Wim

Eerst en vooral wil ik jullie, de mensen die m'n blog lezen bedanken! M'n laatste blogpost over 'rolstoeltoegankelijkheid' heeft tot nu toe het record verbroken. Het schrijven van een blog begon voor mij als tijdverdrijf in m'n ondertussen wel gekende staanapparaat en ook een beetje therapeutisch om 'alles van me af schrijven'. Gewoon voor mezelf, het idee dat anderen konden mee lezen vond ik een toffe gedachte, stiekem hoopte ik natuurlijk dat hij hier en daar ging gelezen worden, en dat ik door mensen dat ik niet ken te laten mee kijken in mijn 'leven met een beperking' toch ook wel een bepaalde boodschap zou kunnen mee geven. Wie regelmatig m'n blog leest zal wel al gemerkt hebben dat het als persoon met een beperking niet simpel is om je te integreren in de maatschappij. Ofwel is het m'n beperking zelf die het moeilijk of onmogelijk maakt ofwel is het de maatschappij en de mensen rondom mij die het moeilijk of onmogelijk maken. Sommige mensen snappen nog altijd niet dat de tijd waarin mensen met een beperking thuis in hun rolstoel met een dekentje over hun knieën heel de dag op hetzelfde plekje bleven zitten al lang voorbij is! Zoals ik onlangs blogde over 't'is intje diet nie kut elpen' (heb je deze blogpost gemist je kunt hem hier lezen). Sommigen bekijken mensen met een beperking nog veel te vaak met deze visie. 

Voor mij geen dekentje over m'n knieën, en vooral niet passief thuis blijven zitten. Het liefst in de mate van het mogelijke actief bezig zijn, en doen zoals iedereen doet. 

Begin september begon ik les 'diatonische accordeon te volgen bij Wim Claeys in de Folkmuziekschool in Dranouter. Toch niets speciaal hoor ik jullie al denken, inderdaad voor jullie zonder beperking is dat niet speciaal maar voor mij wel. Met armen en handen die niet altijd mee willen is het niet evident om zomaar een instrument te bespelen. En ik wist ook niet hoe m'n leraar mij ging ontvangen in z'n klas. Ik had drie mogelijke scenario's: 

1) Ik kom bij een leraar terecht die zich aan al z'n principe's van les geven blijft vasthouden en die blijft hameren op een perfecte houding en de juiste vingers op de juiste toetsen, en zich totaal niets aantrekt van z'n leerling 'met een beperking'. Ik maakte dit in het verleden al mee toen ik als kind naar de viool les ging. Geregeld moest m'n moeder de lerares gaan duidelijk maken dat het feit dat ik als kind met een beperking naar de muziekles ging en er dan nog in slaagde om een mooi geluid uit die viool te krijgen al helemaal 'woehoe !!' was, natuurlijk was het niet de bedoeling dat ik de grootste violiste werd, gewoon doen wat m'n leeftijdsgenootjes deden daar kwam het op neer. Jammer genoeg had ze niet echt begrip en verstond ze bv. niet dat als ik mijn duim in een bepaalde houding hou dat ik dan de rest van m'n vingers niet meer kan bewegen. Voor de geïnteresseerden ik speel nog altijd viool weliswaar niet met een perfecte houding maar wel met een mooie klank :o) Dit ter zijde, hiermee wil ik alleen maar aan tonen dat het niet evident is.

2) Ik kom bij een leraar terecht die 'och god och heere' reageert en waar ik plots als een vijf jarige word benaderd of nog erger dat er tegen me gepraat word alsof ik achterlijk of traag van begrip ben. Ik weet het dat is goed bedoeld, maar overdreven bekukkelen is echt niet tof.

3) Ik kom bij een leraar terecht die doet zoals hij tegen al z'n leerlingen doet, geen 'och god och heere', een leraar met begrip, een leraar waar ik mee kan praten op een mindere dag, een leraar die zelfs zegt dat ik bij wijze van spreken die accordeon ondersteboven mag vasthouden als dat gemakkelijker zou zijn, een leraar die zegt 'we trekken ons van niets aan' en we 'luisteren vooral naar de muziek' die uit die accordeon komt. Halleluja! Heb ik geluk dat uitgerekend de leraar van het instrument dat ik wil spelen zo'n leraar is! Wim Claeys. Toen ik enkele maanden geleden de kracht niet had om m'n accordeon open en dicht te duwen gaf hij me liedjes mee waarin ik niet veel moest veranderen van 'trekken naar duwen' liedjes waarmee ik eigenlijk m'n arm spieren weer wat kon aansterken. Hij zelf heeft het waarschijnlijk nooit beseft maar voor mij was dat echt top, vooral omdat ik op zulke momenten echt kan gefrustreerd zijn, soms ben ik zo kwaad op dat 'niet meewerkend lichaam' van mij.  Wim kon me even goed weer naar huis gestuurd hebben en me thuis laten verder oefenen op dat zelfde stukje die toen lichaamlijk niet mogelijk was. Of hij kon gezegd hebben dat ik beter m'n plannen om accordeon te spelen kon opbergen. Na een paar maanden afwezigheid door m'n operatie werd ik terug met open armen ontvangen in de les.  Niet met 'och god och heere' wel met 'hoe gaat het' en 'ik ben blij dat je terug bent' zoals hij aan z'n andere leerlingen zou zeggen. Zalig vind ik dat als mensen gewoon 'gewoon' doen! Kennen jullie Wim Claeys eigenlijk? Nee?! Dan is het nu de hoogste tijd om hem te leren kennen, check z'n kalender met z'n optredens hier , als ik me niet vergis is hij ook wel ergens te spotten op de Gentse feesten, ik ben alleszins fan! Moest het na het lezen van deze blogpost kriebelen om zelf 'diatonische accordeon' te leren spelen, schrijf je zeker in voor de leraar moet je het alleszins niet ontzien. Alle info vind je op de site van de academie in Ieper. Omdat ik binnenkort weer twee weken in het UZ Leuven ben kreeg ik vorige week m'n laatste les en kan ik jammer genoeg de laatste lessen niet bijwonen. Bij deze Wim moest je m'n blog lezen super bedankt om me een kans te geven en m'n droom om accordeon te kunnen spelen waar te maken. Tot volgend schooljaar!

#Enjoy Your Life !!