Mooi recht ...

Zoals ik in m'n vorige blogpost al vertelde kan ik al redelijk goed 'alleen rechtstaan'. Niet meer voorover gebogen maar mooi recht. Ik ben daar heel blij mee want ik heb maanden naar dat 'rechtstaan' toe gewerkt, met bloed, zweet en tranen zoals ze zeggen. Vorige week maandag wou ik m'n 'mooi rechtstaan' eens toepassen in het dagelijks leven, ik wou iets uit de kast halen en dacht ik zal eens mooi rechtstaan, het was volle concentratie, bilspieren aanspannen, buikspieren aanspannen, kniën strekken, schouders recht en hoofd recht, daar stond ik,  in m'n garage voor m'n kast, preus gelijk een gieter en mooi recht! Tot het plots mis gaat, het moment dat ik m'n arm ophef om iets uit de kast te nemen verlies ik m'n evenwicht, en voor ik het wist lag ik op de grond. Pijn, ongelofelijke pijn, m'n rechterbeen zit onder m'n zitvlak geplooid, vreselijke pijn, m'n rechter knie en m'n linker heup, om nog maar te zwijgen van de plaats rond m'n katheter. Als ik wat bekomen ben probeer ik uit m'n nogal hagelijke positie te geraken maar ik geraak langs geen kanten in m'n rolstoel. Damn, ik ben echt gefrustreerd, zo'n plantrekker gelijk ik geraakt niet meer in haar rolstoel! Er zit niets anders op dan een berichtje te sturen naar Annelies van de thuisverpleging. Ik stuur haar eerst voorzichtig de vraag of ze thuis is, want ik vraag echt niet graag hulp hé en vooral niet als ik iemand op het verkeerde moment om hulp zou vragen. Gelukkig voor mij stuurde ze terug dat ze thuis was, en binnen de minuut stond ze daar, m'n reddende engel! Ik had het alleszins gekunnen om m'n week alweer goed in te zetten. Ik was er helemaal ondersteboven van, en ik was verschrikkelijk ongerust over m'n katheter, als ik morgen spasmenvrij wakker word dan is alles ok denk ik bij mezelf. Gelukkig geen spasmes op dinsdag! Deze post is in stukken geschreven, ondertussen zijn we alweer een week verder, dus m'n valpartij is ondertussen al twee weken geleden, en gelukkig ben ik en vooral m'n pomp en katheter helemaal in orde. In m'n revalidatie gebeurd er niet veel, daarmee bedoel ik niets spectaculair. Ik maak iedere dag vooruitgang maar niets spectaculair. Mooi rechtop stappen zit er nog altijd niet in, ik ben er soms door gefrustreerd, ik kan nu perfect rechtstaan maar een stap vooruit zetten lukt niet, tenzij Ik met m'n neus naar de grond sta en met m'n benen wijd open om m'n evenwicht te houden, dan kan ik 'stappen' voor hoever je het stappen kunt noemen, het is goed voor korte afstanden binnen in huis want voor m'n rug is het verre van goed. Maar goed, ik ga iedere dag vooruit, het is miniem maar zolang ik blijf vooruit gaan is het goed. 

#Enjoy Your Life!