Mini vooruitgangetjes

Toen ik vorige week maandag begon aan m'n revalidatie, was ik overtuigd dat ik die klus ging klaren in één week. Met zo'n intensief programma kon het toch niet anders dan dat ik in één twee drie terug kon stappen? Ik had het al allemaal mooi gepland in m'n hoofd, tegen het eind van de eerste week kan ik stappen, de tweede week gebruik ik om te verfijnen, m'n evenwicht en houding je weet wel... Halfweg de eerste week werd duidelijk dat m'n spieren over reageerden op dat intensief oefenen, de spanning in m'n spieren was enorm, in de plaats van vooruit ging ik achteruit. Botox ging helpen om m'n te actieve spieren te ontspannen. Opnieuw maakte ik plannen in m'n hoofd, een dag of twee tegen dat die botox werkt en dan ben ik vertrokken. Ik heb dat gewoon nodig een doel in m'n hoofd om naartoe te werken. Vrijdag. Eerlijk ik heb weinig courage het doel dat ik voor ogen had heb ik niet gehaald en het nieuws dat m'n catheter sinds m'n laatste operatie in januari een heel stuk lager geplaatst werd waardoor m'n armen niet genoeg baclofen krijgen en dat dit dus ook de oorzaak is van m'n verkrampte handen zorgt ervoor dat ik eigenlijk weinig courage over heb, gelukkig mag ik naar huis in het weekend. Ik ben blij om bij m'n lief en de kinderen te zijn maar ik ben overmand door verdriet heel het weekend zit ik te snotteren en ik ben vooral uitgeput.  Ik ga hier zo diep, pijn, misselijk, bijna flauw vallen het hoort er allemaal bij. En dit voor weinig resultaat of het is te zeggen heel veel mini vooruitgangetjes die niet zichtbaar zijn. En als je moraal op een laag pitje zit zie je zelfs de 'mini vooruitgangetjes' niet. Er komt een extra week Pellenberg bij, erg vind ik het niet omdat ik voel dat ik heel veel deugd heb van het vele stretchen en van de oefeningen, thuis is het nooit haalbaar om zo intensief te oefenen en wie weet haal ik in die extra week m'n doel dat ik voor ogen had. Zondag avond, ik moet weer afscheid nemen van de kids en van m'n lief. Al dat gesukkel van de laatste twee jaar begint echt door te wegen. Alsof het nog niet moeilijk genoeg is komt het bij het afzetten van de kinderen bij de ouders van m'n lief tot een ruzie. Helemaal ingestort vol verdriet, overstuur en vooral zonder moed kom ik aan in Pellenberg, ik roep, tier en ween waarmee ben ik in godsnaam bezig? Voor mij hoeft het niet meer! Ik smeek m'n lief om me terug naar huis te brengen, ik kan het niet meer. De nachtverpleger kan me na een goede babbel overtuigen om een kalmerend pilletje te nemen en gelukkig heb ik toch nog een goede nacht. Maandag. Ik krijg een telefoontje van Miguel je weet wel m'n 'kiné om het weekend te overbruggen' als het echt niet gaat. Ik had hem in m'n 'ik zie het niet meer zitten hysterische bui' een berichtje gestuurd of hij me eens wou bellen. Gewoon eens babbelen met hem, een paar medische dingen waar ik vragen bij heb, en vooral heeft het wel zin om verder te doen? Het eerste wat hij me zegt is dat ik me niet zo mag fixeren op dat stappen en er vooral geen datum mag op plakken. Hij stelt me de vraag: 'wie heeft er gezegd dat jij na twee weken zal kunnen stappen'? Tja, nu hij dit zegt er heeft eigenlijk niemand gezegd dat ik hier stappend ging buiten komen, ik kwam voor 'boost kiné' om er eens keihard voor te gaan, alleen had ik 'het stappen' voor mezelf als doel voor ogen gehouden. S'middags belt ook Joke m'n andere kiné me toevallig op om te vragen hoe het gaat, ook bij haar kan ik m'n hart eens uit storten. Na het gesprek met Miguel en Joke voel ik me al iets minder een hoopje ellende. Ik moet jullie niet vertellen dat er gisteren en vandaag in de kiné zaal niet veel nodig was om te beginnen wenen, maar wat ik jullie wel moet vertellen is dat de botox z'n werk doet en dat de eerste stapjes welliswaar met veel moeite en inspanning gezet zijn. 

#Enjoy Your Life!!