Girlwithabellygift deed van model!

Hier en daar zag je al iets passeren op Facebook en Instagram. Het begon allemaal met een Messenger berichtje van Els m'n achternicht. Een modellenbureau uit het Gentse zocht een sportieve vrouw in een rolstoel om mee te doen aan een spotje voor de Waalse Christelijke Mutualiteit of beter gezegd 'Mutualité Chrétienne. Ik stuur haar een aarzelend hartje terug, m'n lijf wou alweer enkele dagen niet mee en ik had net een rotdag achter de rug, vandaar het aarzelend hartje. Het is pas als ze 'interesse?' terug stuurt dat ik denk: bwa ja! Waarom niet?

s'Avonds kreeg ik een telefoontje van Griet van het modellenbureau 'de profielen', en een dag later ben ik al onderweg. Zalig!  In m'n mini, radio vollenbak, de zon op m'n gezicht en vooral eens iets anders in m'n hoofd dan al dat medisch gedoe. Wow, ze vraagt me meteen of ze een paar foto's mag nemen en of ik me eens wil voorstellen voor de camera. Oh My God, aan wat ben ik begonnen denk ik bij mezelf. Gelukkig stelt Griet me op m'n gemak. Na nog een paar kleine opnames vertrek ik richting huis. Blij dat ik dat eens deed, weer een ervaring rijker! Groot was m'n verbazing toen ze me een week later opbelde om te zeggen dat ik uitgekozen was om mee te doen in het spotje. Twee weken later trok ik met m'n lief en kinderen die eveneens mee deden in het spotje richting Luik waar de opnames door gingen. Zijn jullie benieuwd naar het resultaat klik dan hier.

Met vrienden lachten we er wel eens mee, dat ik vanaf nu een niet te stoppen modellen carrière tegemoet ging. En ja, je raadt het nooit. Geheel toevallig werd ik enkele weken geleden gecontacteerd door 'SO YES'. Ze volgden me via m'n blog en Instagram en vroegen zich af of ik model zou willen zijn voor hun nieuwste rolstoel rok. Of wat zeg ik, hun 'kokerrok'. Halleluja, het klonk als muziek in m'n oren, ik antwoordde meteen dat ik dat zeker zag zitten. Jullie vragen zich nu waarschijnlijk af hoe ik nu zo enthousiast kan zijn over een kokerrok!? Ewel het zit zo. Je zou eens moeten weten hoeveel keer ik me al in een kokerrok proberen te wurmen heb, dit gevoel kennen jullie vast wel, je staat in je pashokje je trekt en sleurt tot je in je favoriete rok zit. Maar stel je voor dat je je in een rolstoel verplaatst en dat je niet op je benen kan staan, kun je het je voorstellen hoe lang het duurt eer je zo'n kokerrok aanhebt? En als je iedere keer de hulp van iemand anders nodig hebt om je rok aan te krijgen, nee dank u. Als je hem dan uiteindelijk aan hebt dan kom je al snel tot de ontdekking dat je met zo'n smalle rok niet meer vlot je transfers van en naar je rolstoel kan doen, en in mijn geval bijna misselijk word van de druk op m'n baclofenpomp of dat het telkens je naar het toilet moet het weer wurmen is om die kokerrok af te krijgen, laat het dan maar die kokerrok. Nadat ik de vraag kreeg surfte ik uit nieuwsgierigheid op hun site. OMG! Wat een mega idee is dat van die twee meiden om praktische, gemakkelijke én modieuze kledij te ontwerpen voor mensen met een beperking. Eerlijk? Ik kocht het al vaak een broek of rok die veel te wijd is aan de bovenkant, want ja, ik zit toch in een rolstoel dus je rok of je broek verliezen zal je niet doen, en met een topje of trui erover niemand die het ziet. Beter zo dan ongemakkelijk in je kledij zitten of ganse dagen een trainingsbroek aan te doen. Bij 'SO YES' dachten ze echt aan alles. Van 'jassen met een magnetische rits' voor mensen die maar één hand kunnen gebruiken tot 'rolstoelbroeken'  met een hogere achterkant. Onlangs had ik het nog voor, m'n lief trok een foto van mij toen ik bezig was met m'n jongste, toffe foto ware het niet dat je de helft van m'n bilspleet zag. Dus laat maar komen die rolstoelbroek van SO YES, bye bye, gênante foto's met ongewenste bilspleet! :o)

Hun nieuwste 'rolstoelrok' kan volledig open met een rits, dus geen gewurm of mislukte transfers.
Het zijn allemaal aanpassingen en details waar ze bij SO YES goed over na gedacht hebben en die voor ons 'mensen met een beperking' een wereld van verschil maken!

Benieuwd hoe ik het deed als model? klik hier, en ontdek het! Ik ben alvast benieuwd naar jullie reacties!

#Enjoy Your Life!!

Een wat? Een Smartdrive!

Wie mij een beetje kent weet dat ik graag 'zelfstandig' ben. Liefst niet te veel hulp om niet te zeggen geen hulp. 'Doen gelijk een ander' zoals ik in m'n laatste post schreef. Miste je m'n blog over 'doen gelijk een ander' lees hem dan zeker nog eens hier. Ik ken actieve rolstoelers die daar geen moeite mee hebben om afhankelijk te zijn.  Mensen die zich zelf kunnen voortduwen die zich gewillig laten voortduwen in hun rolstoel, mensen die zelf hun boodschappen zouden kunnen doen die laten hun boodschappen doen en die iedere keer als ze ergens gaan iemand mee hebben om hen te helpen. Ik kan het niet helpen maar ik heb echt niet graag hulp en ik heb niet graag constant iemand in m'n buurt. M'n rolstoel in en uit m'n auto laden, balanceren op twee wielen, op en van een borduur springen, ik ben redelijk behendig met m'n rolstoel dat zorgt er natuurlijk ook wel voor dat ik kan zelfstandig

zijn. Als ik ergens kan van genieten is het dit, als het in m'n gedacht schiet gewoon in m'n auto springen en 'gaan' en 'staan' waar ik wil. Wow ik kies er de toepasselijkste woordspeling uit, in m'n auto SPRINGEN, en GAAN en STAAN waar ik wil halleluja !! 

Om nog zelfstandiger te kunnen zijn schafte ik me een freewheel aan. Een freewheel is een groter wiel dat je van voor op je rolstoel kan bevestigen. Met dit wiel kun je meer 'offroad' gaan. Lees: over kasseien, door gras, door kiezels of op wat ruwer terrein. Het grote wiel vervangt de twee kleine voor wieltjes van m'n rolstoel waardoor je veel stabieler staat.

Het gebeurde al  meer dan eens dat ik tijdens het shoppen in Ieper  in het putje van een ontbrekende kassei bleef steken met een wieltje en dat ik met rolstoel en al omviel. Voor wie dacht dat stappen op stiletto's over kasseien moeilijk was, met een rolstoel op kasseien is niet gemakkelijker. En yep dan aanvaard ik ook wel de hulp van iemand om weer recht te geraken :o). Op Instagram volg ik veel actieve rolstoelers, op dit kanaal leerde ik nieuwe mensen kennen, véél mensen, maar op instagram leerde ik ook al veel dingen kennen, je kent het wel zo van 'moh! bestaat dat?' of 'amai dat ziet er praktisch uit'. 

Want ik moet toegeven ik ben iemand die nooit mee is met een hype. Als ik plots ontdek 'amai dat is hip' dan is de rage al bijna gedaan of is er al lang een andere versie van gefabriceerd. Vorige lente ontdekte ik het snufje in rolstoelenland namelijk de Smartdrive. De smartdrive is een hulpmotor die je van achter op je rolstoel kan bevestigen.

                                     

Met de pushtrekker armband die via bluetooth in verbinding staat kun je de hulpmotor activeren. Het zag er echt intressant uit. Handig, compact en modern,  dus begon ik te googelen en filmpjes te bekijken van mensen die de smartdrive gebruikten. Ik vroeg aan de thuiszorg winkel van Ieper of ze een demo hadden dat ik eens mocht testen. Na een dag was ik helemaal verkocht aan dat ding. Het was gewoon de ideale oplossing. Door m'n aanhoudende reuma en m'n spasticiteit in m'n armen en handen kan ik me sommige dagen haast niet voortduwen in m'n rolstoel door de hevige pijnen. Dus zo'n hulpmotor zou een grote hulp voor me zijn.  Wat voor mij interessant is, is dat je het kan gebruiken als je het nodig hebt. Je kan gewoon actief blijven rijden, heb je een slechte en pijnlijke dag of ben je gewoon eens lui ;o), hang je Smartdrive er aan en je bent weg. Tijdens die test week verlegde ik m'n grenzen, gewapend met de Smartdrive en m'n freewheel trok ik het bos in met m'n twee kinderen en ik reed een enorme grashelling op in de Palingbeek. Zalig dat ik gewoon overal mee kon en zelfs een spurtje kon doen met m'n kinderen. Na de test week bleef ik maar denken aan die Smartdrive, dat is natuurlijk het nadeel aan iets testen, als je er super content over bent dat je het dan moet terug geven. Aangezien zo'n hulpmotor een 'luxe artikel' is word dit niet terug betaald zelfs niet gedeeltelijk. En ik moet zeggen de prijs is om een paar keer van te slikken. Weken verstreken en ik bleef maar denken aan hoe ik nog veel zelfstandiger kon zijn dankzij die smartdrive. Na veel nadenken en nachten wakker liggen besloot ik om m'n spaarboekje te plunderen en me toch een Smartdrive aan te schaffen. En ik moet zeggen ik heb het me nog geen seconde beklaagd. Tijdens onze reis in Italië kon ik volledig zelfstandig dorpjes bezoeken inclusief de steile straatjes en terwijl m'n lief op z'n fiets zat in Alpe d'huez kon ik op m'n eentje een berg wandeling maken dankzij m'n Smartdrive.

Voor ik m'n Smartdrive had moest ik geregeld eens de hulp inroepen van m'n twee kinderen om te duwen. Ik weet niet hoe het komt maar als mama voel ik me daar niet zo goed bij. Ze doen het nochtans met plezier maar toch, het is de mama die haar kinderen helpt en niet omgekeerd toch? In ieder geval ben ik super content met m'n smartdrive, het heeft me nog meer vrijheid en zelfstandigheid!

*Deze blog schreef ik uit eigen beweging en niet in opdracht van Smartdrive en ik werd er al zeker niet voor gesponsord.

Enjoy Your Life !!

'Doen gelijk een ander'

OMG! We zijn al half September! Na drie maanden eindelijk nog eens iets op m'n blog. Ik zal eerlijk zijn ik voelde me de laatste maanden fysiek en mentaal zo slecht, dat ze niet kwamen de woorden voor op m'n blog. Voor de eerste keer had ik ook niet de behoefte om m'n verhaal te delen. Ik had pijn, verschrikkelijk veel pijn en moe, doodmoe. De boosdoener was een plotse hevige opstoot van reuma waar ik met geen middelen vanaf geraakte. Ieder gewricht in m'n lijf was ontstoken. Van m'n kaakgewrichten tot de gewrichtjes in m'n tenen. Pijn betekent nog meer spasmes en zo blijf ik in een vicieuze cirkel zitten. De laatste maanden was ik innerlijk een beetje boos op alles en iedereen. T'is toch waar zeker! Als het m'n aangeboren beperking niet is dan is het die reuma en als het geen reuma is is het gegarandeerd iets anders. Terwijl ik dag in dag uit *'klawier' *(West-Vlaams voor veel moeite doen voor iets) om een min of meer normaal leven te leiden en vooral om een 'goeie mama' te zijn lijkt het precies dat er altijd wel iets is waardoor m'n lijf het laat afweten. Dat ik niet meer word zoals in die twaalf goeie jaren daar heb ik me bij neergelegd, gewoon op het gemak voort doen, nog steeds ervoor gaan maar met een andere focus, je weet wel, nog wel m'n doel willen halen, er keihard voor gaan en afzien maar mezelf psychisch niet meer zo kwellen, de lat leggen tot waar ik er net aan kan in de plaats van hem zodanig hoog te leggen dat ik er niet aan kan om dan achteraf gefrustreerd achter te blijven. Maar die pijn, extreme vermoeidheid en dat ik nooit weet of m'n lijf er morgen zin in zal hebben daar heb ik moeite mee. Moest ik helemaal alleen zijn dan zou ik er beter kunnen mee omgaan denk ik, maar ik ben mama, mama van twee schatten van kinderen. Ik kan vandaag een 'mama verzet bergen zijn' om morgen een 'mama geraakt met moeite uit haar bed ' te zijn. Ik ben trots op m'n kinderen die er beter dan ik kunnen mee omgaan. Die overdosis baclofen in April het deed me geen goed. Ik hield er angstaanvallen aan over, de minuten dat ik bewust mee maakte en vooral die éne minuut dat m'n longen uitvielen en dat ik stikkend aan m'n kinderen dacht want ja ik had ze beloofd om te bellen, daar lag ik aan te denken terwijl ik bijna m'n laatste adem uitblies ... het deed iets met me. Het deed me nog maar eens stil staan hoe broos het leven is en vooral hoe vlug iets kan veranderen. Het gedacht dat m'n lief bijna geen lief meer had en m'n kinderen bijna geen moeder meer hadden, ja de voorbije maanden had ik het er moeilijk mee, daarbij kwam nog dat alle herinneringen van bijna veertig jaar  plots naar boven kwamen want ja, het was niet de eerste keer dat ik door het oog van de naald kroop, maar wel de eerste keer sinds ik mama ben. Maar goed, met de hulp van een psycholoog en m'n revalidatie arts kom ik de trauma's die zich opgestapeld hebben wel te boven.

 'Ze gaat doen gelijk een ander' hoeveel keer hoorde ik m'n moeder het zeggen? Ik ben niet och god och here opgevoed, integendeel, er werd mij eigenlijk nooit iets gemakkelijk gemaakt, ik moest altijd 'klawieren' om er te geraken. Als puber had ik nooit gedacht dat ik m'n ouders er dankbaar ging voor zijn. Het moeten 'doen gelijk een ander' het was soms zo frustrerend en al wenend, het leek zelfs soms een onmogelijke opdracht maar het heeft ervoor gezorgd dat ik ondanks alles een trotse mama ben en het lief van m'n lief. Gewoon gelijk een ander.

Zoals die keer op een mooie zomerdag in de vakantie, toen ik samen met m'n kinderen aan tafel zat plots 'gaan we vandaag eens naar zee?' zei. Tot ik me nog geen vijf seconden later afvroeg wat ik nu gezegd had. Met een rolstoel naar zee, kon ik nog op een beter idee komen? De kids waren zo enthousiast dat ik nu echt niet kon zeggen dat mama niet goed genoeg na gedacht had en dat het eigenlijk haast een onmogelijke opdracht is om met een rolstoel aan het strand te geraken. Het eerste probleem, zou ik wel een 'brede parkeerplaats' vinden? OK, als er echt geen brede parkeerplaats te vinden is komen we gewoon naar huis en gaan we in de plaats naar de palingbeek, overlegde ik met de kids. Het tweede probleem, met m'n rolstoel is het onmogelijk om in zand te rijden dus we kunnen niet ver op het strand, we kunnen maar zover het houten paadje loopt, ook dit word duidelijk uitgelegd aan de kids. En als we al zo ver geraken mogen ze niet tot aan het water laat staan in het water. Ik mag er niet aan denken dat ik plots m'n kinderen kwijt ben en dat ik er niet achter kan zoeken tenzij schuivend op m'n poep door het zand. Het derde probleem, wat als er plots iemand naar het toilet moet? Aangezien bijna geen enkele horeca zaak rolstoeltoegankelijk is of een rolstoeltoegankelijk toilet heeft kunnen we dus niet naar het toilet. Ik kan moeilijk m'n kinderen ergens helemaal alleen binnen sturen om naar het toilet te gaan. Met dit laatste kon ik alleen hopen dat er niemand naar het toilet moet. Nadat ik m'n kinderen nog eens de les spelde dat ze moesten helpen met mama en dat ze dicht bij me in de buurt moesten blijven vertrokken we richting zee. Bam! Meteen een blauwe parkeerplaats die vrij was. Zover waren we al. De oudste droeg de zak met speelgoed, de jongste hield m'n rolstoel vast, richting strand. Ik reed vlot over het houten paadje en schoof dan enkele meters op m'n poep door het zand tot we een goed plaatsje hadden. Het was zalig! De kids en ik op het strand! Genieten maal duizend! 'Gewoon gelijk een ander'.

Ik dacht eigenlijk van te stoppen met m'n blog maar toen Karin van momrunsthecity m'n blog opgegeven had bij bertnbreakfast als een blog dat ze graag las, was ik helemaal verbouwereerd. Ik voel me niet echt een blogger als ik me vergelijk met de blog's die ik lees. M'n blog is meer 'het leven zoals het is', gewoon een beetje schrijven voor mezelf, of liever het van me af schrijven. Hier en daar staan er zelfs kemels van fouten in veronderstel ik, dus nee ik voel me geen 'echte blogger', maar het deed me wel iets ik kreeg in die maanden dat ik m'n blog links liet liggen regelmatig de vraag wanneer ik nog eens iets ging schrijven,  en dat m'n blog gemist werd. Dus bij deze bedankt dat jullie m'n blog lezen, misschien moet ik toch nog wat verder schrijven.

#Enjoy Your Life !!

Girlwithabellygift is terug thuis!

Woensdag 19 April 2017. 4.45u, met m'n moeder ben ik onderweg naar U.Z Pellenberg voor de al lang geplande botox infiltratie's. Aangezien we al zo vroeg op de baan zijn is er zo goed als geen verkeer en staan we om 6.30u al ter plaatse. Botox een 'prulle van niets', maar ik sta er niet echt voor te springen na de overdosis en het trauma van amper een week geleden. 'Je staat rond twee uur op de planning', ja lap! Kunnen ze daar geen rekening mee houden? We komen van Ieper, Als we om tien uur in de ochtend gingen vertrokken zijn waren we nog ruim op tijd. Maar goed, je leert er mee leven met de stroeve communicatie in ziekenhuizen. Op tijd ben ik alleszins!

Acht uren later, scheel van de honger, de flair, de libelle, een babbeltje met m'n moeder, social media én een paar bekende lieve verpleegsters die me nog vlug een hart onder de riem komen steken is het zo ver. Ik denk aan m'n lief en de kinderen. Ik zie de witte TL lampen en de strepen in het plafond één voor één passeren terwijl ze me naar het OK rijden. In het OK bonkt m'n hart in m'n keel, de herinnering aan vorige week doet me geen goed. Het aan een snel tempo gepiep van de hartslag machine verraad dat ik enorm zenuwachtig ben. Een paar uur later lig ik alive and kicking op m'n kamer, alhoewel 'alive' wel maar niet echt 'kicking', in tegendeel ik voel me echt niet goed, veel te suf volgens de korte narcose en een heel benauwd gevoel met hartkloppingen. Het is telkens indommelen om dan helemaal in paniek wakker te worden met een hart die klopt zoals het ieder ogenblik uit m'n borstkast zal springen. M'n moeder stelt voor om de dokter te roepen, 'nee geen dokter' zeg ik 'anders zullen ze me hier houden'. Telkens ik in paniek recht krabbel zie ik de angst in m'n moeders ogen, och here het mens nadat ze vorige week de schok van haar leven had toen ik die overdosis kreeg en ik er bijna niet meer was. Ze kan het niet meer aanzien en ze laat de prof. komen. Dat is zo'n lieve mens hé! We hebben een goede band met elkaar, hij is de man die de zwaardere operatie's uitvoerde, de man die me al helemaal verbouwd heeft van aan m'n bekken tot aan m'n voeten, ja de man van het betere kap en beitel werk. Hij komt op m'n bed zitten en neemt m'n pols. 'Virginieke gaat het niet?' Helemaal groggy schud ik van nee. 'We hebben je daarnet moeten bij verdoven omdat je wakker werd tijdens de botox infiltratie's ' 'Het is allemaal wat te  veel voor je lichaam ik heb ervan gehoord van vorige week die overdosis. Ik geef je temesta om rustiger te worden en desnoods blijf je tot morgen'. Hij staat recht stapt tot aan m'n voeteinde 'niet opgeven je komt er'! Ik dommel in tot de paniek weer toeslaat, 'ik wil mee naar huis' zeg ik huilend aan m'n moeder 'ik wil zoals gepland morgen naar het ziekenhuis van Ieper'. 'Lig nu toch eens neer en rust nog wat ik verzeker je dat ik je hier niet achter laat al rijden we pas om elf uur terug ik laat je hier niet' sust m'n moeder me. Het temesta pilletje doet z'n werk en een paar uur later zijn we onderweg richting huis. Donderdag. Na het afscheid van de kids vertrek ik richting het Jan Yperman Ziekenhuis.  Ik weet niet hoe het komt maar plots slaat de twijfel toe. Voor de eerste keer zal ik niet meer in m'n tweede thuis opgenomen zijn, geen 'ons Virginieke' meer, geen vertrouwde artsen en niemand die m'n immense voorgeschiedenis kent. M'n kiné die ik pas sinds januari ken zal daar in Ieper m'n enige houvast zijn. Op de afdeling van de SP dienst in het Jan Yperman Ziekenhuis  word ik vriendelijk en sympathiek ontvangen, en het is al vlug zoals ik daar al altijd was. We zijn weer vertrokken voor een tijdje 'niet plooien', strekkers aan en Go!

Als ik een paar uur later twee enthousiaste gelukkige kids aan m'n bed zie staan weet ik dat de beslissing om naar Ieper te komen een meer dan goeie beslissing zal geweest zijn, voor m'n moederhart en m'n moraal alleen al. Zalig, iedere dag het geklop van kinderhandjes op m'n deur om dan vervolgens met m'n twee lieverds in bed te liggen en keppe te doen. Het heeft tot nu toe alleen maar voordelen om zo dicht bij huis in het ziekenhuis te liggen. Familie en vrienden die eens op bezoek komen en gewoon het gedacht dat je dicht bij huis bent, vanuit m'n raam kan ik bij wijze van spreken m'n huis zien staan. Het ziekenhuis is een heel stuk minder groot dan het UZ Leuven waardoor er een familiale en warmere sfeer hangt vind ik. Ja ik moet zeggen dat ik de eerste dagen onder de indruk was van de luxe hier, een kamer met een douche, ideaal voor zo'n ochtend humeurig mens zoals ik, laat me het liefst gerust zolang ik niet in de douche ging. De nogal uitgebreide menu kaart en het lekkere eten die hier ter plaatse klaar gemaakt word, een koffietje en een taartje in de namiddag pure luxe en eigenlijk wel deugddoend als je na een uur of vijf zwoegen op je kamer komt.

De verpleging waar je in je eigen dialect kan een babbeltje mee slaan, ja het heeft wel iets. Maar goed, ik ben hier niet om van luxe te genieten maar om er nog eens volledig voor te gaan. Vechten naar het doel dat ik voor ogen heb, nog één keer het onderste uit de kan halen, nog één keer het maximum eruit halen. Om zeker te zijn. Om me niet de rest van m'n leven me te moeten afvragen of ik het toch niet beter nog eens geprobeerd had.

Vrijdag. Belabberd met de narcose die nog in m'n kleren zit rol ik richting de kiné zaal vastbesloten om er voor te gaan. Na het stretchen word het snel duidelijk dat het niet zal verlopen zoals ik in m'n gedachten had als blijkt dat ik misselijk en duizelig word bij het recht komen. In de plaats van het kunnen starten waar ik in Leuven geëindigd was zal ik helemaal opnieuw moeten beginnen. Te beginnen bij het begin. 'Terug gewoon worden aan het recht komen', op een tiltingtafel iedere dag een stukje hoger. Beginnen aan 20 procent om uiteindelijk aan 100 procent met andere woorden helemaal recht te eindigen. Per verhoging afzien, zweten, beven,  m'n hartslag die de hoogte ingaat, weinig adem, duizelig en het gevoel alsof je ieder moment de boel zal moeten onder kotsen. 'Content lik e mol' als ik vier dagen later aan 100 procent kom zonder het benarde gevoel.

Een tijdje van de wereld geweest zijn door een overdosis baclofen, beademt worden en te veel onder narcose allemaal in één week m'n lijf had er geen deugd van. Nu m'n lijf weer gewoon is aan het recht komen kan ik er weer invliegen en terug beginnen opbouwen. Spieren kweken. Spieren leren aanspannen. Hoe deed je dat nu ook weer? Inderdaad, het lijkt erop dat alles weg is en dat ik totaal niet meer weet hoe ik het moet doen. Weeral. Daar lig ik voor de zoveelste keer' met een rol onder m'n knieën me uit te sloven om m'n been te strekken, me uit te sloven als dood met weinig resultaat, en als er iets van beweging is, is het de verkeerde, plooien je weet wel. M'n kiné die het zo goed als mogelijk probeert uit te leggen welke spieren ik moet aanspannen om m'n benen gestrekt te krijgen, m'n kiné die helpt de beweging maken in de hoop dat ik het plots weer snap, of met elektrostimulatie die de juiste spier prikkelt. Buikspieren, rugspieren, rompspieren, fietsen, iedere dag opnieuw.

Tussen de loopbaren sta ik met twee strekkers, zoals ik in m'n blog toen ik in Leuven was zo vaak schreef over m'n bovenste stuk. Inderdaad het is weer van dat. Dus ook voor dat bovenste stuk recht te krijgen is het iedere dag opnieuw en opnieuw. Om dan een paar weken later weeral 'content lik e mol' te zijn als ik met m'n bovenste stuk mooi recht sta 'Zie je het zitten om vandaag eens te proberen zonder strekkers' vraagt m'n kiné, OMG! Die vent kan gewoon m'n gedachten lezen of wat? Ik was net van plan om het zelfde voor te stellen. Eén ding is duidelijk m'n kiné gelooft in het zelfde doel als ik en gaat er volledig voor. Niet trunten en vooruit, ik heb dat graag, tot het uiterste gaan en het liefst nog een tikkeltje meer. Klaar om dit te doen zonder strekkers! De optimist in me is weer sterker dan mezelf, ik zie het al helemaal voor me, een,twee, drie en gezwind recht, zo gaat dat in m'n verbeelding. Ja, in m'n verbeelding. In het echt gaat het een, twee, drie, duwen op m'n benen al dat ik geven kan en vooral op m'n armen, gelukkig van m'n gespierde rolstoel armen! Geen adem van zodanig diep te moeten gaan, het enige waar ik aan denk is 'ik moet dat hier godverdomme doen'! Ik zet door, weinig adem en een enorme druk op m'n hoofd, veel te veel om aan te denken, knieën strekken, gat opspannen, bekken kantelen, buik en rugspieren aanspannen, af en toe een aanmoediging van m'n kiné erbij waardoor ik nog een extra duwtje bij geef. Zweten, beven en vooral terug met een beetje meer adem zit ik terug in m'n rolstoel. Terwijl m'n kiné zegt hoe goed hij het vond krijg ik een enorme krop in m'n keel en kan ik m'n tranen niet bedwingen. Ik voel me zoals ik een marathon gelopen heb volledig uitgeput , zo'n inspanning om gewoon nog maar te proberen recht te staan op eigen kracht?! Voor de vijfde keer in drie jaar begin ik weer op hetzelfde punt tussen de loopbaren alles op alles te zetten om op m'n eigen benen te staan. Het is niet zoals ik in m'n gedachten had. Na de botox infiltratie's beginnen waar ik in Pellenberg geëindigd was, stappend met m'n kaywalker, om dan hier in Ieper verder te oefenen om zonder hulpmiddelen te stappen, dat was meer het plan dat ik voor ogen had. Gelukkig klikt het enorm goed met m'n kiné, hij zorgt voor de nodige motivatie en humor. Hij laat me inzien dat het geen zin heeft om terug te kijken naar wat ik kon. 'We moeten verder werken aan wat je nu kan en zo iedere dag een stap vooruit'. Inderdaad, het heeft  geen zin om telkens terug te kijken, ik zal dat echt moeten leren, ik zou het mezelf in ieder geval wat gemakkelijker maken. stretchen, benen plooien en strekken, bruggetje maken, buikspieren en rugspieren trainen, leren zitten zonder steun, staan in het staanapparaat, fietsen, duwen tegen weerstand, algemene romp oefeningen, oefenen tussen de loopbaren, ik kan het eigenlijk niet allemaal opnoemen, een abonnement bij Basic Fit heeft er niets aan!

Het is hard, het is diep gaan bij momenten zelfs te diep, het is blij zijn met kleine vooruitgangetjes, het is stik kapot in m'n strekkers liggen, het is plat liggen van het lachen met m'n kinesist of met mezelf als ik moet zitten zonder steun en omval, het is vloeken, het is wenen bij m'n lief, het is me afvragen of het allemaal wel de moeite is, het is me afvragen of ik het doel dat ik voor ogen heb zal halen, het is me afvragen of me er niet beter zou bij neer leggen en een beetje genieten van het leven? Vooral als ik door m'n Facebook en Instagram scrol en alle 'happy familie' kiekjes zie passeren. Maar woehoe !! Ik word de laatste twee weken echt beloond voor m'n inspanningen. Ik ging van het 'leren gewoon worden aan het recht komen' naar het staan met twee strekkers, naar het staan met één strekker en sinds twee weken staan zonder strekkers!

Ondertussen zijn we alweer een week verder. De eerste stappen zijn gezet. Benen als lood, iedere vezel in m'n lijf moet werken, weeral zweten, beven en plots zelfs het licht die uitgaat. Zwaar, ongelooflijk zwaar maar ik doe het stap per stap, 'preus gelik fjiertig!' 31 Mei, hiep hiep voor mezelf! Het kleine ukje van 850 gr. waarvan met niet wist of ik het einde van de dag ging halen is vandaag 39, OMG! N.E.G.E.N.E.N.D.E.R.T.I.G! Dat klinkt zo ... negendertigachtig, 'allé het laatste jaar op tram drie' is toch wel het meest gehoorde zinnetje vandaag. Bedankt trouwens voor de berichtjes, bezoekjes, en de flessen cava. Veel te lief allemaal. Weekend! Jey, een lang weekend dan nog wel, na een stevige oefensessie op zaterdag voormiddag vertrek ik naar huis. Het is nogal een stressy emotioneel weekend, het is verre van een 'happy family' weekend. M'n jongste mist duidelijk z'n mama en laat het ook duidelijk merken, een woede aanval waarbij hij roept 'jij bent altijd in het ziekenhuis' 'je mag niet meer naar het ziekenhuis', een lief die voor alles alleen staat waarvoor het duidelijk ook allemaal te zwaar word na zeven weken, m'n oudste die met smekende ogen vraagt of ik zal thuis zijn als zij proeven heeft op school, ikzelf die m'n mooi rechtstaan eens wil toepassen terwijl ik aan het aanrecht in m'n keuken sta, en meteen tot de ontdekking kom dat hetgeen ik in de revalidatie leer heel moeilijk toe te passen is in de praktijk waardoor ik een lichte paniekaanval krijg, en een flashback van toen ik van Pellenberg thuis kwam met het gedacht dat ik terug stappend door het leven ging kunnen gaan. En ook toen werd het plots duidelijk dat alles wat ik daar geleerd had bijna niet toepasbaar was in het dagelijkse leven. Het zet me aan het denken. Het laat de piekermolen weer op volle toeren draaien. Ik besluit erover te praten met m'n kinesist. 'Er is een verschil tussen 'stappen' en 'functioneel stappen'. BAM! Eindelijk hij zegt de woorden die in m'n hoofd zitten maar dat ik niet kan uitleggen. Het is een week van nadenken. Veel nadenken. En na het nadenken en het praten met m'n kinesist nam ik vandaag een plotse beslissing. Morgen ga ik na zeven weken in het Jan Yperman Ziekenhuis naar huis en vanaf maandag kom ik ambulant naar de revalidatie. Geef ik het op? Zéker niet! Maar m'n gezin heeft me nodig! Het leven is meer dan vechten voor m'n doel. 'Het willen kunnen stappen' is één ding, gelukkig zijn, er zijn voor m'n gezin, genieten van het leven en iets maken van m'n leven is een ander ding. Ik revalideer verder en ik zie waar ik kom. Never give up! Je weet wel. Het was een lastige knoop om door te hakken, maar de opluchting is enorm! Ondertussen heb ik m'n eerste dag 'terug in het gewone leven' achter de rug en ik moet zeggen het verliep vlot. Geen stressy ochtenrush en zelfs geen ochtendlijke drama's omdat ik voor m'n zesjarige jongen een bruine boterham in de plaats van een witte smeerde of omdat m'n dochter 3 ml minder melk dan haar broer in haar tas kreeg bijvoorbeeld. Op tijd aan de schoolpoort en op tijd in de revalidatie. Yes we can!

#Enjoy Your Life !!

Door het oog van de naald

De paasvakantie vliegt voorbij. Ik heb buiten speel kinderen, echt van s'morgens tot s'avonds buiten. De oudste haar fiets en de trampoline, m'n kleine vent werken in de tuin, aarde vervoeren in z'n kruiwagen uren aan een stuk. Doe daar nog een hoop kinderen van de buren bij en ik zou vergeten dat ik kinderen heb. Lang leve het wonen in een wijk! Zondag avond, de kindjes mogen een paar dagen op vakantie naar oma, 'Love you' 'tot morgen op skype', bij het vertrekken vraagt m'n oudste nog eens voor de zekerheid of ik morgen zal bellen. Ik was ook zo als ik klein was, ik ging graag op vakantie maar op het ogenblik van het afscheid dan had ik maar een klein hartje.

Na alweer een dag of vier pijnlijke en verkrampte spieren is het op maandag bijna niet om uit te houden. Ik bel m'n moeder om te vragen of ze me naar spoed in Gasthuisberg wil brengen. Daar besluiten ze een katheter studie uit te voeren, bij zo'n studie word er kleurstof in de katheter gespoten om een eventueel lek of een knik in de katheter op te sporen. Het onderzoek gaat door in het OK onder scopie. Een dokter stelt zich voor, ik ben de assistent, de Prof. is op komst. Ik prik alvast je pomp aan. Ik zal prikken op drie ben je klaar? Ik knik. Eén, twee, drie, ik voel een prik aan de zijpoort van m'n pomp. Ondertussen komt m'n Prof. aan, verbaasd kijkt hij naar m'n helemaal verkrampte lijf. Dit is toch ongelooflijk zegt hij. Ik bevestig en begin te vertellen over m'n accordeon, 'als je me zo ziet zou je toch amper geloven dat ik kan accordeon spelen?' Ik zit echt met m'n handen in het haar zegt hij, wat is toch het probleem? Terwijl ik uit het OK weg gereden word, voel ik me plots helemaal high, m'n armen en m'n benen die helemaal verkrampt waren vallen in één seconde helemaal plat, ik voel m... , ik kan de zin van 'ik voel me niet goed niet afmaken. Dan gaat alles razend snel, ze roepen 'een anesthesist ze moet beademd worden'! Op dat ogenblik ben ik nog volledig bij bewustzijn maar al m'n spieren zijn veel te slap, ik kan niet praten en niets meer bewegen. Ik krijg m'n ogen niet meer open, af en toe worden m'n oogleden open getrokken en word de paniek groter. Ik hoor m'n Prof. 'komaan Virginie'! We moeten ze intuberen roepen ze, ik wil NEE schudden, maar ik blijf beweegloos liggen. Ik vraag me af of ze weten dat ik bij bewustzijn ben, straks duwen ze hier een intubeertube in m'n keel terwijl ik nog bij de pinken ben! M'n bewustzijn verminderd en het licht gaat nu helemaal uit. Ik hoor m'n moeders stem 'mama is hier', helemaal m'n kluts kwijt ben ik op intensieve zorgen, een overdosis baclofen zo blijkt. Ka ..., Kare.... probeer ik, inderdaad ik probeer te vragen achter m'n lief, er gaat zoveel door m'n hoofd, m'n lief en m'n kinderen ik had beloofd om te bellen! Hoe meer uren er verstrijken hoe meer ik terug bij bewustzijn kom. En in vrij korte tijd voel ik me redelijk goed. De volgende dag mag ik al naar een gewone kamer. Ze stellen voor om de concentratie van m'n pomp te verminderen naar 1000 microgram, zo zal m'n pomp sneller en constanter moeten draaien en zal er een hogere druk opzitten. Hopelijk is dit de oplossing. Terwijl de assistent bezig is vraag ik wel honderd keer of er niets kan mis gaan en bij het programeren vraag ik telkens opnieuw of hij zeker is van z'n stuk. Grappig als je bedenkt dat dit hetzelfde is als gewoon m'n pomp opvullen, dat doe ik al vijftien jaar om de drie maand. Ja de schrik zit er goed in. 

Donderdag. Bij het thuiskomen word ik overvallen door emotie's, ik lijk nu pas te beseffen aan wat ik ontsnapt ben. Het heeft geen haar gescheeld ... dat doet wat met een mens. tranen van geluk als ik een paar uur later m'n twee schattebollen in m'n armen kan sluiten. Vrijdag een echte snotterdag maar vooral 'ik geniet van m'n kinderen en van het leven', zo blij dat ik terug thuis ben en vooral blij dat ik er nog ben. Op het onverwachts komt m'n buurvrouw Sara op bezoek, ze komt echt als geroepen. Ik heb er deugd van, van m'n gedachten te verzetten en van m'n verhaal te kunnen vertellen. Een goed gevuld 'met feestjes' paasweekend en af en toe een cava doen me alle ellende vergeten. Alles gaat beter met cava, toch?

 

Ik heb vooral genoten van m'n lief en m'n kinderen. Geknuffeld en genoten om de komende weken te overbruggen. Morgen woensdag lig ik alweer in het OK voor de al lang geplande botoxinfiltratie's. Vanaf donderdag 'niet mogen plooien' in het ziekenhuis van Ieper. Yes I can! Again!

#Enjoy Your Life !!

Girlwithabellygift leest af en toe een boek ...

Ik moet toegeven, boeken lezen het was nooit echt m'n ding. Een boek lezen, bij ons thuis zag ik dat zelden, m'n ouders hadden een drukke zaak ze hadden er gewoon de tijd niet voor. Als ik al eens een boek las was het 'omdat het moest' voor school, en meestal vond ik dat een saaie opdracht. Ik herinner me nog precies welk boek me deed inzien dat een goed boek lezen leuk kan zijn. Van m'n mama kreeg ik het pas uitgekomen boek 'm'n tante is een grindewal' van de schrijfster 'Anne Provoost'. Ik moet een jaar of dertien geweest zijn denk ik, zodanig mee gesleept door het verhaal dat ik voor de eerste keer een boek in een paar dagen helemaal uitlas. Het is nu niet dat ik sindsdien het éne boek na het andere verslind verre van, maar ik lees af en toe graag een goed boek, en als ik een boek koop kan ik haast niet wachten om eraan te beginnen. Kom niet af met zo'n zemerige typische roman maar geef me een waar gebeurd verhaal. Triestige waargebeurde verhalen. Vraag me niet waarom maar boeken over mensen met een ziekte, aandoening of beperking en hun gevecht om te (over)leven dat lees ik graag. Een paar maanden geleden las ik het boek 'buiten blijft het zondag' van Rita Vrancken. Op een zondag in april word ze verlamd door een auto-immuunziekte. In minder dan achtenveertig uur tijd kan ze niet meer bewegen, zelfstandig ademen, praten of slikken... ze zit gevangen in een plaasteren lijf. Al van op de eerste bladzijde word ik mee genomen in het verhaal, het grootste deel van haar verhaal speelt zich af in het ziekenhuis van Pellenberg, aangezien het daar m'n tweede thuis is kan ik het bij sommige stukken me levendig voorstellen. De hulpeloosheid en het volledig afhankelijk zijn die ze zo mooi omschrijft lijken soms over mezelf te gaan, je moeten laten wassen door vreemden, vlug bedekt worden met een veel te klein handdoekje terwijl er een leger dokters aan je bed staat. Gênante en ja soms een beetje respectloze situatie's die je als 'volledig van anderen afhankelijk' zijnde persoon mee maakt  ze schrijft het zoals het is. Ik nam het boek mee op ski vakantie, de dertien uur durende rit ging nog nooit zo vlug voorbij met het boek. Chapeau Rita Vrancken, je bent een straffe madam!

Deze week las ik het boek 'Tussen hoop en wanhoop' 'Leven met een handicap en chronische pijn', het levensverhaal van Wim Moeyaert geschreven door Stefaan Kempynck. Wim Moeyaert ken ik al jaren, we waren van dezelfde stad en we waren eigenlijk lotgenoten. Wim had net zoals ik spastische diplegie/quadriplegie door zuurstof tekort bij de geboorte. Sinds ik uit m'n thuisstad Poperinge vertrok had ik geen contact meer met Wim. Ik schrok dan ook toen ik onlangs via de pers vernam dat Wim ervoor gekozen had om euthanasie te plegen omdat hij de pijnen niet meer aankon. Het boek is niet echt een verhaal, het is meer een opsomming van z'n leven, over de dingen die hij bereikt heeft en over hoe hij ondanks alles probeerde te genieten van het leven. Je was een voorbeeld voor velen Wim!

Vorig jaar blogde ik hier al eens over Evi Reneaux de schrijfster van het boek 'Life on sneakers' die ik via Instagram leerde kennen. Ook haar boek was voor mij zo herkenbaar, ik moest soms stoppen met lezen omdat het bij momenten te herkenbaar was, dan kwam de éne herinnering na de andere uit m'n eigen leven naar boven waardoor ik af en toe een pauze moest inlassen. In haar boek stelde Evi één grote vraag: 'Wat als jij morgen opstaat en je niet meer kan doen wat je altijd al deed? Heb jij een plan B? 
Op vraag van de lezers van haar boek 'Life on sneakers' schreef Evi nu het boek 'plan B', in dit boek gaat Evi samen met jou op zoek naar jouw eigen plan B. Sinds vorige week ligt haar nieuwe boek in de boekhandel. Vorige week mocht ik bij haar boekvoorstelling zijn. Net als vorig jaar ging ik er met Sylvie naartoe. Dit keer was het te doen in Wenduine, in 'koffie kàn' een koffiebranderij. In het gezellige winkeltje kun je ook van alle soorten koffie kopen. Daar maken ze trouwens ook de 'pauzekoffie' van Evi (bezoek haar site zeker eens hier). We werden verwelkomt met koffie en ontbijt, gevolgd door een workshop 'tekenen op porselein', toen Evi ziek werd kwam ze uit haar comfort zone en ontdekte ze dat ze in tegenstelling tot wat ze dacht best wel creatief was. Het was een toffe workshop maar door m'n beperking werd ik er een beetje gestrest van, vooral toen de persoon voor mij in nog geen vijf minuten in haar mooiste hand lettering een mooie quote op haar bordje geschreven had. Ik was me zorgen aan het maken over hoe ik het best die porselein stift ging vast nemen, en of ik onopvallend de hulp van Sylvie zou kunnen vragen indien ik die stift niet meer uit m'n toe geknelde vingers zou kunnen krijgen. Ja, een stift of een balpen vasthouden voor mij is dat niet zo vanzelfsprekend, laat staan er iets sierlijk mee schrijven, ik twijfelde zelfs even of ik de workshop niet ging over laten en het mij gemakkelijk ging maken maar het feit dat ik daar zat op een hoge stoel aan een hoge tafel en eens 'gewoon' zoals iedereen kon doen maakte me zo blij dat ik vond dat ik het moest proberen. 'Never give up' schreef ik zo goed als ik kon, beverige letters maar ik deed het. En m'n stift kon ik gewoon los laten zonder hulp te vragen, oef! 

Als Evi de bedoeling had om mij uit m'n 'comfort zone' te halen dan is ze er zeker in geslaagd! Een beetje verlegen met m'n bordje tussen al die, in mijn ogen, 'perfecte' werkjes. Maar het was tof om te doen. Dan volgde het officiële moment waarop Evi vertelde over haar boek, zie ze daar zitten, 'De Evi' waar ik zo trots op ben, die ondanks haar pijnen haar leven zo goed als mogelijk verder zet en er in slaagt twee boeken te schrijven! Proficiat Evi, #trotserdantrotsopjou! Blij dat ik er weer bij mocht zijn!

Het boek 'plan B' heb ik nog niet gelezen, het ligt samen met 'het jaar van de hond' van Eva Daeleman wel al klaar om verslonden te worden, een tijd niet mogen plooien en volledig plat, het lezen zal niet lang op zich laten wachten. Yes I Can!

#Enjoy Your Life !!

Tjing ... succes!

Maandag zevenentwintig maart. 'Tjing' het berichten signaal van m'n smartphone. Succes! 'Tjing' ... veel succes vandaag! 'Tjing ... we denken aan je ! Ik beantwoord met bedankt, maar ik ben thuis, alles uitgesteld door problemen met m'n pomp☹️. Inderdaad in de plaats van onder narcose in het OK zit ik in het zonnetje te genieten van een zelf klaargemaakt slaatje het positieve aan m'n uitgestelde opname. Even terug naar twee weken geleden waar ik niet uithoudend van de pijn en spasmes m'n revalidatie arts bel. Ik begin meer en meer symptomen van een niet goed werkende pomp te hebben vertel ik haar, spasticiteit die niet meer te houden is, enorm veel pijn en af en toe jeuk, vooral die jeuk is een teken van geen of te weinig baclofen wat wijst op een knik in de katheter, een bloedklontertje die voor de kathetertip zit, de katheter die niet goed meer op de pomp zit, het kan eigenlijk van alles zijn, maar één ding is zeker ik krijg niet genoeg baclofen. 'Heeft die botox wel zin als ik zo spastisch ben vraag ik haar. Na de botox mag ik zes weken niet plooien, maar in deze toestand geraak ik met alle wil van de wereld niet gestrekt. In overleg met m'n revalidatie arts beslis ik een katheter studie te laten uitvoeren. Bij zo'n studie word er contraststof in je pomp gespoten zodat er een eventuele knik of verlies van baclofen kan worden opgespoord. Volgens m'n arts gebeurt het zelden dat er iets gezien word op zo'n test, maar ze raad me aan om hem toch te doen zodat we zekerlijk niets over het hoofd zien. Na overleg met de prof. belt ze me terug op 'ze kunnen die test doen volgende week' zegt ze. 'WAT'? Volgende week? En die botox dan? 'Die botox stellen we uit tot negentien april'. 'Kan die katheter studie echt niet nog déze week' smeek ik, het zou ideaal zijn deze week die studie en dan zoals gepland m'n botox. Na énige tijd belt ze me terug om te zeggen dat het door de nationale staking echt niet eerder kan. Damn! Ik keek er nu zo naar uit naar die botox, en naar het 'er nog eens volledig voor gaan' en vooral naar minder pijn. De ontgoocheling is enorm en vooral de pijn is bijna niet uit te houden. Van revalideren komt er niets in huis, rekken en nog eens rekken, een echte marteling, die verkrampte spieren mogen zeker niet verkorten dus moeten ze gerokken worden, 'probeer te ademen' zegt m'n kiné terwijl hij m'n been op z'n schouder legt en het andere naar beneden duwt, 'ademen'? denk ik bij mezelf, hoe kan ik ademen als ik zo veel pijn heb? 'Auw', en 'wacht wè' is het enige die lukt met het beetje adem dat ik heb om hem duidelijk te maken dat het echt niet gaat. Horay! Vandaag kreeg m'n kiné me na een maand terug in m'n strekkers, afzien maal duizend, maar ik ben gestrekt! Stuur ik via IG de wereld in. Het klinkt raar het is enorm afzien maar ik ben zo blij dat ze m'n benen gestrekt krijgen. Blij zijn met kleine dingen, je weet wel ...

Verkrampt, pijn en het best van al in een bolletje dat is het verloop van de volgende dagen. Donderdag. Ik word wakker met handen die niet in vuisten zijn en met benen die mooi plat op de matras liggen, behalve misselijk en duizelig van 'te veel baclofen', niets die nog doet vermoeden hoe hard ik afgezien heb de laatste vier weken. Weg verkrampte spieren en weg pijn. Zalig! Me niet moeten afvragen hoe ik m'n dag zal door komen, nee zelfs energie voor tien, ok dat is overdreven maar toch, ik voel me een heel ander mens. En ik kan me weer bewegen! Ja! Bewegen! Ja jong, m'n handen en al! Terug m'n kinderen naar school kunnen brengen en zelfs instant wat paas decoratie aan m'n voordeur in elkaar kunnen flansen. Een oud kratje van 'sint-sixtus' en wat paas prullen, maar t'is mooi al zeg ik het zelf. Blij met kleine dingen, je weet wel ... , again.   

Als ik aankom in de revalidatie ziet m'n kiné aan m'n 'big smile' dat het pakken beter met me gaat. Ook hij is onder de indruk van het verschil. Ondertussen werd de katheter studie geannuleerd, want ja, ze zullen nu zeker niets zien aangezien ik beter ben. Dju toch! Ik heb al zo hard m'n best gedaan, en telkens als ik iets opbouw gaat het mis en tuimel ik zo hard terug naar beneden om dan 'opnieuw' te beginnen. Maar ik zie het zitten! Stap per stap Wiel per wiel ;o), eerst de verkorte psoassen botoxen en er dan nog eens kei hard voor gaan! Yes I Can !!

#Enjoy Your Life !!

Tinyblogt

Een paar weken geleden kreeg ik een berichtje van Martine de schrijfster van de blog  'tinyblogt'. Naar aanleiding van 'dag van de vrouw' wou ze een soort serie maken over 'sterke vrouwen'. Ze vroeg zich af of ze van mij eens een portret zou mogen maken, letterlijk en figuurlijk. Ze volgt lessen fotografie en 'portretfoto's maken doet ze graag. Natuurlijk wou ik dat doen, daar moest ik zelfs niet over nadenken. Ik voelde me zelfs een beetje ... tja, hoe moet ik dat zeggen? 'Vereerd'.  Ik wist niet dat Tiny Blogt één van m'n blog lezers was laat staan dat ik aanzien werd als een sterke vrouw, ja het deed me wel iets. Ik volgde haar al een tijdje op Instagram en ik lees haar blog maar contact hadden we nog niet gehad. Dus ik was wel aangenaam verrast door haar berichtje en ik was benieuwd wie de persoon achter de Instagram foto's van Tiny Blogt was. Ken je dat, bij iemand die je voor de eerste keer ontmoet het gevoel dat je die persoon al langer kent? Ewel, bij haar had ik dat, m'n klein beetje zenuwachtigheid net voor dat ze kwam was echt niet nodig geweest. Onder een stralende lentezon met een koffietje en een taartje hadden we een aangenaam gesprek. Toen ze me vroeg hoe de kinderen omgingen met m'n beperking en ik antwoordde met 'goed eigenlijk' 'ze zijn dat gewoon',  vertelde Martine dat ze opgroeide met twee blinde ouders. Toen ze me vertelde dat ze daar als kind nooit heeft bij stilgestaan dat ze ouders met een beperking had werd m'n hartje warm. Ja ik maak me daar af en toe zorgen over. Over het feit dat m'n kinderen een 'iets andere' mama hebben. Nog niet lang geleden vroeg ik aan m'n oudste of ze dat jammer vind dat mama in een rolstoel zit of als het goed gaat dat mama niet goed en nogal mankend stapt, ze keek me vragend aan met een blik van 'wat vraag jij nu'? Gevolgd met een 'hoe bedoel je'? Compleet uit de lucht vallend. Toen ik Martine hoorde vertellen uit haar jeugd wist ik met zekerheid dat m'n kinderen zich daar echt geen zorgen om maken en dat ik een mama zoals alle andere mama's ben.  Lees hier het stuk dat 'tinyblogt' over mij schreef. De foto sessie was niet m'n favoriete onderdeel, maar de portretfoto's zijn prachtig! Een mooie herinnering aan een leuke namiddag.  Bedankt Martine voor het fijne gesprek en de mooie foto's!

#Enjoy Your Life !!

  

Hoop. Ja, ik heb weer hoop !!

Na een deugddoende vakantie in Oostenrijk gaat alles weer z'n gewone gangetje. 'Back to reality' welkom in Belgenland dat je meteen kan herkennen aan de staat van de wegen, overal put en bulte, en aan het weer. Van mooi zonnig weer naar 'de regen valt met bakken uit de lucht'. Jammer dat je er dertien uren in de auto moet voor over hebben of ik keerde meteen terug. Normaal ben ik niet het type dat begint te zagen als het weer wat tegen zit, ik krijg er zelfs de krul van, van mensen die over dingen zagen waar je toch niets aan kan veranderen. Neem een paraplu en doe een stevige wandeling, of doe eens zot en spring in de plassen in de plaats van er over te zagen denk ik dan. Maar ik geef het toe na een weekje zon thuis komen in zulk stront weer,  ik heb er tussen de valiezen leegmaken en de machine's was toch ook een beetje over zitten zagen ;o). Gelukkig heb ik m'n kans gegrepen en echt zoveel mogelijk zon en vitamine D opgeslagen, want al wat je gehad hebt heb je gehad! Een weekje weg van alles, het heeft me deugd gedaan, een hele week toegeven aan m'n spieren. Een weekje in een bolletje liggen. En na een paar dagen iets minder pijn nét omdat ik toegaf aan m'n spieren en in een bolletje lag. Maandag, een wekker die weer om kwart voor zeven in gang schiet, om dan om zeven uur na drie keer op snooze gedrukt te hebben uit bed te komen. Juist ja, we waren alweer 'back to reality'. Tijdens de kiné word het pas echt duidelijk hoe echt ik terug in de realiteit ben, als ik weer uit m'n geplooide positie moet gehaald worden. 

Pijn, ongelooflijke pijn, bij iedere onderneming om m'n heupen en knieën te strekken. Vandaag nog vroeg me iemand hoe ik dat eens kon uitleggen. Het is moeilijk om uit te leggen, ik heb gewoon de vorm van m'n rolstoel, normaal moet je mooi plat kunnen liggen als je op je rug ligt. Ik blijf de vorm zoals ik zit in m'n rolstoel behouden, m'n heupen en knieën blijven geplooid, meer dan dat kan ik het niet uitleggen denk ik. Ik bel m'n revalidatie arts om m'n toestand uit te leggen, het gaat echt zienderogen achteruit en ik vraag me af hoe ik dat nog ga volhouden tot elf april tot ik die botox krijg. Gelukkig krijg ik de volgende dag bericht dat m'n botox kon verplaatst worden naar zevenentwintig maart, ik ben echt blij dat scheelt toch twee weken. Ja, ik weet het ik ben een rare, terwijl ik in m'n vorige post nog m'n twijfels voor die botox uitte kan het nu plots niet vlug genoeg gaan. Ik heb gewoon zoveel pijn dat ik er zelfs naar uitkijk. Laat maar komen die ontspannen spieren! In tegenstelling tot een paar weken geleden waar ik duidelijk in een dipje zat ben ik weer m'n positieve zelve. Hoop! Ja ik heb weer hoop! Hoop op beterschap! Onder beterschap versta ik nog niet meteen het 'stappen' maar minder spasticiteit, ellendigheid en pijn, waardoor de rest ook wel weer komt. Ondertussen ploeter ik voort en proberen m'n kiné's me iedere dag nog eens tot een gestrekte toestand te brengen, bijna niet uithoudend van de pijn maar het moet om verkortingen tegen te gaan. Zo dankbaar voor die  kiné's die me hier door helpen en die pal achter me blijven staan, dankbaar voor jullie allemaal die me zoveel harten onder de riem blijven steken! Never Give Up !! En PS geniet van het ondertussen mooie lente weer !!

#Enjoy Your Life !!