Bijna RoboCop en m'n fanclub

Woensdag. Na een loodzwaar uurtje kiné sta ik in m'n staanapparaat, m'n koptelefoon, spotify met dit keer Emma Bale. Ik pieker. Ik maak me zorgen. Terug naar vorige vrijdag, toen 'het' daar plots was. Met 'het' bedoel ik het rechtstaan. Sinds een paar dagen oefenden we zonder strekkers, enkel m'n laarsjes en m'n korset. 'Jij zegt als je er klaar voor bent' ik klem m'n spastische handen rond de loopbaren, m'n voeten mooi op de grond. Ik weet niet hoe het komt maar als ik mij klaar maak om aan 'het rechtstaan' te beginnen, zie ik me in m'n gedachten altijd gezwind rechtstaan, gewoon hup en recht alsof het een fluitje van een cent is. 'Komaan hé godverdomme' zeg ik tegen mezelf. Ik adem eens goed in en uit. 'Ja ik ben er klaar voor' zeg ik. M'n kiné telt af drie, twee, één... ik duw op m'n benen, 'komaan strekken die knieën' zeg ik tegen mezelf, ik duw, m'n knieën beginnen te trillen, yes ze zijn gestrekt! Nu de bovenkant nog, m'n kiné houd m'n knieën nu tegen zodat ik me kan concentreren op de boven kant. Ik ga tot het uiterste, m'n kiné helpt een klein beetje met m'n bekken en ik probeer nog m'n laatste krachten te bundelen voor m'n rug recht te krijgen. 'Je staat', 'echt je staat', inderdaad, door het enthousiasme van de kiné's besef ik dat ik 'recht sta', de inspanning is zo groot dat ik maar half besef wat ik aan het presteren ben. 'Nu je hoofd nog', Oh My God, dat hoofd hé, ik zet alles op alles om m'n hoofd recht te krijgen en met veel inspanning krijg ik m'n hoofd eindelijk recht, net lang genoeg om er een foto van te nemen. Ik voelde me niet goed bij de gedachte dat heel het land m'n foto ging kunnen zien, dit is tenslotte een openbare blog, maar ik ben best wel fier op 'hoe mooi ik recht stond' dus kijk vooral naar hoe ik zelf m'n knieën kon strekken en m'n rug recht houden.

Helemaal om het op het West-Vlaams te zeggen 'tende' word ik terug neer gelegd. Het is raar om uit te leggen maar echt genieten doe ik daar niet van, ik ben vooral blij dat ik terug neer lig en dat ik kan bekomen. Het is maar als ik enkele uren later de foto bekijk dat ik denk 'shit man ik deed het!'

Terug naar mij, in m'n staanapparaat en door m'n koptelefoon 'Emma Bale'. We zijn ondertussen een week verder en het 'rechtstaan' ging deze week niet meer zo goed als die 'ene keer' vorige vrijdag, vandaar dat ik het in de eerste zin van deze post had over 'piekeren' en 'me zorgen maken'. Het probleem van m'n spastische handen, armen, schouders en nek word niet bepaald beter waardoor ik m'n hoofd met alle wil van de wereld amper recht krijg. G.e.f.r.u.s.t.r.e.e.r.d word ik ervan. Ik word geconfronteerd met de grens van waar m'n katheter zit. Voor wie niet helemaal mee is lees deze blogpost. M'n bovenlichaam krijgt duidelijk te weinig of geen baclofen. 

M'n vingers zijn nooit meer gestrekt, dus zullen er nu waarschijnlijk handspalken gemaakt worden om m'n polsen en vingers toch enkele uren per dag te strekken, want ja, constant geplooide polsen en vingers betekent verkorten en verkorten tegen gaan kan alleen door te 'rekken'. Lange beenstrekkers, een korset en nu nog handspalken, ik word gegarandeerd beter dan 'RoboCop'! 

Tijdens het zoeken achter foto's voor deze blog, kom ik tot de ontdekking dat ik altijd maar dan ook altijd met een gigantische glimlach op foto sta, zelfs op de foto hierboven waar ik alles aan het geven ben om 'recht te staan' sta ik met m'n hoofd achteruit maar met een mooie lach. Vraag me niet hoe het komt maar als ik pijn heb begin ik zelfs altijd te lachen. Dat er achter m'n grote glimlach af en toe verdriet zit zal jullie waarschijnlijk niet verbazen. Ik ben eerlijk, ik voel me daar in het verre Pellenberg soms eenzaam, ik mis m'n kinderen, m'n lief, m'n huis, het gewone leven, de dagelijkse routine, het mama zijn... Het doet dan ook enorm veel deugd als ik plots van iemand een berichtje of een bezoekje krijg. Zoals jullie weten ben ik 'half verslaafd' aan sociale media, en blijkbaar heb ik ook een echte fanclub, ik krijg lieve berichtjes

Ik kreeg van iemand een pakketje met daarin een 'geluksengel'

Helemaal uitgeput op m'n kamer komen en 'echte geschreven' post zien liggen

Een beetje zenuwachtig zijn omdat ik bezoek krijg van mensen die ik niet in het 'echt' ken maar enkel via Instagram en eens ze er zijn lijkt het alsof we elkaar al jaren kennen 

M'n lerares die twintig jaar geleden in de ziekenhuisschool Engelse les aan me gaf die plots voor m'n neus staat, twintig jaar ?? We zien er nog net hetzelfde uit! :o)

Daarbij komen dan nog de berichtjes via messenger, een verpleegster op rust die me kent van toen ik drie maand oud was die speciaal naar mij op bezoek komt en helpt m'n strekkers aandoen zodat ik haar werkende collega's niet moet lastig vallen, of juf Hilde van de ziekenhuisschool die me elke dag in het passeren nog vlug iets liefs toe roept, een telefoontje, een vriendin die een boeketje bloemen liet bezorgen of een verpleegster die de groetjes doet van een andere verpleegster die ik nog ken van vroeger, een 'hey hoe gaat het daar?' die plots in m'n messenger verschijnt, het zijn kleine dingen maar echt waar dat heeft me zoveel moed om verder te doen! Bedankt iedereen en Yes I Can !!

#Enjoy Your Life !!