Pellenberg here I come

T'is bijna zo ver. Waar ik al lang over praat is nu plots zo dichtbij. Morgen ben ik terug in m'n tweede thuis, als er iemand is die Pellenberg van binnen en van buiten kent ben ik het wel. Niet meer als kind of tegendraadse opstandige puber maar als een gedreven en 't moet nu godverdomme lukken!' achtendertig jarige mama van twee. Het was een emotionele dag, Rosalie heeft het echt moeilijk als ik naar het ziekenhuis moet. Ze zijn net afgezet bij m'n ouders en ik moet zeggen het afscheid was zwaar, ze wou zo graag bij mama blijven. Huilend je kind achter laten is verschrikkelijk. Morgen volgt dan nog het afscheid van m'n lief en het binnen 'stappen' of beter gezegd 'rijden' in Pellenberg. Dit zal steevast weer met de krop in de keel en buikpijn zijn. Ik heb daar al zoveel mee gemaakt, veel moois maar ook veel waar ik liefst niet teveel aan terug denk. Op Facebook krijg ik deze week de éne na de andere herinnering, één van vijf jaar geleden toen m'n pomp het plots begeven had, een herinnering van twee jaar geleden nogal een moedeloze en gefrustreerde  status over het platliggen en m'n ruggenmerg die niet wou dichtgroeien en over de éne infectie na de andere, en van toen ik s'avonds laat onderweg was naar spoed in Leuven omdat m'n ruggenmerg aan het lekken was en waar ik dan midden in de nacht nog geopereerd werd. Dan weer een paar statussen van vorig jaar waar ik ook midden in m'n revalidatie zat en me toen afvroeg of ik er nog ging in slagen om nog te stappen. Als ik al die herinneringen zie passeren dan verschiet ik een beetje. Al m'n hele leven gaat het letterlijk met vallen en opstaan.  Als ik deze avond daar zat met een verdrietige achtjarige die maar bleef snikken dat ze me zal missen en dat ze liever bij mij zou blijven, dan vraag ik me af, heb ik de juiste keuze gemaakt om twee weken in Leuven te gaan revalideren? Als we daarnet naar m'n ouders vertrokken wou ze dat ik naast haar kwam zitten op de achterbank, we hebben heel de weg dicht tegen elkaar gezeten, samen uithuilen. Ik probeer haar af te leiden met een selfie. 'Gaan we alle twee proberen te lachen op de foto'? Het lachen lukte niet maar ik vond het wel een oprechte foto, een 'het leven zoals het is' foto.

Om haar te troosten vraag ik haar wat ze leuk vond toen mama kon stappen? Haar antwoord was dat we samen gingen zwemmen. Ze heeft gelijk nu in m'n rolstoel is dit iets die niet mogelijk is eens als mama alleen met de kids gaan zwemmen. Ik kijk in haar betraande oogjes, 'mama gaat goed oefenen zodat we terug samen kunnen gaan zwemmen'. Deal? Morgen stap ik Pellenberg binnen en ik ga er keihard voor zodat ik terug met m'n meisje kan gaan zwemmen, als dat geen motivatie is! Bedankt iedereen op Facebook en Instagram voor het vele supporteren! Met zoveel steun zal ik zeker de top van m'n berg bereiken. Ondertussen kreeg ik al een berichtje van mama dat de traantjes bij Rosalie al weg zijn. Yes I Can! 

#Enjoy Your Life !!