UZ Pellenberg

Al van kleins af was Pellenberg m'n 2e thuis. Ik was nog maar een maand of 3 als ik m'n eerste operatie onderging. Om nog maar te zwijgen van hoe lang ik ervoor al in tractie lag. Het is allemaal maar van horen zeggen, m'n moeder kan er uren over vertellen. Ikzelf weet daar eigenlijk niets meer van. Veel beeldmateriaal heb ik daar niet van het was niet echt in de mode om foto's trekken. Ik herinner me wel flarden, zoals ik heel Pellenberg bijeen brulde om gipsen af te doen. Je zou voor minder als kleine uk als er daar plots één staat met een soort van slijpschijf !! En met een witte short dan nog, ik durf wedden dat ik een witte schort toen al associeerde met niet veel goeds na wat ik dan al mee gemaakt had.

 Aan gipsen en operatie's had ik alleszins geen gebrek. Om m'n spieren te rekken werd ik al vlug in het gips gestoken, voor de dokters was het simpel, met man en macht m'n been of in het slechtste geval m'n beide benen in de juiste positie trekken en dan een gips er rond. Ik hoef het niet te vertellen dat dat geen deugd deed. Of als de heupbuigers te kort waren even onder narcose en volledig gegipst terug wakker worden en met volledig bedoel ik van aan m'n tenen tot over m'n buik. En als dat niet hielp stond er een zoveelste operatie op het programma.

Als ik 17 was verbleef ik 3 jaar aan een stuk in Pellenberg. Toen werd ik als het ware helemaal verbouwd aan de onderste ledematen. Man, man dat was echt heftig, ik krijg nog pijn als ik daar aan terug denk. Shit zeg! Wat was dat daar een harde tijd. Ik heb het daar soms echt gehaat. Het was echt vechten, kotsmisselijk zijn en afzien!

Ondertussen studeerde ik m'n middelbare studie's verder in de ziekenhuisschool. Ik was de eerste leerling die afstudeerde aan de ziekenhuisschool.

Les van juffrouw Veerle

Maar gelukkig was het niet allemaal kommer en kwel, we hebben wat afgelachen, allemaal lotgenoten samen. Met onze zelf uitgevonden slogans zoals 'pijn is fijn' en 'bloed moet' sloegen we ons overal doorheen. Als het was om een grapje te maken was ik er als de kippen bij. Om ter eerst de berg naar beneden en terug naar boven met onze rolstoel, rijden op 2 wielen met een pizza op onze schoot, hilarisch als je weet dat we dat toen nog niet goed konden, daar lag je dan hulpeloos achterover met je rolstoel, een pizza in je gezicht, en een bende rolstoelers die niet meer bij kwamen van het lachen in de plaats van een handje te helpen. In die 3 jaar zag ik 68 kamergenotes passeren. Ik leerde heel veel toffe mensen kennen, en lang leve facebook met een paar heb ik nog steeds contact.

#Enjoy Your Life !!