Zwart, wit en buitenstaanders

Je hebt zo van die dagen. Ik heb af en toe zo een dag sinds m'n katheter het plots begaf. Zo van die dagen dat je het allemaal niet zo goed meer weet. Van die dagen waar die verdomde twijfel of het wel nog goed komt de bovenhand neemt, dagen waarop ik eens goed zou willen vloeken. Dagen dat ik vastbesloten tot het uiterste ga om de volgende morgen wakker te worden met 'het allemaal niet meer zo goed zien zitten' gevoel , dagen dat m'n moed ver te zoeken is. Dagen dat ik niet weet of ik moet lachen of wenen, ken je dat? Terwijl ik vecht en probeer positief te blijven, want ja! Geen haar op m'n hoofd die eraan denkt om te blijven steken in 'het niet meer zien zitten' gevoel. Een babbel met m'n 'nood kiné' die ondertussen meer m'n 'mental coach' geworden is en een keer goed rusten en er weer voor gaan! Als je eindelijk alles weer op een rijtje hebt en terug het witte ziet in de plaats van het zwarte dan zijn ze daar. De 'buitenstaanders'. Zo van die mensen die geen snars snappen van je medische toestand, laat staan van het dagelijks gevecht dat je moet leveren tegen je eigen lichaam, zo van die mensen die het zich permitteren om je te komen zeggen wat ze ervan vinden, gewoon ongevraagd hun mening geven. Zonder rekening te houden met het feit dat het fysieke ervoor zorgt dat het psychische niet altijd optimaal is en dat na hun goed bedoelde bezoekje het witte dat ik terug gevonden had in de korste keren terug zwarter dan zwart geworden is. Die 'buitenstaanders' die zich luidop afvragen of ik dat nu wel zou doen voor langere tijd naar Pellenberg gaan. Alsof ik zomaar zonder nadenken de raad van m'n arts gevolgd ben. Alsof ik er geen nachten van wakker lig, alsof ik me niet dood pieker over m'n kids, alsof ik het me nog niet tienduizend keer afgevraagd heb of het de juiste keuze is. Om dan nog maar te zwijgen over hoe 'hard' het voor mezelf zal zijn, want nee, in pellenberg ga ik niet in m'n hangmat tussen de palmbomen gaan liggen. Het lijkt wel dat sommigen me willen waarschuwen voor ik in m'n eigen ongeluk 'loop'.  Ha ha! 'De buitenstaanders' het het is precies alsof ik over buitenaardse wezens schrijf! Gelukkig zijn er massa's 'buitenstaanders' die me volop steunen, die vinden dat ik er natuurlijk moet blijven voor gaan, m'n messenger die zich vult met vuistjes en hartjes! Mensen die me van alle kanten hulp aanbieden, me een hart onder de riem steken! Bye bye zwart! Welkom wit! Ik weiger op te geven vooraleer ik alles uit de kast gehaald heb. Twintig jaar geleden na drie jaar revalideren in Pellenberg zei m'n arts dat ik beter naar huis ging onderhoudskiné en concentreer je op iets anders was het verdict. Ik zette door en ik bereikte wat ik wou bereiken. De schouderklop en 'je komt er' van m'n arts een paar weken geleden, is voor mij een teken dat alles goed komt! Dus ik ga ervoor! Ik geniet met volle teugen van de laatste weken vakantie om me dan in september in de strijd te gooien! Never give up!

#Enjoy Your Life !!