I did it ...

Een overbelaste knie. Yep, door het vele oefenen heb ik een overbelaste knie, ik vond het wel grappig een overbelaste knie van die tien stappen per dag! Moest ik tien kilometer hard gelopen hebben ik zou nog zeggen ja. Er komt een dokter dat ik niet ken langs om eens te kijken naar die knie, 'een plica', geen benul van wat dat is maar kom. 'We kunnen dat 'gewoon' een beetje weg snijden', een 'kleine ingreep'. Ja, ik ken dat een kleine ingreep, tot je wakker word en het gevoel hebt alsof je door een vrachtwagen of tien overreden werd. Of hij nu een grapje maakte ik weet het niet maar ik bedank hem er vriendelijk voor, een week ibuprofen en een gel om erop te smeren dat klinkt beter. Een paar dagen later, volgens de Prof. is het geen 'plica knie' maar een 'hoffa knie' hij doet een hele uitleg aan de stagiairs kiné,  maar ik snap er niet veel van, 'plica' of 'hoffa' t'klinkt allemaal even chinees, gelukkig is er google waar ik iets van irritatie en zwelling van vetlichaam van hoffa terug vind. Euh ...?

Als het niet beter is tegen maandag spuit ik je knie in, want je moet echt je knie strekken zodat je niet verkort, ai, net het strekken doet het meeste pijn. Donderdag. Terwijl ik onderweg ben naar huis voor een verlengd weekend bel ik m'n 'als ik in nood zit kiné', of hij me in het weekend niet van die pijnlijke knie zou kunnen afhelpen, k'weet niet met tape of zo vraag ik hem want een inspuiting zie ik maar half zitten, niet dat dat erg is zo'n inspuiting helemaal niet zelfs, maar na de laatste twee jaar waar de éne infectie na de andere elkaar opvolgt en waar het minste verkeerd voor me afloopt, sta ik niet te springen, ja zelfs niet voor een simpele inspuiting, het zou weer niet raar zijn dat het bij mij 'als enige' mis loopt. En ik wil al zeker niet dat m'n 'ik mag volgende vrijdag naar huis' in het gedrang komt. Vrijdag elf november. Het is dé dag bij ons, de Sint is geweest, m'n twee schattenbollen zijn door het dolle heen, zalig! Dat is toch echt een mooie periode. In de voormiddag komt de kiné langs om m'n knie in te tapen, 'jet e poatersknie' zegt hij, een patersknie begod, hoffa knie of patersknie het doet alleszins geen deugd. Met een ingetapete knie en een paar tips kan ik genieten van een extra lang weekend. 

Maandag. Hoera! Na een weekendje rust voor m'n knie is de pijn veel minder dus de inspuiting zal niet nodig zijn. Tijdens de kiné gaat het opvallend vlot voor een maandag en vooral na een lang weekend waar ik geen strekkers aan deed wegens m'n pijnlijke knie, sorry 'menjièr'n dokteur' als je toevallig m'n blog leest maar m'n knie had deugd van een paar dagen niet te strekken. Maandag. Het stappen met m'n kaywalker gaat spontaan en vlot. De oefeningen en de opstapjes gaan zoals ik nog nooit anders deed, de vooruitgangen zijn de laatste twee weken echt spectaculair en zorgen ervoor dat ik gedrevender ben dan ooit tevoren, in m'n hoofd heb ik alweer plannen om de lat een tikkeltje hoger te leggen. Dinsdag. Hier en daar word er al afscheid genomen, een paar verpleegsters die de rest van de week vrij zijn of een mama van een meisje hier op de afdeling die even de zorgen over laat aan de papa. Eerlijk, het doet raar te weten dat het hier op z'n einde loopt. Af en toe word ik zelfs een beetje teuterachtig, afscheid nemen ik doe dat niet graag en ik heb toch wel een band met al die kinderen hier.

De éne plaagt me met 'mémé van de afdeling' de andere met 'turbo de slak' dat laatste verwijzend naar de hoge snelheid dat ik maak als ik stap 😉. Ja, ik zal iedereen hier missen. Woensdag. Als ik in de kiné zaal aankom roept de kiné me toe 'en? Klaar voor de trappen'? Ik roep enthousiast 'ja!' terug want dit stond nog op m'n 'ik zou dat willen kunnen' lijstje. Als ik daar sta voor die trappen denk ik bij mezelf, damn! Waarom was ik nu vragende partij om ook al de trap te leren doen. We starten bovenaan de trap, het feit dat ik kaarsrecht bovenaan een trap sta doet raar, en ik heb ook wel een beetje schrik. Stap per stap en met de kiné vlak achter mij kom ik achterwaarts van de trap, ik moet zeggen het gaat veel vlotter dan ik verwacht had, fjieuw ik ben blij dat ik beneden ben. 'Goeie!' En een high five met m'n kiné volgt, na een minuut of tien bekomen begin ik aan de trap opwaarts en ook dit gaat eigenlijk redelijk vlot.

Na het stappen met m'n kaywalker is dit weer iets dat ik kan afvinken op m'n 'ik zou dat willen kunnen lijstje'. Het is zalig dat ik nu eindelijk beloond word voor m'n afzien en harde werk! Hoeveel keer heb ik me niet afvraag wat ik m'n kinderen aandeed. Bij iedere 'ween' Skype conversatie met m'n kinderen voelde ik me een slechte moeder, wat zit ik hier toch te doen, ik heb het me meer dan eens afgevraagd. Een grote dank u wel aan m'n LIEFSTE lief die vond dat ik er nog eens moest voor gaan voor dat stappen, eindeloze gesprekken en woordenwisselingen hadden we erover, 'je zal je blijven afvragen of je het toch niet beter nog eens geprobeerd had en wie weet ben je weer voor een paar jaar goed' ik hoor het hem nog zo zeggen. Ik wist dat hij gelijk had maar m'n moeder hart nam telkens de bovenhand. Nu ik me kaarsrecht zie stappen ben ik blij dat ik door beet en dat ik er nog maar eens voor ging! Een hele dikke DANK U WEL iedereen voor de steun, er is een moment geweest dat ik geen moed meer had, ieder berichtje, iedere kaartje, ieder telefoontje, ieder bezoekje, iedere knuffel het zorgde ervoor dat ik vol hield, alleen maar oneindig veel dankbaarheid voor jullie! 💓

#Enjoy Your Life !!

Lang leve een kleine school!

Ik ben weer onderweg richting Pellenberg. VER.SCHRIK.KE.lIJK voel ik me, deze morgen vroeg lag ik al om vijf uur wakker met een knoop in m'n maag om straks m'n liefsten te moeten achter laten, raar want de laatste weken ging het vlot we waren het al goed gewoon. Op de hoop toe weent Rosalie bij het opstaan tranen met tuiten, 'm'n buik doet pijn', 'ik wil niet naar school', 'ik wil bij mama blijven'. M'n moederhart die al van vijf uur deze morgen aan het wankelen was word helemaal gebroken. Voor de zoveelste keer zitten we dicht bij elkaar en houden we elkaar stevig vast, m'n dochter en ik, zij helemaal in tranen en snikkend. Ik gebroken maar niet in tranen want als er iets is dat ik in deze moeilijke periode van wekelijks afscheid nemen geleerd heb is 'toon je eigen verdriet niet' want dit maakt het voor de kinderen nog veel moeilijker. Dus ik slik een paar keer maar wenen nee, dat hou ik voor straks als ze weg zijn. Aangezien ik een uurtje of drie in de auto voor de boeg heb, heb ik wel even de tijd om m'n tranen de vrije loop te laten. Gelukkig krijg ik over de middag een berichtje van haar meester die tevens onze buurman is dat met m'n meid alles ok is, geen buikpijn en geen verdriet meer.

Lang leve een kleine school waar liefde, zorg en medeleven nog van toepassing is! Voor mij als 'veel in het ziekenhuis' zijnde mama is het een geruststelling te weten dat m'n kinderen dagelijks naar een iets of wat huiselijke en warme school kunnen en waar ik een berichtje kan sturen of op tijd en stond een update van de meester of juf krijg. Ik mag er niet aan denken dat ze nu ik er niet ben, het zouden moeten redden in een grote, onpersoonlijke school. Na het berichtje van haar meester verdwijnt de knoop in m'n maag en kan ik er weer ten volle voor gaan. Tijdens de kiné gaat het stappen steeds beter, in tegenstelling tot vorige week heb ik veel minder instructies nodig, ik begin het zelf weer te snappen dat ik me mooi moet op strekken aan één kant om m'n ander been te kunnen verzetten, nu is het vooral een automatisme krijgen zodat ik niet meer constant moet nadenken vooraleer ik een stap wil zetten. Vandaag stopt m'n revalidatie planning om drie uur, ik heb bezoek en tot m'n grote blijdschap hebben ze hier in Pellenberg daar rekening mee gehouden. Ik heb geen idee wie er komt, het lief was op te hoogte maar wilde geen woord lossen over wie er kwam. Groot was m'n verbazing toen plots twee instagram vrienden in m'n kamer stonden, m'n verbazing was zo groot dat ik ze de eerste vijf seconden niet herkende :o). Is dit nu echt!? Tranen schieten in m'n ogen van ontroering .... zo lief twee mensen die ik virtueel leerde kennen en deze zomer dan eens in 'het echt' op een instameet zag die zoveel moeite doen om eens langs te komen. Want zeg nu zelf zo maar eens van Roeselare naar Pellenberg rijden in de fille gaan staan, een ritje van drie uur om iemand een hart onder de riem  te steken ik kan er alleen maar oneindig dankbaar voor zijn! Terwijl ik het hier schrijf word ik er nog 'emo' van, ja dat heeft me echt aangegrepen. Van de kiné mocht ik een paar uur plooien zalig! In de plaats van plat te liggen in m'n strekkers mocht ik met m'n bezoek naar de cafetaria.

Net voor ze terug huiswaarts keren toon ik nog 'preus gelik fjeertig' dat ik kan stappen, helemaal onder de indruk wensen ze me proficiat met m'n prestatie. Bij het afscheid krijg ik het moeilijk ik moet me echt inhouden om niet te wenen. Isabelle en Renilde als jullie dit lezen zoveel ❤️ voor jullie, jullie beseffen maar half hoeveel deugd me dit deed.

Ondertussen zijn we al een paar dagen verder en kan ik helemaal alleen stappen met m'n kaywalker, niemand meer die moet zeggen welke spieren ik moet aanspannen, niemand meer die me moet vasthouden omdat ik plots door m'n benen zou kunnen zakken, stabiel en vrij zeker van m'n stuk, YES !! Het doel dat ik voor ogen had 'kunnen stappen met m'n kaywalker' heb ik bereikt! Kan ik nu op het gemak rond stappen? Nee. Het vergt nog altijd een enorme inspanning. Zul je mij de eerste weken ergens te voet tegen komen? Nee. Alleen binnenshuis waar alles mooi plat is of misschien in onze straat, een rustige wijk, tot aan het huis van de buren zal al een hele uitdaging zijn. Jullie vragen zich misschien af waarom ik dat schrijf? Als ik met iemand praat heb ik soms het gevoel dat jullie denken dat ik uit het revalidatiecentrum zal komen en zal stappen en terug m'n leven hervatten zoals ik voor twee jaar geleden deed toen ik op m'n best was. Zo is het helemaal niet, ik ben weer van héél ver gekomen, en ik heb terug een goede basis om stappend door het leven te gaan, nu moet ik thuis samen met m'n kine's verder alles op alles zetten om beter en vlotter te wandelen. Zal ik weer kunnen wat ik ooit gekunnen heb als ik op m'n best was? Eerlijk, ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik hiervoor al twee keer van rolstoel naar het doel 'stappen' gegaan ben en ik er telkens gekomen ben en nog veel meer kon dan dat ik ooit durfde dromen. Volgens mij komt het goed maar ik besef meer dan ooit dat ik volledig afhankelijk ben van m'n baclofen pomp en dat m'n rolstoel nooit ver af zal zijn. Des te meer zal ik genieten van de rolstoelvrije weken, maanden en hopelijk jaren. Donderdag. Op m'n eigen aanvraag leer ik opstapjes doen, want ja zo ben als ik het éne onder de knie heb alweer een volgend doel voor ogen houden. En vooral het zou praktisch zijn, als ik ooit m'n kinderen terug te voet naar school kan brengen dan zal ik ook opstapjes moeten kunnen doen denk maar aan op en van het voetpad stappen. Of gewoon thuis recht op de trap op gaan dat zou al helemaal de max zijn. Dat het niet evident is om een opstapje te doen zie je hier op het onderstaande filmpje.

 

Om dan na een half uur proberen dit te bereiken, woehoe !!

Na een lang weekend bij m'n liefsten begin ik morgen aan m'n twaalfde en laatste week in Pellenberg. Om het in het West-Vlaams te zeggen 't'zal met een een lang gat zijn', de laatste loodjes wegen het zwaarst zijn echt van toepassing. Nog een week alles geven om dan eindelijk terug met beide voeten op de grond en in het 'gewone leven' te staan. Never give up !!

#Enjoy Your Life !!