Vrijdag zat er een brief in de bus, ik word dinsdag
verwacht in Gasthuisberg ter voorbereiding van m'n nieuwe pomp. Ik bel m'n moeder
om te vragen of ze de kids s'morgens kan brengen naar school zodat ik goed op
tijd naar Gasthuisberg kan rijden. Ze stelt voor om mee te gaan, ik aanvaard haar voorstel, alleen is ook maar alleen. En voor haar is het een rit die ze
al duizend keer gedaan heeft, ze heeft het al meer dan eens verteld hoe ze
s'morgens met een baby van een maand of vier s'morgens vroeg vertrok uit Poperinge
om op tijd in Gasthuisberg of Pellenberg te geraken. En zo deden m'n ouders het
jaar in jaar uit. Toen ik van 1996 tot 1999 in Pellenberg verbleef reden ze
zelfs 2 jaar aan een stuk, ze brachten me op zondag avond en op vrijdag kwamen
ze me halen, dus 2 keer in de week 160km weg en weer! Het laatste jaar reed ik
zelf. M'n ouders hadden een
restaurant/feestzaal in Poperinge dus de dagen dat ik moest gebracht of gehaald
worden was het daar razend druk, dus niet echt het moment om eens over en weer
naar Leuven te rijden. Op m'n 19 kreeg ik van m'n ouders een aangepaste (gas en rem aan het stuur) auto, die bij m'n vrienden al snel m'n legendarische
micra werd genoemd en die ik gepimpt had met een 'Droopy I'm so happy sticker'.
Ik zal het nooit vergeten die bewuste zondag
morgen toen m'n moeder me vertelde dat
ik vanaf dan zelf naar Leuven moest rijden. Ik protesteerde hevig, ik zag dat
echt niet zitten, het verste dat ik al gereden had was naar m'n tante in Deinze
en meestal was dat al een hele onderneming met de nodige stress. Ik zag het zo al voor me hoe ik in m'n
micra zou verpletterd worden tussen de vrachtwagens op de ring in Brussel. M'n emotie's laaiden op en het was echt niet om koppig te zijn maar puur uit schrik. Het was ook géén verschil,
rond rijden in Poperinge en omstreken of eens naar Leuven rijden. Er was niets aan te doen ik had geen
andere keuze, in tegendeel m'n ouders hadden zelfs al alles mooi geregeld, Hans de zoon van vrienden van m'n ouders en die in Leuven studeerde ging me
vergezellen op m'n rit. Chapeau voor Hans, Ik weet het niet meer exact maar ik denk dat ik zat te wenen achter m'n stuur tot we in Gent waren en Hans die zat erbij en keek ernaar. Gelukkig voor mij was Hans de eeuwige rust en met de nodige bemoedigende woorden geraakten we vlot in Leuven. Vanaf die dag was ik vertrokken met m'n micratje vol studenten die blij waren dat ze de trein niet moesten nemen richting Leuven. En voor mij was het de max dat ik dat overwonnen had, vanaf die dag kon ik 'gaan en staan' waar ik wilde. Ik stak m'n rolstoel in m'n auto en ik was weg. En ik rij nog altijd graag met de auto. Ik vind het echt ontspannend. Terwijl ik deze blog schrijf ontvang ik deze melding van Facebook hoe toevallig is dit !!
Veel mensen zijn verwonderd als ik zeg dat ik met de auto rijd. Dus terwijl ik bezig ben vlug nog een beetje uitleg. Zoals je hierboven kon lezen rijd ik dus met de gas en de rem aan het stuur, dit wil zeggen dat ik m'n benen niet gebruik om gas te geven en te remmen maar m'n handen. Dus ik kan eigenlijk nooit een spreekwoordelijke zware voet hebben, maar helaas wel een zware hand :o)
Die ring op m'n stuur kun je induwen en dat is de gas. die stok aan de rechterkant is de rem.
Soms heb je echt nog mensen die denken dat personen met een beperking thuis in een hoekje zitten en het liefst nog met een dekentje op hun knieën. Binnenkort meer op m'n blog over hoe mensen soms doen tegen mensen met een beperking, soms heel grappig ...
#Enjoy Your Life !!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten