Eerste week revalidatie

'Woehoe! Het is vrijdag!' Ik stuur een 'big smile' foto de wereld in via Instagram. Je zou voor minder een grote glimlach op je gezicht hebben want straks mag ik na m'n eerste weekje Pellenberg op weekend naar huis! 

Oh my god, het was nogal een week! Dat het fysiek zwaar ging zijn dat wist ik, maar dat ik het emotioneel zo lastig ging hebben dat had ik niet gedacht. Dit keer stond er geen operatie op de planning en dus ook geen mottig, ellendig en 'teuterachtig' gevoel, dus waarom zou er gesnotterd moeten worden? Ik was eigenlijk al vergeten dat Rosalie vorig jaar en tijdens m'n laatste opname in Januari ook al zo emotioneel was en raar maar waar daar had ik geen rekening mee gehouden. Dat moederhart dat is toch wat! Sinds ik kinderen heb ben ik echt 'zo week' geworden. Na het nogal emotioneel afscheid van dochterlief (miste je deze blogpost lees hem dan hier) stuurde m'n mama maandag morgen een foto met m'n twee schatten, ze zagen er allebei stralend uit. Oef! M'n meid is 'over ons afscheid' dacht ik bij het zien van de foto. Ik kon met een gerust hart aan m'n revalidatie programma beginnen. Maandagavond krijg ik een skype oproep die door merg en been gaat. M'n meisje vol verdriet, die snikkend probeert te zeggen dat ze bij mama wilt zijn en dat ze me zo hard mist! Echt waar, dan zou je zo graag hebben dat je eventjes door je telefoon kon kruipen om je meisje te troosten. Wat lig ik hier toch te doen? Op zulke momenten vraag je je dat echt af! Vanuit m'n ziekenhuisbed probeer ik haar rustig te krijgen zodat ik toch min of meer een gesprekje met haar kan voeren. We sluiten wenend onze skype conversatie af. Na een slapeloze nacht word ik misselijk wakker, typisch voor mij, emotie's slaan meteen op de maag. Ik blijf maar denken aan m'n meisje. Met wallen onder m'n ogen en misselijk kom ik aan in de kiné zaal. Toen m'n revalidatie arts een paar weken geleden het voorstel deed om eens twee weken op 'intensieve boost kiné' te gaan naar Pellenberg, wist ik dat ik alleszins niet naar daar ging om te chillen. Miljaar, intensief en boost en kiné is het alleszins. Dat rekken héél belangrijk is dat wisten jullie ondertussen al, ewel, als er ergens spieren gerokken worden dan is het in Pellenberg wel! M'n programma ziet er als volgt uit: om 9h begin ik met een uurtje buiklig of ruglig in m'n strekkers.

Daarna volgt een uurtje intensieve kiné, het is een uur echt alle spieren op trainen en leren rechtstaan en stappen tussen de baren, echt moeilijk en intensief! Hier van geen foto's wegens te intensief en niet de moment om foto's te nemen.
Dan volgt een uurtje rechtstaan en daarna een uurtje fietsen of in postuur liggen. 

Om 13h begin ik opnieuw met ongeveer hetzelfde programma enkel in een andere volgorde. Het zal jullie niet verbazen dat ik al om 17h uitgeteld en stik kapot in bed lig. Maar eerlijk het doet me goed, ik voel dat ik dit keer zonder dit niet terug op de been kan geraken. Op de 'kinderafdeling' valt het in tegenstelling tot wat ik gedacht had eigenlijk ook goed mee. Ik had nooit gedacht dat ik als achtendertig jarige nog op de afdeling waar ik als kind en puber veel was nog ging liggen. Sinds ik dinsdag besliste om toch bij de kinderen in de eetzaal te gaan eten amuseer ik me daar wel, 'Prince' een goedlachse puber die me meteen charmeerde door het liedje van 'the fresh prince of bel-air' voor me te rappen en vooral door me '21 jaar' te schatten ;o) brak het ijs! Hij staat trouwens op de 'big smile' foto hierboven. Als ik die kinderen bezig zie en hoor, denk ik aan mezelf aan die leeftijd, verpleegsters plagen en natspuiten, kijken hoe ver je kunt gaan tijdens de kiné, een klein beetje overdrijven als je pijn hebt, zo herkenbaar allemaal. Op woensdag namiddag is er 'Catwalk', toen ik hier als zeventienjarige was, was er ook al 'Catwalk', dan moet je één per één tonen wat je allemaal kan. Eens weg en weer stappen tussen de baren terwijl de dokters je aandachtig bekijken. Aangezien ik er nog maar twee dagen was had ik nog niet veel om te demonstreren. Donderdag kwam m'n revalidatie arts eens kijken hoe het met me ging. Er is nog altijd heel veel spanning in m'n spieren waardoor het eigenlijk niet mogelijk is om mooi rechtop te stappen, daarom werd er beslist om me volgende week dinsdag onder volledige narcose nog eens volledig te botoxen net zoals vorig jaar. Met botox leggen ze de spieren die te veel spannen plat en zo zou het voor mij beter moeten gaan om te leren stappen. Dit in combinatie met m'n pomp nog een heel stuk te verhogen. Ik moet eerlijk zijn ik was er wat van ondersteboven. Ik had me daar niet aan verwacht aan een bezoekje aan het OK. Het houd eigenlijk niets in, maar ik ben altijd zo misselijk na een narcose en hier komen we weer bij hetzelfde punt, eens je mama bent is het banaalste goed genoeg om je zorgen te maken. En het feit dat ik veel te veel in het OK kom speelt natuurlijk ook mee, want nee het klopt niet dat je dat gewoon word, integendeel. Ondertussen ben ik thuis bij m'n kids en heb ik eens goed geslapen in m'n eigen bed, en zie ik het weeral volledig zitten om er volgende week weer vollen bak voor te gaan! Dinsdag word een dag met een beetje stress maar woensdag sta ik er weer honderd procent voor m'n revalidatie. Langs deze weg wil ik iedereen nog eens bedanken voor de steun, dat doet echt veel! Merci iedereen! Geniet nog van jullie weekend en van elkaar!

#Enjoy Your Life !!