Ik vraag me soms af ...

M'n jongste naar de ski les, m'n lief en m'n dochter ergens hoog in de bergen op de latten, ik in m'n rolstoel kijkend naar de skiërs, genieten van het zonnetje, de sneeuw en de natuur. Af en toe zie ik een papa, 2 kindjes ertussen en dan de mama erachter skiën, dat zouden 'wij' kunnen zijn denk ik dan bij mezelf. En dan is het daar weer in m'n hoofd 'de vraag' hoe het zou zijn zonder beperking? Hoe zou het zijn om wakker te worden en alles te kunnen doen wat je wilt doen? Zonder lichaam die protesteert , zonder lijf die na het opruimen van de ontbijttafel, het douchen en aankleden eigenlijk alweer pompaf is ...  Ik weet het, het heeft geen zin om me dat af te vragen maar toch af en toe vraag ik het me eens af. Een paar maanden geleden toen ik er maar niet uit kwam of ik wel of niet voor een nieuwe pomp ging,  had ik nog een gesprek met een goede vriend daarover, hij zit in een rolstoel, een stom werk ongeval met een dwarslaesie tot gevolg. 'Ik zou m'n leven van vroeger niet meer terug willen' vertelde hij me. Ik vraag me af, zegt hij dat nu om z'n eigen te sussen, omdat hij weet dat hij niet verder kan? Of zou het 'gewone' leven toch niet zijn zoals ik het in m'n dromen voor me zie? Ik ben sinds m'n geboorte beperkt, dus ik droom en fantaseer alleen over 'hoe het zou zijn'. Gelukkig ben ik daar niet over gefrustreerd, ik vraag het me gewoon af. Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik 'nooit gefrustreerd' ben. Met m'n beperking kan ik praktisch alles doen, het moet alleen altijd 'aangepast' zijn, je kunt niet zo maar zeggen vandaag zal ik dat doen en 5 minuten later al hetgene doen wat  je wilt doen. Om een simpel voorbeeld te geven, als je de trein wilt nemen en je hebt het niet enkele dagen op voorhand laten weten vergeet het dan maar, omdat ik het geluk heb om met een aangepaste wagen te rijden heb ik dat probleem van de trein niet meer maar het was één van de eerste dingen die me te binnen schoot. Een recenter voorbeeld is hier deze week in Oostenrijk, ik wou lessen zitski volgen maar blijkbaar moet je dat lang op voorhand vast leggen omdat er maar 1 zitski en 1 leraar daarvoor beschikbaar is, snap je wat ik bedoel?   Op zo'n momenten heb je het soms wel gehad. Terwijl ik deze blog schrijf heb ik net m'n dagelijkse oefeningen in het zwembad achter de  rug en lig ik uit te rusten in een relax zetel aan het zwembad met zicht op de bergen. Geef toe er zijn ergere plaatsen om te revalideren ;o).  Ik scrol door m'n Fotostream en zie foto's terug van een grote maand geleden in Leuven, en op slag besef ik vanwaar ik alweer gekomen ben, van een hoopje ellende naar een 'power girl' die in een Oostenrijks zwembad vastberaden spierversterkende oefeningen zit te doen om hopelijk binnen een paar weken weer stappend door het leven te gaan! Ik voel me al schuldig dat ik een paar zinnen eerder aan het klagen was, als ik mezelf terug zie als een hoopje ellende, of aan bed gekluisterd in een bolletje, dan spring ik vandaag een gat in de lucht! Trots op wat ik al allemaal bereikt heb! 

#Enjoy Your Life !!