'Boost kiné'

Toen ik vorige week naar m'n revalidatie arts in Zottegem reed werd er natuurlijk ook gepraat over 'hoe het nu met me gaat'. Weet je het gaat niet slecht hélemaal niet, en vooral als ik door m'n foto's scrol en filmpjes zie van hoe ik nog niet lang geleden daar lag in m'n bolletje helemaal verkrampt, dan spring ik vandaag ( figuurlijk) een gat in de lucht. Vandaag kan ik alles doen, ik kan 'gaan' en 'staan' waar ik wil met m'n rolstoel. En 'lucky me', aangezien ik jaren 'definitief rolstoelgebruiker' was ken ik de kneepjes van het vak om met een rolstoel door het leven te gaan dus dat scheelt ook. Dus met andere woorden het gaat goed maar het zou nog veel beter kunnen. Ik vergelijk me met een bergbeklimmer, ik heb de laatste maanden al veel geklommen, weer een stuk naar beneden gevallen en verder geklommen. Nu sta ik al een tijdje op vijf meter van de top, het rechtstaan gaat ondertussen vlot maar daar stopt het. De combinatie rechtstaan en m'n benen verzetten lukt niet. Het is zo'n danige inspanning dat ik niet verder kan dan in bed kruipen om terug op m'n positieven te komen. Voor eventjes althans want met een acht en vijfjarige in huis is er niet veel tijd om te bekomen. Dus werd er dinsdag beslist om eens op 'boost kiné' te gaan naar Pellenberg. Eens twee weken volle bak ervoor gaan. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen en dat twee weken lang. Hier thuis heb ik maar recht op een half uurtje kiné, zeg nu zelf wat ben je met een half uur? In Pellenberg zal ik twee uur intensieve kiné krijgen per dag en daarnaast nog stretchen in m'n 'favoriete' staan apparaat en strekkers jeeeyy! Het zal van de eerste keer met alles erop en eraan zijn. Toen vorige week het voorstel kwam was ik in eerste instantie niet zo enthousiast gelijk nu. Ha! je kan het al raden, m'n moeder gevoel kwam meteen weer naar boven, weeral twee weken m'n kinderen loslaten, ik die altijd de touwtjes in handen heb, ik de voltijdse huisvrouw die de kinderen mooi tegen twintig voor negen aan t'school afzet en die stipt om vier uur aan de schoolpoort staat. En oh nee, m'n oudste zit die periode midden in haar proefjes en oh nee, ik zal m'n kinderen de laatste dag van t'schooljaar niet kunnen afhalen. Er flitst gewoon van alles door m'n hoofd. Ik denk dat iedereen die zelf kinderen heeft weet wat ik bedoel, zelfs al zou m'n oudste geen proeven hebben en al zou het niet het einde van het schooljaar zijn er zou zeker iets anders zijn die me te binnen schiet en die een reden zou zijn om die 'boost reva' niet te doen. Tijdens het uurtje dat ik in m'n auto zit op de terug weg van Zottegem naar Ieper, zet ik alles op een rijtje, het zal zeker geen gemakkelijke twee weken zijn, het word knokken en afzien, maar het kan me alleen maar een groot stuk vooruit helpen! Tegen dat ik halfweg m'n rit ben, ben ik ervan overtuigd om ervoor te gaan. Ik probeer m'n moedergevoel opzij te zetten en ik trek me op aan het feit dat m'n kinderen goed opgevangen zullen worden bij m'n ouders. 'Pellenberg' dat blijft wel echt m'n tweede thuis geloof ik. Ik moet nu echt aan mezelf denken en alles op alles zetten. En wie weet ga ik een mooie zomer 'op m'n eigen benen' tegemoet. Enkele weken geleden bestelde ik foto's bij 'Polabora', als ik een 'mindere dag' heb kijk ik naar deze foto's en dan besef ik vanwaar ik alweer gekomen ben. Ik krijg daar een boost van om verder te doen. Hopelijk kan ik jullie inspireren met m'n foto's en jullie ook af en toe een boost geven! 

#Enjoy Your Life