1996 het jaar dat mémé en pépé zeiden wat is een jaar op een mensenleven

Dat ik door hetgeen ik al m'n hele leven mee maak op medisch vlak een andere kijk heb op het leven dat ondervond ik al vroeg in m'n leven. Nu we met z'n allen in deze pandemie beland zijn  vraag ik me soms af of ik nu eigenlijk abnormaal ben in m'n gedachten als ik een knoop in m'n maag krijg  van mensen rond mij of het lezen van een (kranten) artikel. Dat ik streng en zonder compassie opgevoed werd zal er misschien ook wel mee te maken hebben dat ik soms moet slikken bij bepaalde uitspraken en kranten artikels. De laatste dagen is er nogal wat te doen rond de jongeren in deze pandemie. De titels in bepaalde kranten ik had er op één of andere manier moeite mee. Voor ik begin met deze post, voor ik verder schrijf begrijp me niet verkeerd, ik heb alle begrip we zitten in een moeilijke tijd en inderdaad de jonge gasten hebben het verre van gemakkelijk. En moest ik nog zo geen hobbelig levenspad bewandeld hebben dan zat ik gegarandeerd ook te zeuren omdat ik na m'n examen niet kan gaan fuiven of om de dingen die we nu moeten missen. Maar misschien is het 'het moment' om iets te leren? Om situaties anders te gaan bekijken en er positiever mee om te gaan? 

"De jongeren zien echt af er is een jaar uit hun leven weggeknipt"

Dat stuk uit een titel van een krant deed me terug denken aan een heftige periode in m'n leven. Voor wie denkt ze is daar weer en geen zin heeft in nog eens een verhaal uit m'n leven met 'cerebral palsy' en wat ik op medisch vlak mee maakte lees dan vooral niet verder. Terug naar het jaar '95 ik ben dan zeventien zoals het nog niet anders geweest is wisselen periodes van operaties en ziekenhuis opnames af met het gewone leven. Je weet wel m'n weg zoeken puberen met alles erop en eraan. Ik durf het bijna niet schrijven maar 1995 het was het jaar dat ik fan was van sinead o connor en m'n haar liet afscheren, m'n ogen accentueerde met zwarte mascara en zwarte oogpotlood er het liefst nog een zwarte skinny broek met een lange zwarte jas bij aandeed en echt die zwarte zware legerbottines waar ik van droomde die ik niet kreeg en zeker niet mocht aan doen. Nee, het waren gewone bottines maar er hingen van die ijzeren voet opheffers aan eigenlijk hetzelfde als m'n spalken nu maar toen in die tijd was dat met ijzers die langs de buitenkant van m'n schoenen bevestigd waren. Nu weet ik wel beter, maar op m'n 17de vond ik even 'cool' zijn als m'n vriendinnen veel belangrijker dan het feit dat ik moest zorgen dat ik geen spitsvoeten kreeg. Amai ben ik blij dat m'n dochter meer van de genen van haar vader mee heeft ik zie het niet meteen gebeuren dat ze met afgeschoren haar thuis komt ;o). Maar goed, 1995 het is ook het jaar dat ik tijdens de week bij m'n groot tante in Deinze woon en in Nazareth school liep  in het kleine gezellige 'instituut voor verpleegkunde Sint-Geertruid' en waar ik het met alle medische strubbelingen niet slecht deed. Ondanks m'n beperking droomde ik ervan om zoals m'n klasgenoten verder te studeren als verpleegkundige. Dat m'n beperking me ging tegen houden zeker om verpleegster te worden? Ondertussen zijn we maart '96 zit ik in m'n 5de jaar verzorging en ik ben bijna 18. Op de planning een operatie om U tegen te zeggen. Een half jaar tot een jaar ziekenhuis voor de boeg werd gezegd. Over de operatie zelf zal ik niet veel vertellen. Laat ons het erop houden dat ik eigenlijk verbouwd werd van aan m'n bekken tot aan m'n voeten. Toen was het nog maar de 2de keer dat die operatie uitgevoerd werd, als ik het goed voor heb is dat nu een routine operatie. Dat ik toen héél véél pijn gehad heb en echt afgezien heb dat is een feit. Het herstel verliep niet zoals de dokters voor ogen hadden en het éne probleem na het andere stapelde zich op. Het half jaar / maximum een jaar ziekenhuis werd uiteindelijk drie jaar. Het eerste jaar volledig het tweede en derde jaar mocht ik in het weekend naar huis. Pijn die niet te omschrijven is  en van de éne operatie naar de andere. Zoveel mogelijk de hoofdvakken van m'n studies bijhouden in de ziekenhuisschool want je weet wel m'n beperking ging me niet tegenhouden om verpleegster te worden. Afzien, het knopje van de pijnpomp er werd naarstig op geduwd ondertussen examens afleggen vanuit m'n ziekenhuisbed met als beloning een tripje naar het OK voor een nieuwe ingreep jey! ;o). 

Als mémé en pépé Poperinge op bezoek kwamen ik hoor ze het nog altijd zeggen: ' wuk is e joar up e menschnleevn' voor de niet west-vlamingen 'wat is een jaar op een mensenleven'. Dat ze me moed wilden geven daar twijfel ik geen ogenblik aan. Maar echt, achtien! Ik was achtien en niets liep zoals het moest lopen ik zag verschrikkelijk af en na een jaar was er nog geen zicht op naar huis gaan. Hun wat is een jaar op een mensenleven ik had er toen eigenlijk echt niets aan. Ondertussen werd ik ook voorzichtig duidelijk gemaakt dat ik m'n zesde jaar wel ging kunnen afmaken maar omdat ik de laatste twee jaar geen stages gedaan had kon ik niet verder studeren voor verpleegster. Op de hoop toe kon ik niet anders dan kiezen voor een administratieve richting en moest ik als afgestudeerde in het zesde terug starten in het vijfde middelbaar maar in een administratieve richting. Gelukkig bestond er toen nog geen Instagram en facebook en kon ik niet virtueel mee genieten (amai dat ging nog 1000 x meer pijn gedaan hebben) van m'n uitgaande vrienden. Of van hun honderd dagen. Of hoe ze trots met hun diploma zwaaiden en starten in Gent en hoe ze gezellig een terrasje zaten te doen. Video calls, ergens virtueel bij zijn of online les volgen daar was er bijlange nog geen sprake van. Ik moest het doen met nu en dan een telefoontje. Zij moesten naar mij bellen want je weet wel een telefoontje plegen met het telefoontoestel vanuit m'n ziekenhuis kamer dat was veel te duur. Hoe van 'in den ouden tijd' klinkt dat eigenlijk? Bellen met een telefoon naar een centrale waar je dan je nummer dat je wou bellen kon doorgeven. Ha ha!  Maar goed drie jaar dus. Terwijl voor de 'jonge gasten van mijn leeftijd het leven doorging stond het mijne stil. Drie jaar van 'wat is een jaar op een mensenleven'. Wat heb ik in deze pandemie al aan die éne zin van m'n mémé en pépé gedacht. De zin waar ik kwaad van werd want alli toen op die leeftijd een jaar dat was een eeuwigheid. Dus ja, ik begrijp de jongeren en hun ouders tijdens deze pandemie. Het is niet gemakkelijk en ze moeten veel missen. Maar misschien moeten we met z'n allen de kans grijpen om uit heel deze situatie iets te leren? Als ik voor mezelf spreek denk ik dat ik m'n kinderen al heel veel geleerd heb op vlak van 'hoe ze met bepaalde situaties kunnen omgaan'. Dat ik ter wereld kwam in een storm en moet vechten dag in dag uit in  diezelfde storm waar nóóit een einde aan zal komen en dat ik ondertussen al een hele rugzak moet mee sleuren dat zal ongetwijfeld te maken hebben dat ik nu in de corona crisis een andere kijk heb op bepaalde dingen. Dat ik geboren ben met een beperking djeezes ik heb er al menig keer om gevloekt. Vechten voor de banaalste dingen waar mensen zonder beperking niet eens bij stil staan. Hoe ouder ik word hoe dankbaarder ik ben dat ik van niet anders weet van een wereld van knokken van klawieren om er te geraken. Hoe moeilijk het ook gaat en hoe uitzichtloos alles soms is 'het komt goed' ik ondervond het al zeker 100 x. Moeilijk. Verdomd moeilijk, roepen, schreeuwen, wenen, kwaad zijn, naar adem happen maar het komt goed misschien niet op de manier waarop je gehoopt had maar uiteindelijk komt alles goed. Ook die uitzichtloze drie jaren in het UZ Pellenberg kwamen uiteindelijk goed. Ik slaagde opnieuw in m'n nieuwe school  richting en studeerde in afstandsonderwijs van uit m'n ziekenhuisbed voor medisch secretaresse om examen te doen voor de midden jury en te slagen met grote onderscheiding.  Niet alleen voor  de jonge gasten maar voor iedereen hou vol er komen betere tijden... wat is tenslotte een jaar, of twee jaar of misschien drie jaar uit een mensenleven? M'n mémé en pépé hadden gelijk. Als ik achterom kijk naar het pad dat ik al bewandeld heb eigenlijk was het nog zo slecht niet. Ik hield er massa's mooie vriendschappen van lotgenoten van over het hele land aan over en tussen het vechten door zijn er ook altijd nog hele schone momenten en herinneringen. Ga naar buiten snuif de buitenlucht op en probeer te focussen op wat wel nog kan. Niet te veel stil staan bij wat we moeten missen voor mij persoonlijk werkt dat het best en me optrekken aan het feit dat het voor iedereen gelijk is dat ook. Hopelijk zijn jullie m'n bloglezers nog gezond en gaat alles goed. Zorg goed voor elkaar en een dikke knuffel voor iedereen die het kan gebruiken! ❤️ 

#enjoyyourlife

#nevergiveup