Amai dertien. Dertien jaar geleden werd ik voor de eerste keer mama. Het is als de dag van gisteren dat we in het U.Z Leuven lieten vallen dat we wilden gaan voor een kind. Als persoon met een beperking en vooral met m'n ingeplante baclofenpomp wilden we er niet zomaar aan beginnen. Dat we niet over één nacht ijs gingen ik blogde er een paar jaar geleden eens over je kan het hier nog eens lezen. Dertien jaar geleden werd ons 'Rosalietje' geboren. 'De eerste baclofenbaby' hier in België. En God zij dank een kern gezond kind. Maar jongens toch ben ik blij dat we groen licht kregen en er toen voor gegaan zijn. Want echt, die twee van mij het zijn m'n lichtpuntjes. M'n houvastjes op moeilijke dagen. En m'n grensverleggers dat ook. M'n jongste die me op sleeptouw neemt met m'n handbike offroad en al en roept ' gewoon volgen mama', 'ok jongen gewoon volgen' terwijl het angstzweet me bekruipt. Of m'n oudste die een idee heeft voor een tik tok filmpje waar ik op het juiste moment of wat zeg ik op de juiste seconde vanuit m'n rolstoel moet rechtstaan fffiiiieeeewww niet simpel maar ik doe het. Zonder de uitdaging van m'n kinderen zou ik schoontjes op de tarmac blijven rijden en zou ik al zeker geen tic toc dansjes al rechtstaand maken. Ha ha.
Maar goed weer naar m'n dertienjarige. Het laatste half jaar gaat het zo ontzettend vlug vind ik alsof ze in een razend snel tempo plots een puber word. We maakten van haar Mickey kamer een tiener kamer en we namen afscheid van het kleine gezellige dorpsschooltje. Ja voor zo'n emo mens zoals ik waren dat toch twee redelijke slik momentjes. Ook weeral zoals de dag van gisteren dat ik met m'n rond buikje de mickey's aan het schilderen was in de kinderkamer en als de dag van gisteren dat ze voor de eerste keer naar school ging bij ons in het kleine dorpsschooltje. En ja ook als de dag van gisteren dat ik in dat zelfde dorpsschooltje snotterend een zatje kaffie zat te drinken. Ja m'n kinderen los laten ik heb daar echt moeite mee. Over los laten gesproken 1-09-2020 het was DE dag op het gebied van loslaten. M'n oudste startte in het eerste middelbaar. Alsof dat nog geen verandering genoeg was wou ze ook nog kost wat kost met de fiets. Ik beken ik mocht daar allemaal niet te veel aan denken. M'n kleine meid met haar fiets naar Ieper m'n verbeelding sloeg meerdere keren op hol bij het er nog maar aan denken alleen al. Ondertussen zijn we al gestart aan het tweede trimester en is het alsof het nog nooit anders geweest is: m'n oudste rond 7.30 de fiets op richting Ieper en m'n jongste een uur later met z'n step richting het dorpsschooltje. Het moederschap waar ik zo aan getwijfeld heb als ik naar m'n dertienjarige en bijna tienjarige kijk kan ik alleen maar meer dan trots zijn en denken ik doe het al bij al zo slecht nog niet ;o).
