Vandaag is het 'Internationale dag voor Mensen met een Beperking. Ik kreeg een herinnering op Facebook van vorig jaar toen postte ik er het volgende over: Vandaag is het internationale dag voor mensen met een beperking. Als ik alle artikels vandaag lees moet ik lachen, zuchten of t'zal wel denken. Ze kunnen het schoon zeggen of schrijven op papier. Ondanks dat ik positief ingesteld ben is het iedere dag vechten. protesterend lijf. Ongelofelijke papierwinkel waar geen einde aan komt. Belachelijke wetten. Van het kastje naar de muur gestuurd worden. De prijs van de liefde. De ellenlange wachtlijsten. Broodnodige hulpmiddelen die als 'luxe' beschouwd worden. Dagelijkse obstakels die eigenlijk geen obstakels zouden mogen zijn. Het is maar een fractie van wat ik zou willen neer pennen. 'Gelijke kansen voor mensen met een functiebeperking' geloof me het kan beter, pakken beter! Er een dag voor uitroepen is één ding er iets aan doen een ander ding.
Vandaag een jaar later moet ik nog harder lachen en nog veel meer zuchten. Omdat jullie het zouden begrijpen zocht ik eens op waarover deze dag juist gaat want ja waar gaat deze dag nu juist over?
'Dat personen met een handicap in de eerste plaats ook mensen zijn die gelijkwaardig zijn, dat wij als maatschappij moeten zorgen voor inclusie en erop moeten toezien dat aan hun rechten en behoeften voldaan wordt en dat er daarnaast op politiek niveau doorlopend actie moet ondernomen worden en dit garanderen.'
Die eerste halve zin! Die eerste halve zin alleen al! ' Dat mensen met een handicap gelijkwaardig zijn'. Dat bedoel ik onder andere met dat ze het schoon kunnen zeggen. Ik weet niet of jullie er al bij stil gestaan hebben maar tijdens de corona pandemie werd er nog haast met geen woord over ' mensen met een beperking gesproken'. Rusthuizen en ziekenhuizen ja maar zorginstellingen voor mensen met een beperking daarover word amper gesproken. Het voelt een beetje zoals in de jaren stillekes, je weet wel de tijd dat mensen met een handicap dood gezwegen werden en verstopt werden en toen het nog een schande was als iemand met een beperking durfde buiten komen. Maar echt de verhalen dat ik via de sociale kanalen al gelezen heb het is om bij te blèten. ouders die moeten beslissen of ze hun kind in de zorg instelling zullen laten of als ze de zorg zelf zullen opnemen bij hun thuis. Vaak is de zorg véél te zwaar om dit aan te kunnen. Of kinderen die les en therapie volgen in een aangepaste school, ze worden zo maar aan hun lot over gelaten. Als ik bedenk hoe zwaar ik het vond toen ik tijdens de eerste lockdown zelf thuis moest 'les geven' en hoeveel stress dit teweeg bracht wat moet dat dan niet zijn voor mensen met een kind die een beperking heeft waar meestal op één slag dan ook nog de verschillende therapieën weg vielen en zoals we ondertussen weten was het niet voor 'maar 3 weken' zoals er eerst gezegd werd. Voor ik het hele land op m'n kap krijg begrijp me niet verkeerd er moet iets gebeuren om dit stomme virrus te verslaan. Maar dat de mensen met een beperking en hun ouders of mantelzorgers nergens genoemd worden en veel erger nog dat ze op hun vele vragen geen antwoord krijgen en letterlijk in de kou blijven staan daar gaat het over. Die eerste halve zin dus waar ik al heel diep voor moest zuchten, geloof me mensen met een beperking worden verre van gelijkwaardig behandeld dat is nu in deze corona crisis nog maar eens heel duidelijk. Het is lang geleden dat ik nog eens iets neer schreef hier op girlwithabellygift maar op de 'Internationale dag Voor mensen met een Beperking moest dat er toch efkes uit.
Veel liefs en zorg goed voor elkaar!
#nevergiveup
#enjoyyourlife
