Throwback naar een maand of vijf geleden. Ik stuur een chatbericht naar Bert. 'Of hij het zou zien zitten om eens een paar uur in een rolstoel te zitten en met mij ergens een koffietje te drinken'. Na de zoveelste keer vloeken in m'n auto omdat de brede blauwe parkeerplaats wéér ingenomen is door iemand zonder kaart. Vloeken omdat ik wéér in m'n auto moet zitten wachten omdat ik er niet uit kan op een gewone veel te smalle parkeerplaats. Vloeken omdat het niet sporadisch één keer is maar echt dagelijkse kost is. Vloeken omdat ik tijdens m'n boodschappen de winkel niet zelfstandig binnen kan, vloeken omdat ik overal waar ik ga telkens voor een enorme drempel sta. Scheel van de honger vlug ergens stoppen achter een belegd broodje, vergeet het. Aankomen, voor de drempel staan. Googelen achter het nummer van de zaak. Bellen om te zeggen dat je voor de winkel staat en of ze willen komen helpen. De winkel binnengedragen worden. Oef we zijn er, en dit voor een belegd broodje. En dat is nog maar één voorbeeld, dan heb ik het nog maar over een luxe probleem want zeg nu zelf gewoon een boterham eten thuis kan natuurlijk ook. Dan ben ik nog niet naar de slager of achter brood geweest. Wie m'n stories volgt op Instagram weet dat alles er op komt, niet alleen de 'jey het leven is mooi foto's maar ook ' dat is echt shit' foto's. Terwijl ik gefrustreerd in m'n auto op een veel te smalle parkeerplaats zit te wachten, zwier ik een foto in m'n stories, regen met bakken uit de lucht en ik in m'n auto met m'n deur op een kier om aan te tonen dat ik echt niet uit m'n auto kan. Bert reageert dat hij het schandalig vind als hij mensen onterecht op zulke plaatsen ziet parkeren. Z'n reactie doet me iets, toch één volger die vind dat dit niet ok is, een volger die een reactie plaatst en de moeite doet om te reageren. Want net dat is m'n bedoeling, via m'n Instagram kanaal mensen bewust maken van het 'leven met een beperking', tonen dat ikzelf eigenlijk geen probleem heb met m'n beperking maar dat met een beetje medewerking van mensen zonder beperking gewone dagdagelijkse dingen net iets gemakkelijker zou zijn. Tonen dat in tegenstelling tot wat de meeste denken wij als rolstoel gebruikers onze rolstoel niet in de koffer steken, maar naast ons zetten op de passagierszetel en dat we daarom veel plaats naast onze auto nodig hebben. Terug naar het chatbericht met Bert. Terwijl ik op de verzenden knop druk vraag ik me eigenlijk al af wat ik nu eigenlijk aan het doen ben? Zomaar aan een wildvreemde vragen om eens een paar uur in een rolstoel te zitten en een koffietje te gaan drinken? Alsof die gast niets beter te doen heeft dan dat. Gelukkig krijg ik een enthousiast bericht terug, en of dat hij dat ziet zitten! Waarom vroeg ik het aan Bert? Bert is de schrijver van één van m'n favoriete blogs BertnBreakfast , ik hou van z'n schrijfstijl en z'n humoristische noot. Ik lag al meermaals plat van het lachen met één van z'n reactie's op mijn foto's of met foto's op zijn instagram, ook al ken ik hem enkel online de mix van het dagdagelijkse en z'n humor op z'n Instagram doen me veronderstellen dat het wel een toffe gast is, want zeg nu zelf vragen aan een droogstoppel om eens een dag in een rolstoel te zitten het zou dat niet zijn, toch? Bij het zoeken naar een gepaste datum voor ons 'dagje Ieper in een rolstoel' zeg ik hem dat we het best ook wel een beetje rekening houden met het weer. Een dag zonder regen, tenzij hij het leven in een rolstoel meteen met alles er op en er aan wil beleven, maar liefst zou ik het hem niet aandoen hij zal het al moeilijk genoeg hebben. Hij stuurt me terug 'mij doet het weer er niet toe integendeel dat kan wel interessant zijn'... Het is duidelijk dat hij niet weet aan wat hij begint. De laatste twee weken voor onze afspraak houd ik het weer nauwlettend in het oog. Ik hoop op een mooie droge en als het kan zonnige dag. Er is niets hatelijker dan je rolstoel in en uit laden op een regen dag. Tegen dat je uit je auto bent ben je kletsnat en tegen dat je dan nog op je bestemming bent ben je helemaal doorweekt, want een paraplu vast houden, vergeet het aangezien je twee handen nodig hebt om je vooruit te duwen. Na wat heen en weer gechat en nog wat praktische tips voor de onervaren rolstoeler, zit ik vrijdag twee februari op van de zenuwen Bert op te wachten. Tja, ik ben echt een stresskip eerste klas. De opluchting is groot als we na een paar minuten aan het praten zijn alsof we elkaar al langer kennen. Oef dat komt goed! Terug naar het chatbericht met Bert over het weer, ewel hij kreeg wat hij wou, meer nog, een beetje regen, véél regen, hagel en gelukkig ook droge perioden en zon. Na nog een kort lesje 'balanceren op twee wielen' want geloof me als je niet een beetje je voorwieltjes kan omhoog tillen dan ben je echt gezien. Vraag het maar aan Bert... :op. Chapeau voor hem, na vijf minuten was het alsof hij nog nooit anders gedaan had! Ik vond het echt de max, het was zelfs nog lang geleden dat ik zo hard gelachen had, nee niet met Bert en z'n rolstoel gevloek maar vooral met z'n grappen. OK ik geef toe, eigenlijk moest ik wel soms lachen met z'n gesukkel, sorry Bert.
De reacties van de mensen was bij momenten hilarisch, 'de och God och here' blik of de 'hoe mooi is dat koppeltje in hun rolstoel' blik van mensen, ik lag soms plat! Ze moesten eens weten dat wij elkaar niet kenden en dat hij eigenlijk niet echt in een rolstoel zit ... De spontane hulp van een Indische man of zelfs een vrouw die kwam zeggen hoe veel respect ze had voor ons en dat ze een novene kaars ging branden, het viel me op dat als je met twee personen in een rolstoel op pad bent mensen je vlugger aanspreken. Ofwel waren het de charmes van Bert dat kan natuurlijk ook. En toegeven, hoe hard Bert ook z'n best deed soms was hij zo aan het sukkelen dat je als passant al een stenen hart zou moeten hebben om niet te helpen. Zoals toen bij een stevige bui, Bert het idee had om vlug de standaard boekhandel binnen te rijden omdat hij zich meende te herinneren dat er daar een 'hellend vlak' is. Ik lach, inderdaad Bert er is een hellend vlak maar zorg dat je genoeg aanloop neemt. En al vlug komt Bert tot de ontdekking vanwaar m'n lachje kwam als hij halverwege de helling letterlijk en figuurlijk z'n 'kar moet keren'. En weer lig ik plat, omdat hij zich hulpeloos naar boven moet laten duwen door een vriendelijke mevrouw die haar hulp aanbied.Ik kan alleen maar zeggen bedankt Bert dat je dit wou doen.
Respect! Omdat je doorzette doen je in een serieuze regenbui geen grip meer had op je hoepels en amper nog vooruit kon. Je kon er evengoed de brui aan gegeven hebben en uit je rolstoel gekomen zijn aangezien je maar alsof deed, ik ging het je zeker niet kwalijk nemen. Maar nee, je wou doen wat voor ons 'rolstoelers' dagelijkse kost is.
Hoe Bert z'n uurtjes in een rolstoel vond kun je hier lezen.
Rolstoeltoegankelijkheid, één ding is duidelijk er is véél te weinig aandacht voor. Niet alleen voor rolstoelgebruikers trouwens, voor iedereen met een beperking. Zullen de woorden van Bert en z'n mooie reeks 'op rolletjes' veel veranderen? Ik vrees het. Maar al is er maar één uitbater die door het lezen van Bert z'n blog er aan denkt tijdens het renoveren van z'n zaak het zou super zijn. Je kunt niet geloven hoe gelukkig ik daar kan van worden van gewoon eens ergens binnen te gaan zonder dat ik hulp moet vragen of zonder dat de halve tea-room plaats voor mij moet maken. Of als de kinderen tijdens het wandelen zeggen 'mama gaan we ergens een pannekoek eten?' 'Als ik dan zou kunnen zeggen ja kom we gaan daar of daar een pannenkoek eten, geloof me het zou zalig zijn! Nu eindigen we meestal thuis rond de tafel met een pannenkoek uit de diepvries, het is natuurlijk ook gezellig maar jullie weten natuurlijk wat ik bedoel. Gewoon gewoon kunnen doen dat is echt genieten!
#Enjoy Your Life !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten