September. September al!?

Twee september. Twéé september al vandaag! De vakantie is voorbij gevlogen. Ik genoot met volle teugen van m'n kids en m'n lief. Lang slapen, alles kan en niets moet, de zon... Met tien weken Pellenberg in het vooruitzicht pakte ik alles mee wat ik maar kon, want alles wat je gehad hebt heb je gehad. Toch? Feestjes, onvoorziene uitstapjes, een vierdaags tripje naar Alpe d'Huez, met andere woorden ik was amper thuis en ik genoot! De laatste twee weken zorgde ik voor een minder drukke agenda, of het is te zeggen ik zorgde op z'n minst dat ik weer dagelijks m'n kiné had want amper thuis zijn en geen kiné daar gaat een 'niet meewerkend lijf' niet mee akkoord. M'n lichaam laat duidelijk merken dat rekken en m'n spieren losmaken echt nodig is. En daarbij toen de prof. me na m'n reis naar Italië al meteen wou laten terug keren naar Pellenberg heb ik echt hemel en aarde bewogen om hem te overtuigen om de vakantie thuis bij m'n kids door te brengen. Ik beloofde hem dat ik met m'n kiné's van thuis zo goed als mogelijk ging blijven verder oefenen. Tenslotte wil ik ook niet dat ik hetgeen ik in die drie weken dat ik in Pellenberg was opgebouwd heb terug kwijt ben.

Na m'n tripje naar Alpe d'Huez ben ik terug intensief met m'n revalidatie bezig, allez in de mate van het mogelijke 'intensief'. Hier thuis moet ik het doen met drie dagen een uurtje kiné en m'n vertrouwde kiné's zijn natuurlijk niet zo goed geïnstalleerd zoals in een revalidatie centrum. Het gaat niet slecht maar het gaat ook niet goed. Ik heb de indruk dat ik na de kiné gefrustreerd achter blijf. Het mooi 'rechtop staan' gaat niet naar m'n gedacht. Het is een helse inspanning voor een niet al te mooi resultaat. Aangezien we hier geen loopbaren voor handen hebben gebruik ik vooral m'n kiné's om op te steunen. Het zijn vooral m'n kiné's die me rechtzetten, hangend aan hun nek probeer ik al m'n spieren op te spannen, 'knieën strekken', 'gat opspannen', 'buik intrekken', 'schouders recht' en als laatste 'hoofd recht houden'. Simpel toch? Was het maar waar! Alles samen lukt niet. Als ik m'n knieën strek lukt de rest niet. Als ik m'n bovenste stuk recht krijg dan kan ik niet meer op m'n benen duwen. De inspanning is zo intens dat ik zelfs bijna niet kan ademen, net op het moment dat ik wil roepen dat het niet meer gaat zegt m'n kiné komaan je kan het! Nog tien seconden. Oh my god, de tien seconden duren een eeuwigheid! Ocharme m'n kiné's ik heb soms met ze te doen, ik denk dat ze soms even afgemat zijn als ik. Gelukkig voor hen weeg ik geen honderd kilo :0). En zo doen we verder iedere dag opnieuw. Nochtans het mooi rechtstaan had ik bereikt in Pellenberg. M'n spier opbouwende oefeningen gaan wel nog even goed, dus zal m'n prof. toch zien dat ik thuis naarstig verder geoefend heb. Na de kiné plof ik me in m'n zetel volledig uitgeput en de laatste tijd ook gefrustreerd. Ik heb de indruk dat ik meer vechtlust had vijftien jaar geleden net na het inplanten van m'n baclofen pomp toen iedereen zei dat ik nooit ging kunnen stappen, ik deed naarstig voort en ik ging ze het eens laten zien. Ik oefende en oefende zonder resultaat tot die ene dag dat m'n teen plots bewoog. Ik blogde hier al eens over hoe die baclofenpomp m'n leven veranderde. Nu oefen ik, ik probeer, het lukt niet en ik geef er de brui aan snap je? Nu weet ik dat het 'stappen' mogelijk is en het komt niet.  Ik geraak er meer gefrustreerd van dan dat ik er deugd van heb. Vandaar dat ik enkel oefen bij de kiné en niet meer als ik alleen ben. Is het omdat ik geen drie maal zeven meer ben? Of omdat ik mama ben en veel energie nodig heb om m'n huishouden rond te krijgen? Of is het omdat het de laatste twee jaar nog niet gestopt heeft van operatie's en herbeginnen? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat terug naar Pellenberg de énige optie is om m'n doel terug te bereiken. Een hele dag ervoor gaan, geen zorgen om de kids, geen energie in het huishouden of andere dingen, alleen hard oefenen, tot het uiterste gaan en kunnen bekomen. 'Mama wanneer ga je weer naar het ziekenhuis?' 'Als jullie terug naar school gaan.' het leek nog zo lang! En nu is het zo ver. De éne dag sta ik op met 'ik zie het echt zitten!' De andere dag sta ik op met 'ik zie het echt niet zitten!' Vooral de laatste dagen kom ik tot het besef tijdens het plannen en puzzelen voor de opvang van de kids, als voltijdse thuisblijvende mama plots tien weken van huis zijn, je mag het van me aan nemen er moet het één en ander geregeld worden. Gelukkig mag ik telkens van vrijdag avond tot zondag avond naar huis komen. Dat het daar in Pellenberg hard zal zijn dat weet ik kei hard zelfs, maar ik ben ervan overtuigd dat het de moeite waard zal zijn! Gelukkig is er Facebook, Instagram, messenger en Skype zodat ik op tijd en stond een babbeltje kan slaan met jullie! Geniet van het weekend en van elkaar! 

#Enjoy Your Life !!