Een gebroken moederhart en de cliniclowns

Maandag. Ik ben terug onderweg naar Pellenberg. Snotterend en met een zakdoek. Het zag er nochtans veel belovend uit deze keer, de kinderen waren 'zot en half', tot het moment van het afscheid er aan kwam. Dit keer was het m'n jongste, wenen en aan m'n nek hangen, 'mama mag niet weg' , ik vraag me af of een moederhart daar ooit aan kan wennen aan wenende kinderen die aan je nek hangen alsof het een definitief afscheid is, mijn moederhart kan dit in ieder geval moeilijk aan. Ik ga voor de korte pijn, ik blijf op de parking in de auto zitten terwijl m'n lief de twee lieverds naar de voorschoolse opvang brengt, met tranen en turend door het venster van de auto, nog een laatste keer zwaaien en zo lang mogelijk kijken tot ze uit m'n gezichtsveld verdwenen zijn. Een paar keer goed in en uit ademen en verstand op nul. Als ik in Pellenberg binnen kom is het meteen weer vollen bak. Strekkers aan en plat, we zijn weer vertrokken voor een weekje 'niet plooien' ( ha ha! letterlijk en figuurlijk dan), rekken en het belangrijkste: kiné! Maandag is  'bezoek van de cliniclowns' dag. Toen ik ze de eerste maandag zag dacht ik bij mezelf: meen je dat?! Ik hoopte dat ze mij gewoon voorbij gingen lopen, ik ben tenslotte achtendertig en daarbij ik lig er meestal in een nogal ongemakkelijke positie te rekken. En ik ben zo één als ik pijn heb laat me dat op m'n gemak ondergaan, alstublieft geen flauwe moppen laat staan twee clowns die wat onnozel staan te doen, meer dan m'n koptelefoon en wat goede muziek heb ik niet nodig. Vijf minuten later lig ik al plat van het lachen met die twee clowns en ga ik al helemaal mee in hun conversatie. 'Wablief' één van de clowns wilt wel eens weten of zij of ik nu eigenlijk de slankste poep heeft, dus ligt ze op de tafel naast mij en de andere clown trekt er een foto van. En dit omdat ik meestal een zwart shortje aan heb. Ze zijn ervan overtuigd dat ik een zwart shortje aandoe om m'n poep slanker te doen lijken.

Als ze ontdekken dat ik van West-Vlaanderen ben is het hek helemaal van de dam. 'De rutte is ut us en ot rint rint erin'  zegt één van de twee fier als een gieter. Waarop ze even later beginnen rappen met 'De rutte is ut us en ot rint rint erin' hilarisch!   'Zeg jij nu eens iets en wij zullen raden wat je zegt' zegt de andere clown, 'de zwiens deur de bjieten joagen' zeg ik, t'was gelijk het eerste die me te binnen schoot en ik wou natuurlijk iets zeggen waarbij ze al eens twee keer moesten nadenken vooraleer ze het verstonden. Toen ze het wilden na zeggen was het helemaal de max! En geloof me, voor ik het wist was er een uur voorbij zonder pijn, zonder iedere vijf minuten naar de klok te kijken, zonder Facebook te checken, nog eens Facebook te checken, Instagram te checken, nog eens Instagram te checken, berichtjes sturen in Messenger, de digitale krant lezen om ten slotte nog eens Facebook en Instagram te checken. Met die clowns was ik bijna vergeten dat ik aan het rekken was. Echt! Petje af voor de cliniclowns, zelfs een achtendertig jarige met een gebroken moederhart krijgen ze binnen de seconde aan het lachen! Terwijl ik hier lig vraag ik me dikwijls af wat jullie zouden doen als je in mijn situatie zat? Met andere woorden als je helemaal gestrekt zou moeten plat liggen op je buik en pijn hebt. Netflix? Sociale media? Of zouden jullie iets doen waar ik zelf nog niet op kwam? Laat het me weten in de comments, wie weet heb ik volgende week een nieuwe bezighouding tijdens het rekken. Geniet van het weekend, lach en hang af en toe eens de clown uit!

#Enjoy Your Life !!