Vrijdag zeventien juli stopte ik m'n revalidatie in Pellenberg omdat er op m'n agenda een al lang geplande zomervakantie naar Italië stond waar ik heel hard naar uitkeek. In m'n vorige blogpost schreef ik nog hoe ik het eventjes gehad had, hoe m'n moed een beetje weg gezonken was, hoe alles niet verliep zoals ik het in m'n gedachten had. De laatste twee dagen begon het dan toch te komen dat doel dat ik voor ogen had, het was wel nog met héél veel moeite en veel hulp maar langzaam en zeker kon ik enkele stappen tussen de loopbaren zetten. Dju! Die reis waar ik al zo lang naar uitkeek bekeek ik nu met een dubbel gevoel, ik zag het zo hard zitten om te vertrekken en te genieten met m'n kinderen en m'n lief. Langs de andere kant had ik zo iets van 'als ik nu een paar weken zou kunnen verder doen' dan geraak ik misschien waar ik wil geraken. M'n dokter heeft duidelijk ook hetzelfde gevoel en steekt z'n mening niet onder stoelen of banken wat het natuurlijk niet gemakkelijker maakt. 'Als je nu zou kunnen hier blijven en verder doen'... , en gelijk heeft hij. In tegenstelling tot twee jaar geleden waar ik wel moest thuis blijven omdat het medisch echt niet mogelijk was om te reizen, vind ik dat het dit jaar geen reden is om niet op reis te gaan. En daarbij, nu m'n moraal op een laag pitje zit zou het ook wel enorm deugd doen, de warmte, de zon, m'n lief en de kinderen. Van m'n dokter is het niet met z'n volle goesting, van drie weken intensief oefenen naar tien dagen niets doen. Ik beloof hem dat ik veel zal rekken met m'n strekkers en veel zal zwemmen. Net voor m'n vertrek komt hij me nog zeggen dat ik ervan moet genieten en eens m'n gedachten moet verzetten waardoor ik toch enigszins meer op m'n gemak kan vertrekken op reis, hij heeft me nog een letterlijke schouderklop en zegt me 'niet opgeven je komt er'! Wat voor mij 'nog altijd met minder moed' alweer genoeg is om tranen in de ogen te krijgen. Z'n woorden doen deugt, want als hij het zegt ... als iemand weet hoe de vork aan de steel zit 'op medisch vlak' is hij het wel. Al van kinds af werd ik door hem geopereerd en op den duur heb je wel een band met je dokter. Op vrijdag verlaat ik het ziekenhuis en op maandag zit ik in de auto op weg naar Italië. Om de lange afstand wat draaglijker te maken reizen we met een tussenstop. Aangezien ik een hevige Disney fanaat ben en de kids en het lief iets hebben met kastelen doen we een tussen stop in Duitsland. Welbepaald in 'Neuschwanstein' waar het mooie kasteel van Neuschwanstein staat, voor het sprookjeskasteel van Disney werd er inspiratie gehaald van dit kasteel.
Na een dagje Duitsland reden we door naar Italië. Ons hotel was gelegen in 'Peschiera del garda'. Ik moet jullie waarschijnlijk niet vertellen dat ik er met volle teugen van genoten heb! Ik probeerde in de mate van het mogelijke eens niet aan het 'medische' te denken, alhoewel je met een 'niet mee werkend lijf' automatisch iedere dag aan het medische herinnerd word. Samen met m'n liefsten genieten van de zon en van elkaar wat heb je meer nodig om gelukkig te zijn?
Ondertussen is m'n moraal weer een beetje opgekrikt en doe ik weer naarstig verder om m'n doel te bereiken, de schouderklop en de 'niet opgeven je komt er ...' woorden van m'n dokter blijven in m'n hoofd spelen, daar hou ik me aan vast. Geniet van het leven en van elkaar ... <3
#Enjoy Your Life!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten