Een goeie kinesist is goud waard

Op 8 september was het 'Wereld Kinesitherapie Dag'. Al van baby af is kinesitherapie zowat hét belangrijkste in m'n leven. Dagelijks zorgen dat die spastische spieren op lengte blijven. Stretchen en oefenen. Ik geef toe in m'n tiener jaren was  ik niet altijd even enthousiast als het over kinesitherapie ging. Het was niet m'n favoriete bezigheid het was echt van moeten. Na een lange schooldag nog een uur naar de kiné of m'n spel onderbreken om te gaan af te zien dan nog. Vooral tussen m'n elfde en twaalfde had ik een periode waar ik het moeilijk had met m'n beperking daarbij vond ik kinesitherapie niet nodig en werkte ik langs alle kanten tegen.  Overdreven roepen als ik pijn had, zuchten, blazen, met m'n ogen rollen, nee echt ik vond dat pure tijdverspilling. Toen in die tijd was hoe bruter de kinesist te werk ging en hoe meer pijn ook echt nog van toepassing.  Er werd mij eigenlijk ook nooit uitgelegd waarom kinesitherapie belangrijk was. 

" Een goeie kinesist is goud waard "

Eerlijk gezegd vind ik het een onderschat beroep, ik zie soms  dat de artsen neerbuigend doen tegenover de kinesist. Als ik op controle ga en m'n spieren zijn niet ok dan word al vlug richting de kiné gekeken. Verkorte spieren? Ah dan heeft de kiné niet goed door gestretcht. Maar kom ik met een propvol hoofd en tranen terug van die controle daar in Leuven dan is het wel de kiné die rustig en in mensentaal uitlegt wat er allemaal gezegd geweest is en me terug het bos door de bomen laat zien. Wie me volgt op Instagram en m'n verhaal volgt weet dat ik er dag in dag uit voor ga tijdens m'n revalidatie en dat ik het geluk heb te mogen samen werken met een kinesist waarmee het enorm goed klikt. Iemand die me op alle vlakken bij staat zowel fysiek als mentaal. Iemand die er geen doekjes om wind en die zegt waarop het staat. Iemand waar ik op  m'n gemak mee ben als m'n lijf onaangekondigd helemaal spastisch in een bolletje schiet en ik het liefst zou hebben dat niemand me zo ziet. Geloof me een goeie kinesist is goud waard. Als ik me 's morgens afvraag hoe ik m'n dag zal doorkomen dan is hij er om het allemaal wat dragelijker te maken. Hij is degene die ervoor zorgt dat ik gemotiveerd blijf verder doen. Hij is degene die supportert en 'komaan je kunt het' roept net op het ogenblik dat ik denk dat ik het niet meer volhou. Hij is degene waar ik eens bij mag uithuilen en eens goed vloeken als het soms allemaal te veel word. Hij is degene die m'n 'patersknie of m'n tenniselleboog na het zit skiën in tapet als de pijn niet uit te houden is. Hij is degene die me terug oplapt als ik in een sportieve bui weer eens te enthousiast aan het rolstoelsporten sloeg. Hij is degene die m'n wervels een duwtje geeft als m'n rug pijn doet. Hij is ook degene die me geleerd heeft geen grote onhaalbare doelen meer voor ogen te houden. Toen vijf jaar geleden m'n katheter het begaf en ik van de éne dag op de andere totaal onverwachts terug in m'n rolstoel belandde moest en zou ik snel terug kunnen stappen. Omdat ik de lat veel te hoog legde kon ik nooit m'n doel dat ik voor ogen had halen waardoor ik steeds meer gefrustreerd werd. Kleine doelen voor ogen houden, als m'n kiné het nog geen honderd keer zei dan zei hij het nog niet. Ik geef toe, in het begin dacht ik er het mijne van. 'Moet ik nu echt blij zijn omdat ik 2 cm rechter kan zitten dan vorige week?' Als het geen zichtbare vooruitgangen waren dan vond ik ze de moeite niet om over te spreken. Maar echt, het is één van de schoonste lessen dat ik van hem geleerd heb, blij zijn met een ieniemienie kleine vooruitgang. Als je dit kan is het zoveel gemakkelijker om vol te houden. 

Alle ieniemienie kleine vooruitgangetjes leiden tot één grote. Vorige week mocht ik het op het onverwachts aan de lijve ondervinden. Even terug naar zes mei. Slechte dag koppige psoas, spasticiteit ten top en pijn. In m'n hoofd alweer onrust, word het weer botox? Weer een narcose? Geen adem, angstaanvallen en nochtans er heeft nog niemand van botox gesproken. 'Mag ik eens proberen je spieren losser te maken met dryneedling?' Hij paste dit al eerder toe bij mensen met stress gerelateerde spierspanning klachten, maar paste het nog niet toe bij spasticiteit.  

*Dry needling soms ook Intramuscular stimulation "IMS" genoemd is een behandelmethode waarbij een speld in verdikkingen van een spier worden geprikt. De behandeling word onder andere toegepast voor de behandeling van stijfheid en pijn in de spieren. *(bron Wikipedia)

Onder het motto 'baat het niet dan schaadt het niet' liet ik die koppige spieren aanprikken. Als een wonder voelde ik nog geen vijf minuten later de spanning in m'n spieren veel minder worden. Telkens m'n psoas koppig word haalt hij z'n naaldjes boven en kan ik weer ontspannen verder dit in combinatie met m'n strekkers en staanapparaat, het marcheert. Ondertussen zit ik al aan bijna 10 maanden zonder botox, zonder narcose , zonder chemische brol in m'n lijf, zonder ziekenhuis opname. Maar Sssstttt ik zeg het niet te luid. Terug naar 2 weken geleden na een lange periode van veel te veel spasticiteit aan m'n bovenkant, lees: nek, armen, handen vingers staat het huilen me nader dan het lachen. Handen in vuistjes, maar echt moedeloos word ik ervan. Te pas en te onpas spasmes in m'n maag alsof iemand je plots een harde trap geeft. Vijf pogingen doen om een glas vast te nemen, nog meer pogingen om dat glas weer los te laten dit in combinatie met een gezin runnen ik denk dat ik het niet verder moet uitleggen welk gevoel ik had. 

'Zou je die dryneedling niet eens kunnen toepassen in m'n armen en nek?' We kunnen het maar proberen toch? En weer voel ik m'n spieren minder verkrampen en verlaat ik de kiné praktijk met losse armen en nek. Een rollercoaster van emoties is het minste wat je kan zeggen. Van bijna geen glas kunnen vastgrijpen naar vlotjes een glas vastnemen. M'n hoofd kan het soms niet altijd vatten. Na weken sukkelen op m'n diatonische accordeon gaat dit ook weer vlotjes. Als ik besluit bij wijze van test na 2 jaar m'n viool eens van onder het stof te halen dan is m'n verbazing helemaal compleet als ik met losse vingers een deuntje kan spelen alsof ik niets anders deed. 

Alsof van tien dagen verkrampt zijn en me luidop afvragen waar dit zal eindigen en m'n viool van onder het stof kunnen halen nog niet genoeg was, werd ik dan ook nog eens beloond voor m'n dag in dag uit gevecht. Ik stond zelfstandig recht en ging weer zitten. Zot, echt zotjes! Oftewel hoe het soms kan keren, een goeie twee weken geleden was het afzien en ploeteren om m'n gezin te runnen met zoveel spasticiteit. Een mens zou voor minder soms een hoofd hebben die het niet allemaal meer kan plaatsen! Ik ben me ervan bewust dat het ook weer vlug kan keren in de andere richting en als ik al m'n facebook herinneringen zie passeren dan is het telkens opnieuw (her)beginnen en ervoor gaan. Telkens vol verwondering van hoe ver ik opnieuw kom. Blij met wat ik bereikt heb. Hoever ik zal geraken niemand die het weet ( iets met geen grote doelen voor ogen houden) maar een donut die ligt op het bovenste schap kunnen kiezen  bij 'Hill's Donut' in Ieper volgens mij heb ik dit doel zo goed als  bereikt ;o)!

Dankbaar dat ik zo goed begeleid word en er niet alleen voor sta! Merci kiné van me, echt merci! Deze post is een diepe buiging en een staande ovatie voor alle kiné's maar vooral voor de mijne! 

Live Your Life !

Never Give Up!

Girlwithabellygift schreef nog eens iets ...

'Jammer dat je niets meer schrijft op je blog.' Waarbij ik telkens dacht ik moet echt nog eens iets schrijven. Die blogdip nog altijd, geen tijd, geen goesting, vermoeidheid en pijn er was altijd wel iets om niet te schrijven. Nochtans deze blog begon als therapie, m'n hart luchten er over schrijven. Gewoon 'het leven zoals het is'. Jullie positieve reactie's en virtuele schouderklopjes het deed deugd. Ik voelde me gesteund en ik had het gevoel er niet alleen voor te staan. De mailtjes van lotgenoten die lieten weten dat het een verademing was om m'n blog te lezen en dat ze er steun in vonden gaven me een goed gevoel. Na die keer dat ik er bijna niet meer was lukte het schrijven steeds moeilijker. De dankbaarheid dat ik dit overleefde veranderde in angst. Angsten dat ik niet meer onder controle krijg. Het 'post traumatische stress syndroom'. De onrust in m'n hoofd ik kan het eigenlijk moeilijk omschrijven. Zeven begonnen schrijfsels waarvan halverwege de woorden niet meer kwamen en ik me afvroeg of ik dat wel moest posten waarop ik het dan maar voor mezelf hield. Maar goed ondertussen lijkt deze post vlot te schrijven. M'n laatste post dateert nog van het zit skiën avontuur. Na het zit skiën viel ik in een zwart gat. Yep daar zijn we weer 'het leven zoals het is'. Begrijp me niet verkeerd, m'n droom om met m'n gezin te kunnen mee skiën kwam uit en ik genoot er met volle teugen van. Maar na enkele weken op adrenaline, de wil om het te  kunnen en het vechten tegen de spasticiteit had m'n lijf er geen zin meer in en m'n hoofd nog veel minder. Het skiën was blijkbaar veel zwaarder dan dat ik besefte. Spasticiteit ten top en pijn veel pijn om nog maar te zwijgen van de extreme vermoeidheid en de angstaanvallen die ik steeds meer kreeg. Geloof me 'het post traumatisch stress syndroom' het is echt iets raar! Ik ging er een tijdje voor naar een psychologe maar ook dat helpt niet of t'is te zeggen onze gesprekken leiden tot herinneringen, verdrongen herinneringen vooral pijnlijke herinneringen. Dat ik meer dan één medisch trauma opliep als kind dat is duidelijk. Telkens ik van die psychologe terug kwam leek het alsof m'n rugzak van het leven terug aan m'n schouders gehangen werd en dat ik er niet meer mee recht geraakte. Alsof ik niet meer aankon wat ik al allemaal mee maakte. Ik had er echt geen deugd van integendeel ik had het gevoel dat er alleen maar dingen bij kwamen in m'n hoofd, herinneringen van jaren geleden die ik tijdens de gesprekken herbeleef alsof ze van gisteren waren. Of je daar door moet ik weet het niet. Naar mijn gevoel is het slechter dan dat het goed is dus ik besliste om ermee te stoppen. Het bleek de juiste keuze te zijn. Een goeie babbel met m'n kinesist die ondertussen soms meer m'n mental coach is, ik heb er meer aan. We zijn ondertussen weer een paar weken verder als ik het met m'n revalidatie arts heb over die vermoeidheid. 'Bij wat krijg jij allemaal hulp' vraagt ze me. 'Bij het poetsen' antwoord ik. Boodschappen doen, bij iedere winkel of plaats waar ik stop m'n rolstoel in en uit laden, eten klaarmaken, twee kinderen in huis, de kinderen brengen naar hun activiteiten, iedere dag m'n revalidatie, staanapparaat en strekkers en noem maar op. Je weet wel zoals ik het al een paar keer schreef 'doen gelijk een ander' ik werd zo opgevoed. 'Ge zijt een wree wijveke ze gij' zegt ze in haar Gents dialect. Ja mag niet vergeten dat de spasticiteit al heel veel energie weg neemt en je word ook ouder. Yep in m'n blog stilte werd ik eenenveertig. éénenvéérdig! Het siert je dat je alles zelf doet, maar misschien moet je de vermoeidheid daar wel gaan zoeken, ze heeft misschien wel gelijk besef ik als ik met m'n mini naar huis rij en ons gesprek nog eens overloop. De weken die volgen besluit ik om niet meer te sporten, geen handbike en geen tennis. Alleen maar rusten in m'n strekkers. En ik moet zeggen het doet deugd. Zelfs m'n revalidatie gaat veel beter. Het gaat zo goed dat ik zelfs terug begin dromen van 'stappen'. Alhoewel het gaat zo met ups en downs dat m'n vorige zin al niet meer klopt. Dat is nu net het lastige dat m'n toestand zo wisselend is. De énige dag kan ik 'veel' de andere bijna niets. Als ik een goeie dag heb zou ik in al m'n enthousiasme een leuke activiteit beloven aan m'n kinderen om dan een dag later de kinderen te moeten uitleggen dat het toch niet zal gaan. Frustrerend echt waar. Maar goed op goeie dagen geniet ik vollen bak van wat ik wel kan. Dat is het voordeel van het leven met een niet meewerkend lijf, je geniet veel vlugger van kleine simpele dingen. Ik vind het zo spijtig als ik dan mensen van in m'n naarste omgeving hoor klagen en zagen over pietluttigheden. Zich druk maken over dingen waarbij ik eens met m'n ogen rol en bij mezelf er het mijne van denk. Dus lieve lezers, doe me een plezier en geniet! 

Live your life !!  #nevergiveup

                                            

Van botox naar zitskiën

Amai! M'n laatste schrijfsel dateert alweer van december. Van twee dagen voor m'n botox. Heb je deze post gemist dan kun je hem hier nog eens lezen. Er kwamen positieve reactie's omdat ik durfde neerpennen dat het eigenlijk niet goed ging en dat ik geregeld wenend op de sofa bij de psychologe zat. Sinds die keer dat ik er bijna niet meer was kamp ik nog altijd met 'post traumatische stress'. Binnen enkele maanden is het nochtans al twee jaar geleden maar de angsten krijg ik bij momenten nog altijd niet onder controle. Angsten. Angsten die zomaar boven komen. Soms uit het niets, soms getriggerd door iets. De geur van plastiek, je weet wel de kinderen krijgen een gratis opblaasbare bal bij de aankoop van twee producten van nivea. Die geur, die typische 'plastiek geur' ik word erdoor herinnerd aan het masker waarmee ik beademd werd of het masker waarmee je wakker word uit een narcose zo iets stom is goed om in paniek te geraken en in gedachten zelfs terug gekatapulteerd te worden naar toen. Zweten, beven, denken dat je gaat flauwvallen, geen adem... met andere woorden een paniek aanval. Vandaar 'de sofa en de psychologe'. Ik dacht lang dat ik een grote trunte geworden was. Want 'alli gow' het ziekenhuis serieuze operaties waar gekapt en gebeiteld werd ik ben ermee opgegroeid, het ziekenhuis was lang m'n tweede thuis. Hoe kan het dan dat ik nu plots van het minste in paniek ben? Dit past totaal niet bij wie ik ben. Niet trunten en ervoor gaan is altijd m'n principe geweest. Na de sessies bij de psychologe en de babbels met m'n kinesist kwam ik tot de ontdekking dat er niets van getrunt was maar dat het medisch vat gewoon vol is. Met andere woorden op medisch vlak kan er niets meer bij en gaat m'n lichaam meteen in verdedigingsmodus. Wat ook wel een aanvaardbare uitleg is met wat ik al mee maakte in m'n veertig jarige 'spastische quadriplegie carrière'. De laatste vijf jaar alleen al werd ik zes keer geopereerd, onderging ik drie volledige botoxen met de bijhorende zes tot veertien weken ziekenhuis opnames, lag ik in het totaal bijna vijf maanden volledig plat met een lekkend ruggenmerg én kreeg ik een per ongeluk  bijna fatale overdosis baclofen die ik godzijdank overleefde. Hoe dat ik er zelf niet achter kwam dat het medisch vat wel eens kon vol zijn. Dat ik nu terug volledig gebotoxt moest worden na amper zes maanden ook dat zorgde opnieuw voor onrust in m'n hoofd en opnieuw voor intense paniek aanvallen. Na amper zes maanden weer onder narcose, weer naar de plaats waar ik bijna het leven liet, weer het gepiep, weer zuurstofmaskers... ik weet het, het klinkt belachelijk maar echt ik heb het bij momenten niet meer in de hand. De ring van Brussel. De wegwijzer Leuven zien staan. Een plotse spasme waardoor ik denk dat m'n spieren aan het verkorten zijn, nog maar denken 't'is toch niet weer van dat. Je kan het zo gek niet bedenken er is echt niet veel nodig om zo'n aanval te krijgen.

Is er eigenlijk iemand die me kan uitleggen waarom ik àltijd lach zelfs als ik naar het OK vertrek? Als je die foto ziet zou je toch echt denken dat ik daar volledig chill in dat bed zit? Dit beeld is de perfecte foto van 'wat er soms schuilt achter een lach'. Maar goed, JEY omdat ik er weer vanaf ben, en nog meer JEY voor het resultaat. Die koppige spieren willen weer mee, zo goed als losse benen en armen. HOERA! En wat ook nog HOERA was, ze zagen terwijl ik onder narcose was dat het dit keer nog goed meeviel, ik was er op tijd bij om die koppige spieren aan te pakken, ik moest zelfs geen zes weken plat liggen. Het was maar goed ook, want er stond iets waar ik heel erg naar uitkeek op m'n agenda. 

'Girlwithabellygift ging een weekje gaan skiën' 

Het begon allemaal met een 'initiatie zitskiën' in Ice Mountain te Komen georganiseerd door Anvasport. Ik kreeg er les van Anita. Haar enthousiasme alleen al. Maar echt ik weet zeker dat Anita door haar enthousiasme de grootste sneeuw of ski hater zelfs op de latten krijgt! Terwijl Anita gezwind naar beneden skiet, probeer ik m'n evenwicht te zoeken op die ski lat. Het was sukkelen ik lag meer plat dan dat ik eigenlijk recht stond met die zit ski, eerlijk, ik kon niet echt zeggen dat ik me rot geamuseerd had op die eerste initiatie. Spastische spieren omdat ik veel moeite moest doen om recht te blijven met die zitski. En echt zonder overdrijven ik mocht al blij zijn als ik eindelijk eens een meter kon glijden zonder omvallen. Na de initiatie vertel ik Ronny en Anita van anvasport dat wij al negen jaar gaan skiën en dat ik met moeite het hotel uitkom terwijl m'n liefsten op de latten staan. Pas op je hoort me niet klagen, wellnessen, zwemmen, boeken lezen, rusten, zonnen en iedere dag voetjes onder tafel en lekker eten het is niet dat ik de hele dag op de klok zit te kijken uit verveling, verre van zelfs. Maar ik moet eerlijk zijn, als ik in het zonnetje zit te kijken naar de voorbij komende skiërs dan denk ik toch soms damn! kon ik ook maar eens mee met m'n kroost. Ronny en Anita, kunnen het zich eigenlijk amper voorstellen dat ik in die negen jaar nog  niet mee ging skiën. 'Ga eens een weekje mee op ski kamp om te leren zit skiën'. Kijkend vanuit de cafetaria en slurpend aan m'n koffietje zie ik Ronny, Anita en de begeleiders vol enthousiasme de volgende groep het zit skiën aanleren. Ik word er eigenlijk meer en meer van overtuigd om het nog eens te proberen. OK, let's do this, en ik schrijf me prompt in voor een nieuwe initiatie, dit keer voor twee uur na elkaar. Dat ik misschien ooit zou kunnen mee skiën met m'n kinderen die gedachte helpt om door te zetten. Want echt, het eerste uur van de tweede initiatie is niet veel beter dan de vorige keer, de uitdrukking met 'vallen en opstaan' mag je hier gerust letterlijk nemen. Tot ik 'het' plots voel. Eindelijk 'voel' ik hoe ik m'n evenwicht moet houden' in die zitski. Met een veel beter gevoel dan de eerste initiatie rij ik naar huis. Eigenlijk kan er me nu niets meer tegenhouden om ervoor te gaan. Het enige die me tegen houd zijn m'n kinderen. M'n moederhart weer hé, een week zonder m'n kinderen. Op dat vlak ben ik dan wel een 'trunte' :o). Tot ik bedenk dat ik al zoveel m'n kinderen heb moeten achterlaten terwijl ik in het ziekenhuis lag, misschien moet ik eens aan mezelf denken en mag ik ook eens iets leuks doen. Dat we misschien ooit met ons vier zullen kunnen skiën daar trek ik me aan op. 

'Een paar maanden later, Le Corbier, ik in een zitski met achter mij een begeleider van Anvasport, m'n lief op de latten, sneeuw en zon' 

Klaar om dit te doen. Het begint meteen al redelijk spannend, als we willen boven op de berg geraken moeten we de open zetel lift nemen. Ik zal het maar meteen zeggen ik ben echt een benauwde. Als je bedenkt dat hier in Heuvelland eens op de zetel lift zitten al een spannend avontuur is voor mij. (Je weet wel de ondertussen bekende zetel lift van in de serie 'Eigen Kweek) Maar amai chapeau voor de begeleiders van Anvasport, het werd me al meteen duidelijk dat ik geen schrik moest hebben voor ik het goed en wel besefte zat ik op die lift. Wisten jullie trouwens dat  je daar met zitski en al op moet? Allé zover zijn we al, we staan boven op de berg. Slik. Shit. Amai. Het is iets anders dan in zo'n binnen ski piste. Maar weeral ben ik meteen op m'n gemak door m'n begeleider die voor we vertrekken nog eens alles op een rijtje zet en die me tijdens het skiën echt constant bijstaat en roept wat ik moet doen. Gelukkig hang ik ook nog vast aan een touw en voel ik hoe de begeleider helpt om af te remmen. En ook hier kom ik snel weer tot de ontdekking dat het een week met  'vallen en opstaan' word :o). 

Maar hey, zie ne keer hoe mooi ik m'n lief al kan volgen na dag twee! 'Preus lik fjièrtig!'

Voor ik vertrok wist ik niet hoe dat spastisch lijf van me ging reageren. Een week geen kiné en een week niet stretchen, geen dagelijks uurtje staanapparaat. En daarbij volledige dagen in een geplooide houding wat normaal ten strengste verboden is als ik m'n spieren op lengte wil houden. Ik moest het doen met m'n lief die een weekje voor kiné mocht spelen en m'n strekkers. Spanning zorgt bij 'spastische quadriplegie' en 'CP' voor extra spasticiteit. Bij angst bijvoorbeeld plooien m'n armen en benen, ja bij momenten is dat heel frustrerend. Zoals tijdens het skiën voelde ik soms hoe m'n armen er alles aan deden om maar te kunnen plooien. Alsof het skiën zo nog niet lastig genoeg was moest ik soms serieus tegen werken om die stabilo's op de grond te houden. Het hielp om op tijd te rusten. En zeg nu zelf er zijn ergere plaatsen om wat te wachten tot dat die koppige spieren er weer zin in hadden niet? 

Tot m'n verbazing lukt het skiën steeds beter en slaag ik er op de hoop toe in om grote stukken zelfstandig te skiën. Omdat ik me steeds meer op m'n gemak voel in de zitski begint m'n spasticiteit te minderen en kan ik het veel langer volhouden dan de eerste dagen waar ik na één keer de berg af skiën moest stoppen wegens te veel spasticiteit. Ja, toch wel preus op mezelf! Ondertussen word m'n lief opgeleid om mijn begeleider te worden. Want ja, dat was het hoofddoel van deze reis. Leren zit skien om ooit met het hele gezin op de latten te kunnen staan. Amai! Van een relatie test gesproken zeg. De zenuwen slaan opnieuw toe, het gedacht dat niet de begeleider van Anvasport het touw vast heeft maar dat m'n lief het touw in handen heeft ik was er niet gerust in.

M'n lief en ik zijn we niet het beste 'zitski team'? (stoef, stoef)We lieten maar één keer het hart van onze begeleider Phillipe stil staan toen we aan een hoge snelheid niet meteen konden stoppen ;o). Er was niets gebeurd het werd alleen een beetje heel spannend. Maar echt ik zou er kunnen blijven over schrijven. Dit was zo een mooie week! Een ervaring om nooit meer te vergeten. 

Een grote DANK U WEL  aan het volledige Anvasport team!!!

Bedankt voor de organisatie, echt top! Merci begeleiders om me tienduizend keer van de grond te rapen en altijd met de glimlach! Merci voor jullie eindeloos geduld! Merci voor jullie enthousiasme. 

Dat de begeleiders geduld hadden en enthousiast waren het grappige 'hoe neem ik een sleeplift' filmpje vat het allemaal samen, aan geduld en enthousiasme van de begeleider geen gebrek ;o)!  Vierde keer goede keer, Joehoe !! #nevergive up! Blij dat ik ervoor ging, dankbaar x 1000 !!

#Live Your Life!!