UZ Pellenberg

Al van kleins af was Pellenberg m'n 2e thuis. Ik was nog maar een maand of 3 als ik m'n eerste operatie onderging. Om nog maar te zwijgen van hoe lang ik ervoor al in tractie lag. Het is allemaal maar van horen zeggen, m'n moeder kan er uren over vertellen. Ikzelf weet daar eigenlijk niets meer van. Veel beeldmateriaal heb ik daar niet van het was niet echt in de mode om foto's trekken. Ik herinner me wel flarden, zoals ik heel Pellenberg bijeen brulde om gipsen af te doen. Je zou voor minder als kleine uk als er daar plots één staat met een soort van slijpschijf !! En met een witte short dan nog, ik durf wedden dat ik een witte schort toen al associeerde met niet veel goeds na wat ik dan al mee gemaakt had.

 Aan gipsen en operatie's had ik alleszins geen gebrek. Om m'n spieren te rekken werd ik al vlug in het gips gestoken, voor de dokters was het simpel, met man en macht m'n been of in het slechtste geval m'n beide benen in de juiste positie trekken en dan een gips er rond. Ik hoef het niet te vertellen dat dat geen deugd deed. Of als de heupbuigers te kort waren even onder narcose en volledig gegipst terug wakker worden en met volledig bedoel ik van aan m'n tenen tot over m'n buik. En als dat niet hielp stond er een zoveelste operatie op het programma.

Als ik 17 was verbleef ik 3 jaar aan een stuk in Pellenberg. Toen werd ik als het ware helemaal verbouwd aan de onderste ledematen. Man, man dat was echt heftig, ik krijg nog pijn als ik daar aan terug denk. Shit zeg! Wat was dat daar een harde tijd. Ik heb het daar soms echt gehaat. Het was echt vechten, kotsmisselijk zijn en afzien!

Ondertussen studeerde ik m'n middelbare studie's verder in de ziekenhuisschool. Ik was de eerste leerling die afstudeerde aan de ziekenhuisschool.

Les van juffrouw Veerle

Maar gelukkig was het niet allemaal kommer en kwel, we hebben wat afgelachen, allemaal lotgenoten samen. Met onze zelf uitgevonden slogans zoals 'pijn is fijn' en 'bloed moet' sloegen we ons overal doorheen. Als het was om een grapje te maken was ik er als de kippen bij. Om ter eerst de berg naar beneden en terug naar boven met onze rolstoel, rijden op 2 wielen met een pizza op onze schoot, hilarisch als je weet dat we dat toen nog niet goed konden, daar lag je dan hulpeloos achterover met je rolstoel, een pizza in je gezicht, en een bende rolstoelers die niet meer bij kwamen van het lachen in de plaats van een handje te helpen. In die 3 jaar zag ik 68 kamergenotes passeren. Ik leerde heel veel toffe mensen kennen, en lang leve facebook met een paar heb ik nog steeds contact.

#Enjoy Your Life !!

#showyourjob.

Het is vandaag zo'n typische maandag. Na 3 keer m'n snooze knop ingedrukt te hebben kom ik eindelijk uit bed. telkens zeg ik tegen mezelf morgen spring ik meteen uit bed, ja morgen ...  de gevreesde ochtend drukte doordat ik te laat opstond viel nog mee, de kleinste van 4 werkte naarstig mee en m'n meid van 7 deed ook goed door. Aan tafel verliep ook alles opmerkelijk vlot voor een maandag, geen drama voor een boterham die ik per ongeluk in 2 sneed en waar ik dan met handen en voeten probeer duidelijk te maken dat het dezelfde boterham is maar dat hij nu alleen in 2 stukken verdeeld is, voor een 4 jarige zijn dat blijkbaar grote drama's. En als ik als mama dan ook nog een goede opvoeding wil geven en koppig weiger een nieuwe 'hele' boterham te geven is het hek helemaal van de dam. Maar woehoe !! Vandaag liep alles vlotjes. Het feit dat ik sinds vrijdag een heel pak beter ben dan de voorbije maanden doet er ook veel aan denk ik. Als ik thuis kom geniet ik van de stilte neem ik een koffietje en overloop ik m'n facebook en instagram. Ik zie een paar keer #showyourjob passeren, ik lees hoe een blogschrijfster haar drukke job gedetailleerd neergepend heeft op haar blog. Een 'job', het is niet voor iedereen evident, en pas op ik spreek uit ervaring. Als persoon met een beperking is het niet vanzelfsprekend om ergens aan het werk te kunnen. Sinds ik kinderen heb ben ik huisvrouw. Ja echt "huisvrouw" of "vrouw aan de haard" zoals ze het vroeger zeiden en geloof me het is meer dan een voltijdse job.  Ik heb het al dikwijls voor gehad, ik ben met iemand aan het praten die me honderduit over haar job verteld. En dan komt het: 'en waar werk jij?' Ik ben huisvrouw, om maar niet te moeten zeggen ik ben invalide. 'ah huisvrouw' ...  ik hoor aan haar stem dat ze eigenlijk wil roepen: WAT HUISVROUW !? En dan komt de volgende vraag, "en wat doe jij zo allemaal?" Waarop ik goesting heb om te antwoorden voor de televisie liggen luieren in de zetel. Ik krijg er echt kippenvel van! Wat doe ik? Werken natuurlijk! Hier in de streek zeggen we: t'menage doen! De hele dag voortdoen en eigenlijk nog tijd te kort komen. En geloof het of niet maar s'avonds rond 20.45 plof ik me eindelijk in m'n zetel. Met m'n beperking heb ik natuurlijk dubbel zoveel tijd nodig om alles gedaan te krijgen. Het is sowieso moeilijk uit te leggen aan iemand die fit en gezond is hoe het is om een beperking te hebben. Nog niet lang geleden vertelde er me iemand over de lepeltheorie, Ik had er nog nooit van gehoord maar het is 100% van hoe mijn leven eruit ziet. Ik moet iedere dag zorgen dat ik op de juiste manier met m'n lepels omga. Deze blog word geschreven door een gelukkige voltijdse huisvrouw.  

#Enjoy Your Life !!