Tommorowland 2016 on wheels

Iets meer dan een week geleden ging ik naar Tommorowland in Boom. Ja k'weet het ik kom een trein achter om er nog over te bloggen, maar ik heb me zo goed geamuseerd dat ik het niet kan laten om er nog over te schrijven. Ik was helemaal onder de indruk, vooral van 'hoe mega rolstoeltoegankelijk' Tommorowland is. Overal verharde paden, aangepaste toiletten, zelfs met een gouden WC-bril en al! Wat me ook op viel was hoe vriendelijk iedereen voor elkaar was, mensen van alle uithoeken van de wereld 'mo zo vriendelijk' echt waar jong! En dat op een festival! Ik heb zonder overdrijven zekerlijk vijftig keer 'high five' gedaan, twintig keer 'respect' gehoord gevolgd door een stevige omhelzing, tien keer de vraag gekregen of ik hulp nodig had en als ik alle stukjes aan elkaar zou hangen zekerlijk een kilometer geduwd geweest door een wild vreemde. De muziek, de sfeer en het mooie weer, zalig! Alsof m'n dag nog niet mooi genoeg was, ontmoete ik op het onverwachts Evi, je weet wel die straffe madam die het boek 'life on sneakers' schreef. Ik blogde hier al eens over haar. Toen bleek dat het vuurwerk gedaan was net op het moment dat we ons 'op het onverwachts samen' avondje Tommorowland wilden vereeuwigen met een foto kwamen we niet meer bij van het lachen. Ik moet nog altijd lachen als ik naar de foto's van Evi en mij kijk. Tommorowland 2016 was een dag om niet meer te vergeten.

Na m'n verblijf in Pellenberg heb ik al heel hard genoten, eerst m'n reis in Italië, Tommorowland, een BBQ met vrienden, het leven is echt te mooi om er niet van te genieten. Deze week reed ik in het gezelschap van m'n mama en de twee kids richting Pellenberg. Want hoe moet het nu verder? Het doel dat ik voor ogen had 'kunnen stappen' heb ik niet bereikt in die drie weken. En eerlijk? Ik m'n vorige blogposten schreef ik al dikwijls eens dat ik perfect gelukkig ben in m'n rolstoel. Dat is ook zo maar toch, ik blijf maar denken aan vijftien jaar geleden, m'n pomp werd  ingepland om niet meer aan bed gekluisterd te zijn maar om 'terug een leven in m'n rolstoel' te kunnen leiden. Toen ik door m'n pomp lossere spieren had begon ik te oefenen als een bezetene vastberaden om m'n doel te bereiken, en toen sloeg ik iedereen met verstomming. Deze week zei m'n arts dat ik er terug zal komen, en eigenlijk weet ik het wel dat ik er terug ga komen want de laatste twee dagen in Pellenberg zag ik eindelijk wat vooruitgang. Dus na lang wikken en wegen is de beslissing gevallen. Op vijf september ga ik er nog eens vollenbak voor en ga ik voor een langere periode terug naar Pellenberg om te revalideren. De consultatie ging door bij m'n arts die me al van kindsbeen af opereerde, de orthopedische ingrepen, ja de man van het betere kap en beitelwerk. De man waar ik het dikwijls niet zo op begrepen had als ik weer maar eens niet uithoudend van de pijn uit narcose kwam. Gelukkig want zonder al die operatie's ging ik zeker niet gestaan hebben waar ik nu sta. 'Niet te geloven dat je twee zulke gezonde mooie kinderen hebt' zegt hij met pret oogjes van trots en plots besef ik welke weg ik al afgelegd heb, van prematuur babytje tot trotse mama! Never give up!

# Enjoy Your Life !!