piekeraar

Sinds ze vorige week m'n pomp weer aan en af legden gaat het redelijk goed. Behalve maandag, toen ik van de ene minuut op de andere amper uit de voeten kon. Ik was al helemaal in paniek, ik dacht dat m'n game na 7 dagen al weer over was. Gelukkig  was ik de volgende dag beter. Oef! Het was maar goed ook want de voorbije week stond er het één en ander op m'n programma, dus zéker het moment niet om verkrampt in bed te liggen. M'n emotie's hebben nog steeds de touwtjes in handen. M'n hoofd blijft overvol zitten, en het besef dat ik van het ene op het andere moment bijna niets meer kan weegt zwaar door. Ik voel me opgejaagd, ik probeer iedere dag met alles rond te zijn voor het geval ik morgen weer verkrampt in bed lig, dan hoef ik me al geen zorgen te maken over de was en het huishouden. Alsof ik me daar eigenlijk zorgen zou moeten om maken met een moeder die met plezier een handje komt toe steken, maar toch t'is typisch voor mij niet graag hulp vragen, veel liever m'n plan trekken. Ik blijf maar piekeren over het wel of niet een nieuwe pomp laten inplanten, ook al word het nu stilletjes aan duidelijk dat het probleem van daar ergens komt aangezien ik 48u na het her opstarten van m'n pomp veel beter ben. Het lijkt alsof ik na 14 jaar dat ik nu een pomp heb plots besef hoe afhankelijk ik van dat ding ben. Een nieuwe pomp al goed en wel, maar ik blijf er afhankelijk van. En dat de laatste 5 operatie's in de laatste 2 jaar nooit verliepen zoals het zou moeten maakt het niet gemakkelijker. Om nog maar te zwijgen van de infectie's die ik opliep.

Het 'mama zijn', ik ben er echt een blèter en een piekeraar van geworden! De kleinste behandeling of ingreep, het is precies of ik ga het niet overleven, moest ik nu iemand zijn die nog nooit iets mee gemaakt heeft, ik zou nog zeggen ja, maar ik die al lang te tel van operatie's kwijt is ...?!
In Pellenberg was ik degene die altijd courage had en die me overal doorsloeg. Ik werd de psychologe van de afdeling genoemd, ga maar eens bij ons Virginieke kamer 386, hoeveel lotgenoten heb ik moed ingesproken, mensen die voor de eerste keer een operatie ondergingen, t'was bij mij dat ze moesten zijn om er vol goede moed aan te beginnen. Sinds ik mama ben valt er nog weinig te bespeuren van de massa's moed die ik toen had ...Moed heb ik altijd en ik ga er nog altijd hard tegen aan, maar het is niet meer zoals toen. Misschien heeft het ouder worden er ook wel mee te maken.

De voorbije week was het spannend hier, er was hoog bezoek in het dorp! Sint-Maarten deed z'n intrede. Toen ik dinsdag de kinderen van school ging halen weerklonk er Sint muziek en stond m'n kleine jongen met een grote smile en gesminkt als een zwarte piet me op te wachten. De oudste had een biet gemaakt om s'avonds mee te nemen in de Sint-Maarten stoet. Ik geniet van de kinderen zo gelukkig te zien! De volgende morgen is het gezellig, de sint is s'nachts langsgekomen, de reactie van de kinderen is goud waard, dat is toch echt een leuke tijd hé ... En voor mij doet het deugd om m'n gedachten te verzetten. Ik krijg een oproep op m'n smartphone, het is Prof. Nuttin, 'stoor ik niet'? vroeg hij, 'nee' zeg ik terwijl ik me uit de Sint drukte en de enthousiaste kinderstemmetjes verwijder. Hij kreeg een mailtje van Medtronic en wou eens weten wat het probleem met m'n pomp juist was. Ik leg hem het hele verhaal uit. Ik ben een beetje onder de indruk op 11 november verwacht je niet echt een telefoontje uit Leuven, Ik vind het wel sympathiek!  Zo'n lieve man dat dat is. Dat is nu echt nog eens menselijke dokter waar je meteen op je gemak mee bent.  Z'n telefoontje heeft me goed gedaan. Het doet me denken aan m'n eerste consultatie bij hem, ik kwam ook uit z'n kabinet met een heel gerust gesteld gevoel, ik blog later zeker nog over m'n eerste consultatie bij hem, want daar begon m'n succesverhaal met m'n baclofenpomp. 

# Enjoy Your Life !!