'De beste weschn en e goeie gezontit'

2018! M'n eerste blogpost van 2018. Zes begonnen schrijfsels staan er in m'n concepten, schrijfsels waarbij ik goesting had om te bloggen maar waar halverwege de woorden niet meer kwamen. Eerst en vooral wil ik jullie een gelukkig nieuw jaar wensen. 'De beste weschn en e goeie gezontit', de voorbije week, moest je nog maar je hoofd buitensteken en dit zinnetje kwam van alle kanten, van dichtbij, links of rechts, of van in de verte hand opsteken en 'beste weschn en e goeie gezontit'! De meeste mensen zeggen het automatisch en uit gewoonte, maar als je dagelijks geconfronteerd word met een niet meewerkend lijf, dan weet je dat een goede gezondheid alles is. En liefde dat ook. Want met liefde overwin je alles. Dus bij deze wens ik jullie een mooi 2018 toe met veel liefde en een goede gezondheid! 2018, hoe zot is het eigenlijk dat we al 2018 zijn?! Het deed me onlangs nog denken aan het jaar 2000, aan hoe m'n vader nog vlug een zaklamp in m'n rolstoel stak voor ik naar de oudejaarsfuif vertrok en hoe m'n moeder nog de raadt gaf om zeker dicht bij de (nood) uitgang te staan, want de overgang naar 2000, de elektriciteit ging het begeven en het leek wel alsof de wereld ging vergaan. Grappig hoe de media de mensen toch wel een klein beetje angst bezorgde.

2018, voor mezelf hoop ik dat het een jaar van verbetering word. Een jaar van wat stabiliteit op lichamelijk vlak. Je hoort me niet klagen verre van maar de up's worden meestal gevolgd door een down. De éne dag kan ik veel, de andere niets, spasticiteit, pijn en als het echt niet mee zit nog een opstoot van reuma erbij. Het is een constant gevecht tussen de éne dag goeie losse spieren en de andere dag veel te veel spasticiteit. Het is de éne dag de pannen van het dak kunnen spelen met m'n trekzak of een pittige toer doen met m'n handbike of het is een dag 'in een bolletje' in bed of in de zetel. Het is verwarrend, voor mezelf maar ook voor m'n kinderen en m'n lief.

2018 word een jaar van verder dromen van m'n doel. Je weet wel ' #everythingtowalkagain', op het gemak verder doen zoals ik bezig ben. Om nog meer teleurstellingen te vermijden focus ik me niet meer zo zeer op het stappen zelf. Voor je kan stappen moeten de juiste spieren eerst goed opgetraind worden. Wie me volgt op instagram weet dat ik keihard aan het oefenen ben voor een nieuw doel 'Handen en knieën stand', eigenlijk moet ik lachen met mezelf en m'n nieuw doel. Terwijl ik op IG mensen ken die serieuze doelen hebben in 2018, zal ik 'content gelik een mol' zijn als ik er eindelijk in slaag van op m'n handen en m'n knieën te zitten. Je gelooft het of niet maar dit is zo een heftige oefening, 'core stability' het is dat dat ik niet heb om treffelijk rechtop te staan laat staan om te stappen. Als ik iets geleerd heb in 2017 is het om minder grote doelen voor ogen te houden maar doelen die haalbaar zijn. Dus vandaar dat ik het hou bij m'n handen en knieën stand, om dan hopelijk verder te bouwen naar m'n doel. #nevergiveup, het is niet voor niets m'n favoriete hashtag.

 2018, het word een jaar met ronde getallen, m'n lief en ik worden 40 én vanaf morgen heb ik een tiener in huis. Tien! is ze echt al tien! Waar zit die pauze knop van het leven hier ergens? Tien jaar mama. Tien jaar trotser dan trotse mama  van Rosalie. Tien jaar m'n 'shietje', tien jaar m'n alles. Trots dat ik er toen voor gegaan ben, een dikke BOE! voor die (gelukkig) enkelingen die zonder schaamte zich afvroegen wat ik toch in m'n hoofd gehaald had. Alsof een persoon met een beperking geen gevoelens mag hebben en je kinderwens zomaar moet opbergen. Alsof je als persoon met een beperking geen rammelende eierstokken kan hebben bij het zien van een baby. Dat ik niet onbezonnen aan kinderen begon kun je hier nog eens lezen. Tien! Tien? OMG echt tien! Toen ik aan m'n blog begon schreef ik nog over wenende kinderen aan de ontbijt tafel voor een per ongeluk in twee gesneden boterham. Binnenkort schrijf ik over m'n pubers ;o).

#Enjoy Your Life !!