Premature ukje

Zoals je kan lezen in het tabblad 'over mij' ben ik op 26 weken geboren, ik was een klein ukje van 850 gram.  Ik weet niet exact hoe groot ik was maar volgens m'n vader was ik zo groot als z'n hand. Klein detail m'n vader heeft geen kleine handen maar toch ... ik was echt mini. En dit 37 jaar geleden, de wetenschap stond toen bijlange nog zo ver niet als nu. In die tijd was het een wonder dat ik dit overleefd heb. Er werd meteen hartmassage toegediend en m'n toestand was een tijdje kritiek. M'n ouders werden op het ergste voorbereid maar blijkbaar was ik toen al een vechtertje. Ik bleef 3 maanden in de couveuse, ook dat was helemaal anders dan nu. M'n moeder heeft meer dan eens het verhaal verteld van dat ze bevallen was, en dat ze weg gingen met de baby.

M'n ouders konden me 3 maanden niet vastpakken, ze konden me enkel aanraken via een opening in de couveuse waar je juist met je handen door kon. Van prematuur kangoeroën was in die tijd nog geen sprake. Voor hen moet dat verschrikkelijk geweest zijn, ik was al 3 maanden oud toen ze me voor de eerste keer kon knuffelen! Pas toen ik zwanger was van m'n oudste dochtertje besefte ik plots hoe klein ik moet geweest zijn. Als je dan de echo ziet van een foetus van net geen 6 maand is dat echt wel klein! En damn !! Ik mag er al helemaal niet aan denken dat je 3 maanden je kleintje niet kan vastpakken laat staan knuffelen ...  

#Enjoy Your Life... !!

Game over

Deze week had ik zoals we het in het West-Vlaams zeggen weer aan m'n frak. Wakker geworden met pijn en enorme stijfheid. Daar lig ik dan helemaal verkrampt in een bolletje, zo compact mogelijk.  Als ik zo lig geef ik toe aan m'n spieren en is het te doen. Ik pieker ... Mijn God, t'Is nu het moment niet om verkrampt te zijn, eigenlijk is het nooit het moment, met twee kids van 7 en 4 komen zulke ' niet uit bed kunnen dagen' heel ongelegen. Sinds de implantatie van m'n baclofenpomp in 2001 veranderde m'n leven helemaal van richting, ik ging van het leven in een rolstoel en later van aan het bed gekluisterd naar stappen. Na 24 onstabiele jaren werd ik min of meer stabiel en ging ik er alleen maar op vooruit.  Het gebeurde wel eens dat ik een slechte dag had maar met m'n dosis te veranderen of op tijd en stond een shotje te geven met m'n ptm was ik weer vertrokken. De laatste 4 maanden heb ik dagen dat het goed gaat en plots is het gedaan. Volgens de eerste onderzoeken lijkt het niet aan m'n baclofenpomp te liggen. Volgende week staan er nog een paar onderzoeken op het programma dus het is afwachten.  Ik voel mij precies het ventje van één of andere Mario Bros game, zo ééntje die nét z'n level niet haalt. Ik heb nog het  typische 'game over' geluidje tekort.

Gelukkig heb ik de kiné die iedere dag langs komt om m'n spieren goed te rekken zodat ik m'n dag redelijk door kom, de kiné's zijn goud waard, ik draag ze echt op handen. Zonder hen zou ik een vogel voor de kat zijn. Wie mij een beetje kent weet dat het Mario Bros ventje in mij blijft verder doen tot het z'n volgende level bereikt heeft! Ik heb het al meer dan eens mogen ondervinden, vechten en blijven vechten alles komt altijd goed met vallen en opstaan en véél geduld! 

#Enjoy Your Life ... !!