van een psycholoog en m'n revalidatie arts kom ik de trauma's die zich opgestapeld hebben wel te boven.

 'Ze gaat doen gelijk een ander' hoeveel keer hoorde ik m'n moeder het zeggen? Ik ben niet och god och here opgevoed, integendeel, er werd mij eigenlijk nooit iets gemakkelijk gemaakt, ik moest altijd 'klawieren' om er te geraken. Als puber had ik nooit gedacht dat ik m'n ouders er dankbaar ging voor zijn. Het moeten 'doen gelijk een ander' het was soms zo frustrerend en al wenend, het leek zelfs soms een onmogelijke opdracht maar het heeft ervoor gezorgd dat ik ondanks alles een trotse mama ben en het lief van m'n lief. Gewoon gelijk een ander.

Zoals die keer op een mooie zomerdag in de vakantie, toen ik samen met m'n kinderen aan tafel zat plots 'gaan we vandaag eens naar zee?' zei. Tot ik me nog geen vijf seconden later afvroeg wat ik nu gezegd had. Met een rolstoel naar zee, kon ik nog op een beter idee komen? De kids waren zo enthousiast dat ik nu echt niet kon zeggen dat mama niet goed genoeg na gedacht had en dat het eigenlijk haast een onmogelijke opdracht is om met een rolstoel aan het strand te geraken. Het eerste probleem, zou ik wel een 'brede parkeerplaats' vinden? OK, als er echt geen brede parkeerplaats te vinden is komen we gewoon naar huis en gaan we in de plaats naar de palingbeek, overlegde ik met de kids. Het tweede probleem, met m'n rolstoel is het onmogelijk om in zand te rijden dus we kunnen niet ver op het strand, we kunnen maar zover het houten paadje loopt, ook dit word duidelijk uitgelegd aan de kids. En als we al zo ver geraken mogen ze niet tot aan het water laat staan in het water. Ik mag er niet aan denken dat ik plots m'n kinderen kwijt ben en dat ik er niet achter kan zoeken tenzij schuivend op m'n poep door het zand. Het derde probleem, wat als er plots iemand naar het toilet moet? Aangezien bijna geen enkele horeca zaak rolstoeltoegankelijk is of een rolstoeltoegankelijk toilet heeft kunnen we dus niet naar het toilet. Ik kan moeilijk m'n kinderen ergens helemaal alleen binnen sturen om naar het toilet te gaan. Met dit laatste kon ik alleen hopen dat er niemand naar het toilet moet. Nadat ik m'n kinderen nog eens de les spelde dat ze moesten helpen met mama en dat ze dicht bij me in de buurt moesten blijven vertrokken we richting zee. Bam! Meteen een blauwe parkeerplaats die vrij was. Zover waren we al. De oudste droeg de zak met speelgoed, de jongste hield m'n rolstoel vast, richting strand. Ik reed vlot over het houten paadje en schoof dan enkele meters op m'n poep door het zand tot we een goed plaatsje hadden. Het was zalig! De kids en ik op het strand! Genieten maal duizend! 'Gewoon gelijk een ander'.

Ik dacht eigenlijk van te stoppen met m'n blog maar toen Karin van momrunsthecity m'n blog opgegeven had bij bertnbreakfast als een blog dat ze graag las, was ik helemaal verbouwereerd. Ik voel me niet echt een blogger als ik me vergelijk met de blog's die ik lees. M'n blog is meer 'het leven zoals het is', gewoon een beetje schrijven voor mezelf, of liever het van me af schrijven. Hier en daar staan er zelfs kemels van fouten in veronderstel ik, dus nee ik voel me geen 'echte blogger', maar het deed me wel iets ik kreeg in die maanden dat ik m'n blog links liet liggen regelmatig de vraag wanneer ik nog eens iets ging schrijven,  en dat m'n blog gemist werd. Dus bij deze bedankt dat jullie m'n blog lezen, misschien moet ik toch nog wat verder schrijven.

#Enjoy Your Life !!