Ma flodder

Donderdag. Het is een zware dag. Afscheid nemen van de kids vind ik erger dan al de rest. Rosalie beseft het goed, ze is aanhankelijk en blijft maar zeggen mama ik zie je graag. En hupla, daar zijn m'n tranen al, we geven elkaar een dikke knuffel. Arthur beseft het duidelijk minder. Hij is meer bezig met het feit dat ik teveel tandpasta op z'n tandenborstel deed ik doe de helft van de tandpasta af met m'n vinger maar had dit beter niet gedaan. Het lijkt wel dat ik de grootste stommiteit van m'n leven begaan heb aan z'n reactie te zien, er barst een heus drama los. Hoe leg je aan een 4 jarige uit dat er ergere dingen zijn in het leven dan een beetje te veel tandpasta. Geen laatste morgen zoals ik het voor ogen had. 'Tuurtje mama gaat straks naar het ziekenhuis' probeer ik om het tij te doen keren, na 10 minuten door te mokken vind hij zichzelf terug, oef! We kunnen toch nog genieten van een rustig ontbijt. Het afscheid aan school is kort. De regen valt met bakken uit de lucht dus niet het moment om nog lang te knuffelen. 'Love you tot zondag'. In de auto huil ik, de krop in m'n keel waar ik mee opgestaan ben moet er gewoon uit. Na een minuut of 10 herpak ik mij. Nu ik afscheid genomen heb van de kids denk ik alleen nog aan mezelf, verstand op nul en er voor gaan! Als ik in Gasthuisberg aankom valt de stress van me af, voor mij is het daar als een soort thuis komen, klaar voor de strijd. Op Neurochirurgie zijn ze blij van me terug te zien en word ik warm onthaalt. Ik installeer me op m'n kamer. Zo, hier zitten we dan ... had ik gemogen dan nam m'n accordeon mee om m'n gedachten te verzetten. Die avond gebeurt er niet veel, behalve een gesprek met de anesthesist en een bloedafname. De verpleegster komt vragen of H. een stagiair verpleegkunde bloed mag nemen. Natuurlijk mag dat, die mensen moeten het ook leren, toen ik puber was deed ik niet liever dan de stagiairs de stuipen op het lijf te jagen, ocharme die gastjes als ik daaraan terug denk ik deed ze wat aan! Ondertussen ben ik 37 en min of meer tot de jaren van verstand gekomen, dus ik laat H. de stagiair rustig begaan. H. de stagiair gaat nog véél moeten oefenen vrees ik. De verpleegster zette daar een bakje met gerief en H. moest nemen wat hij allemaal nodig had voor een bloedafname. Ik vond het al raar dat hij alleen die naald nam en verder niets, maar bon hij is de verpleger in spé dus hij zal wel weten hoe het moet. Hij was gewoon zo naarstig bezig een geschikte ader te zoeken dat hij vergat z'n gerief klaar te leggen, je bent vet met een geschikte ader als de tubetjes om het bloed op te vangen ergens op een tafeltje buiten handbereik liggen. Toen hij niet diep genoeg in de ader zat en er dus ook geen bloed kwam was ik toch blij dat de ervaren verpleegster bij sprong. Ik zou zeggen blijven oefenen H.!
Vrijdag. Vandaag is het zo ver, ik sta pas om 13h op de planning er zit niets anders op dan m'n smartphone, Facebook en IG verslaving uit te buiten, een beetje te chatten hier en daar en een beetje luisteren naar muziek. 

Er zijn héél veel mensen die me nog een hart onder de riem steken, op zulke momenten is social media een geschenk uit de hemel! En dan het telefoontje van Sofie waar ik veel uitgebreider dan hier op m'n blog vertel over H. de stagiair, en over m'n poetsvrouw die ooit m'n rekening plunderde, en over ... en over ... Met andere woorden vrouwen aan de telefoon en nee geen geroddel. Bij deze merci Sofie voor de afleiding!  Niet veel later krijg ik een mooi UZ kleedje en word ik naar het OK gebracht. Het gaat er los aan toe, dat is dan weer wèl een voordeel van geregeld eens in het OK te komen, iedereen kent me daar en dus is het niet echt een afstandelijk gedoe. Terwijl ze me helemaal klaar maken voor de operatie praat ik met m'n arts, 'of hij m'n pomp zo esthetisch mooi mogelijk wil inplanten' en 'of de katheter terug op de zelfde hoogte komt' we hadden het er de avond voordien nochtans al uitgebreid over gehad, maar zo ben ik, gewoon om zeker te zijn.  Hij verzekerd me dat hij goed voor me zal zorgen, de anesthesist grapt dat hij m'n eerste aperitiefje gegeven heeft en vraagt of ik iets voel, en ja nu hij het zegt het lijkt wel alsof ik een paar cava's op heb :o) ik hoor m'n arts nog zeggen 'tot straks'. Rond 20.30 ben ik terug op m'n kamer, met het typische 'geopereerd gevoel'. Allez we zijn al zo ver! Omdat m'n dosis baclofen nog te laag staat krijg ik hevige spasmes waardoor ook m'n maag samen trekt en ik moet overgeven, ik moet je niet vertellen dat hevige spasmes en overgeven in combinatie met 2 redelijke wonden één op de rug en één op de buik nogal pijnlijk is, gelukkig is de verpleging meegaand en stellen ze alles in het werk om het me zo comfortabel te maken. Ik krijg constant pijnstillers,iets tegen de misselijkheid en iets tegen spasmen. Na het bladderen (een soort scantoestelletje waarmee de blaasinhoud kan gemeten worden) word besloten een blaassonde te plaatsen. 'Mag H. de stagair het doen' vraagt de verpleegster, kreunend van de pijn maak ik duidelijk dat ik dat niet zie zitten. Ik mag er niet aan denken, ik lig daar al zo hulpeloos, en in volle spasmen niet uit te houden van de pijn, laat staan dat er daar nog een aarzelende stagiair ... NO WAY! 
De volgende dagen moet ik volledig plat blijven liggen. Ondertussen is m'n pomp met 20% verhoogd en dat heeft al een duidelijk effect op m'n spasticiteit. Zondagnacht kan ik niet slapen, het lijkt alsof ik een red bull gedronken heb en op de hoop toe ligt er in de kamer naast me een verwarde man die op een angstaanjagende manier  en onafgebroken 'Nicole' en 'trut' roept. Als de 'Nicole en trut' roepende man al lang in dromenland ligt, zie ik nog ieder uur voorbij komen. 

Op maandag mag ik opbouwend recht beginnen zitten, tegen maandagnamiddag zit ik al eventjes in m'n rolstoel. Maandag avond arriveert m'n nieuwe kamergenote. In de kortste keren is kamer 5006 gevuld met een muffige rokers geur.  'Van Limburg'. Ik 'van Ieper', tja k'weet het ik ben niet van Ieper, maar je moet eens aan mensen van Limburg zeggen dat je van Langemark of nog beter van Sint-juliaan bent, ik wil me de moeite besparen en zeg daarom meteen 'van Ieper'. En het feit dat ik me niet aangesproken voel om 'beste vriendjes' te worden met haar speelt natuurlijk ook een rol. De vrouw begint me meteen uit te vragen, ik steek m'n oortjes in met de hoop dat ze me een beetje gerust laat, helaas het heeft niet veel effect. Ze komt zelfs tot bij m'n bed, om een babbeltje te slaan want ah ja met m'n oortjes in hoor ik haar anders niet denkt ze waarschijnlijk. 'Godverdoeme' zegt ze, 'ik heb al jàren pijn'! 'Ik kan al jaren niet meer op m'n gat slaan zo veel pijn heb ik', waarop ze een goeie klets op haar achterste geeft, ik zie haar man knikkend bevestigen. Damn! wat moet je daar dan op zeggen? Als haar arts even later in de kamer komt zegt ze net hetzelfde als tegen mij daarnet, inclusief de slag op haar achterste, ik moet me inhouden om niet te lachen. Die nacht doe ik weer geen oog dicht ik kon echt niet in slaap geraken, en met een snurkende 'ma flodder' naast me zal er van slapen al helemaal niets in huis komen. Om 7h vertrekt 'ma flodder' naar het OK, dus ben ik eventjes op m'n gemak. Ondertussen ben ik een emotioneel wrak, 2 nachten niet slapen, dat zorgt bij mij voor emoties, voor het 'niet meer zo goed zien zitten'. Ik vraag de assistent of ik vandaag al niet naar huis zou mogen. Aangezien de blaassonde en baxters al een dag weg zijn zou dat toch moeten te doen zijn, en ik verlang zo om in m'n eigen bed te slapen. En thuis ben ik omringd door mensen die me de beste zorgen kunnen geven, nog voor ik antwoord krijg van de assistent stuur ik al een berichtje naar de thuisverpleging dat ik waarschijnlijk naar huis kom. Ondertussen is m'n kamergenote weer op de kamer.

Amai! Die is precies niet verdoofd geweest, nog geen goed uur nadat ze terug op de kamer is kruipt ze uit bed, met haar baxter in haar handen komt ze weer aan m'n bed staan. 'Of ik haar operatieschort even wil dichtknopen' want ze wil gaan roken. En weg was ze met haar baxter in haar handen en in haar operatieschortje, gelukkig liep ze haar man tegen het lijf in de gang en was ze daar meteen terug. Ze speelde 3 boules de berlins naar binnen en twee tassen koffie die haar man had mee gebracht. Kun je je dat voorstellen pas geopereerd! En dan had ze nog niet tot de ontdekking gekomen dat ze weer op haar gat kon slaan zonder dat ze pijn had! Jicha, Jicha roept ze als de verpleging binnen komt, en kijk! Ik kan weer slaan op m'n gat zonder dat ik pijn heb! Gelukkig mocht ik die avond naar huis ...

#Enjoy Your Life !!