Hoe maandag leek op vrijdag de dertiende ...

Ik begon m'n week nogal hectisch. Maandag reed ik met m'n mini richting de muziekschool. Zalig, mooi weer en een goed muziekje je kent dat. Op de ring rond Ieper op één van de drukste kruispunten sta ik voor het rode licht, op het tweede vak dan nog als ik tot de ontdekking kom dat ik plots geen gas meer kan geven. In paniek, zet ik m'n auto in parking stand, leg ik m'n auto eens af en aan, teneinde raad had ik m'n raam al open gedaan om teken te doen naar andere bestuurders dat ik hulp nodig had maar zonder succes. Ik stond daar schoon te blinken op het drukste kruispunt van Ieper én op het spitsuur, wetende dat ik ook niet zomaar kon uitstappen, tenzij ik m'n rolstoel daar te midden van het drukke punt begon uit te laden wat echt een slecht idee zou zijn. Gelukkig kon ik  na enige tijd weer gas geven en kwam ik helemaal van slag en bibberend aan bij de muziekschool. Oef, zover was ik al! Ik laad op m'n gemak m'n rolstoel uit, vergeet ik m'n remmen van van m'n rolstoel wel niet op te zetten! Ik heb juist de 'grepe tekort' om m'n wegrijdende rolstoel nog vast te pakken, en weg is hij, over de parking en over een drukke baan om dan in de graskant tot stilstand te komen! Shit man! Heb ik twee minuten geluk gehad zeg! Voor hetzelfde geld reed er een auto frontaal op m'n rolstoel. Daar zat ik, niet kunnen stappen en m'n rolstoel meters van me verwijderd, gelukkig kon ik m'n leraar bellen om te vragen of hij m'n rolstoel wou terug halen. Ondanks m'n miserie lig ik plat van het lachen als ik m'n leraar met m'n rolstoel zie afkomen. Zijn we vrijdag de dertiende vraag ik me af? 'S'avonds ben ik blij dat ik heelhuids thuis gekomen ben. Toen ik drie jaar geleden m'n zeventien jarige Nissan Micra om ruilde voor een mini waar ik al jaren van droomde kreeg ik bijna een hartaanval, toen ik eindelijk m'n nieuwe auto mocht gaan afhalen bij de firma die m'n auto aangepast had, zag ik daar m'n glimmende mini staan met vanachter een mega 'invaliden sticker' op de koffer, ik vond dat discriminatie dat was echt niet nodig dat er daar een mega blauwe met witte rolstoel sticker aan m'n mini'tje hing. De garagist moest stante pede die sticker er afhalen. Eerlijk? Toen ik maandag daar stond en niemand reageerde op m'n tekens voor hulp vroeg ik me af of het zou geholpen hebben met die mega sticker op m'n koffer? Maar goed, gelukkig is alles goed afgelopen!
Fysisch en psychisch ben ik terug beter, de laatste twee weken zat ik in een dipje, die reuma die plots weer de kop op stak, met het gevolg dat ik ontstoken gewrichten had en me grieperig en extreem moe voelde en m'n revalidatie die door die reuma veel lastiger was. En na het lezen van het boek van Evi, begon ik na te denken over m'n leven, over wat ik al allemaal bereikt had en had ik last van de éne na de andere niet zo goede herinneringen uit m'n eigen leven waardoor ik een triestig gevoel had. je kent dat eigenlijk gewoon te veel beginnen nadenken. ik kwam tot de ontdekking dat ik al heel m'n leven vecht, ik begin beneden aan de berg en telkens ik boven ben val ik weer naar beneden en herbegin ik. Maar ik doe het! En hoe?! (Sorry voor het gestoef met mezelf). Dus begrijp me niet verkeerd, als je het boek nog niet gelezen hebt moet je het zéker lezen want het is een boek met een boodschap en vol positiviteit, om nog maar te zwijgen over hoe Evi met alles omgaat. Nu ben ik zelfs blij dat al die mindere herinneringen terug naar boven kwamen, ik kan ze nu een beter plaatsje geven en er beter mee omgaan. Maar bon, zoals ik al zei, ik ben al een week redelijk stabiel op medisch vlak, daarmee bedoel ik, in tegenstelling tot anders komt er na een goeie dag steevast nog een goeie, deze week nog geen slechte dag , woehoe ! Deze week ging ik zelfs tien kilometer gaan handbiken met vijf lopende buurmannen zo goed gaat het! Nu ga ik stoppen met te zeggen 'hoe goed het gaat' voordat ik morgen weer prijs heb ;o). Het belangrijkste vergeet ik nu nog! Ondertussen kan ik alleen recht staan zonder steun, m'n kinesist mag zelfs al de ambetanterik uithangen en me een klein beetje uit evenwicht brengen zonder dat ik omval. Nu ben ik me vooral al het focussen op staan en één been opheffen, want dat is wat ik nodig heb om vooruit te kunnen gaan. Maar het feit dat ik alleen recht sta is voor mij al 'whoop whoop' als ik zie vanwaar ik alweer gekomen ben ... 

#Enjoy Your Life !!