De polonaise

Het valt me op hoeveel rustiger ik geworden ben sinds alle knopen door gehakt zijn en vooral sinds de datum voor de operatie vast ligt. Als m'n pomp uitvalt panikeer ik niet meer en als ik in m'n bolletje lig jaag ik me niet meer op, ik onderga gewoon. Ik blijf ervan verbaasd hoe vlug m'n situatie kan veranderen. De voorbije week was ik nog altijd heel goed, maandag ging ik zelfs shoppen met een vriendin. In de loop van de dag werd ik plots gewaar dat m'n spieren begonnen tegen te pruttelen en ik kreeg overal pijn en m'n handen verkrampten helemaal van de éne op de andere minuut. Dit keer besluit ik meteen naar medtronic te bellen en niet af te wachten tot ik weer in een bolletje lig. De volgende dag word m'n pomp gereset en woensdag ben ik weer de oude woehoe !! Ik begin het al gewoon te worden, het leven met 'om de zoveel tijd gereset' te worden.  Dat het met m'n nieuwe katheter en m'n nieuwe pomp beter zal gaan zorgt ervoor dat ik er beter mee kan omgaan denk ik. M'n gevoel is dubbel ik ben opgelucht dat er een oplossing zal komen en langs de andere kant zie ik enorm op tegen de operatie. Dit gevoel zal blijven tot ik opgenomen ben, dat is altijd zo, eens ik afscheid genomen heb van de kindjes en ik me geïnstalleerd heb in m'n ziekenhuis kamer ben ik klaar voor de strijd. Maar nu eerst genieten van 2 weken samen zijn met de kids.
Het is zaterdag vandaag, deze avond ga ik met m'n liefste naar een trouwfeest. Ik rust zoveel mogelijk om s'avonds ten volle van het feest te kunnen genieten. Ik installeer me in bed met m'n strekkers, dan kan ik rusten en m'n spieren goed rekken. 

Ik vraag me soms af hoe dat zou zijn als ik geen beperking zou hebben. Gewoon opstaan en doen wat je gepland had van te doen, zonder een lijf die je er constant laat aan herinneren dat je 'beperkt' bent. Of als je zoals vandaag naar een trouw gaat en daar de benen van onder je gat kan dansen!  Of beter nog in groep de hucklebuck kunnen dansen,  dat ziet er zo tof uit hé. Het moment van het dansen op een feest is voor mij altijd een émo momentje, het is niet echt emo, ik weet eigenlijk niet hoe ik dat gevoel moet omschrijven ... Als ik geen beperking zou hebben zou ik niet van de dansvloer weg te slaan zijn alleszins!

Ik kan eigenlijk geen enkele dans, of ja ik zou liegen, ik kan de polonaise, echte trauma's heb ik aan de polonaise op een huwelijk, meestal vlieg ik willen of niet van voor met m'n rolstoel, en geestig dat dat is met 150 man achter je gat, of erger nog zoals op het huwelijk van m'n nicht, ik had me als rolstoel gebruiker netjes op een gewone stoel gezet, tot na het diner de dans al goed op gang was en de DJ bleef roepen dat hij niemand meer op een stoel mocht zien zitten, daar zat ik schoon te blinken op m'n stoel zonder m'n rolstoel in de buurt! Telkens die enthousiaste polonaise dansende sliert aan m'n stoel passeerde moest ik me vastklampen aan de tafel om niet mee gesleurd te worden, tot er een kloeke boerenzoon vond dat ik echt wel moest mee doen en hij me prompt van m'n stoel hefte, het ging allemaal zo vlug dat ik niet kon zeggen dat ik niet kon stappen, hij zette me midden op de dansvloer en daar lag ik ... Sindsdien heb ik het echt gehad met de polonaise voor mij géén maar echt géén polonaise! Laat mij maar zwaaien met m'n servet op de tonen van 'les lac du connemara of een slowtje doen met m'n lief! By the way als er iemand zich geroepen voelt om mij de hucklebuck te leren ...

#Enjoy Your Life !!