Forward is forward ...

Toen ik vorige week tijdens een bezoekje van twee vriendinnen aan het vertellen was over de voorbije maanden met m'n baclofenpomp en over hoe ik zonder baclofen niet anders kan dan zo compact mogelijk in een bolletje te liggen door de spasticiteit, besefte ik dat ik al enkele maanden zo goed als spasmen vrij ben.  Raar hoe vlug ik het leven zonder spasmen alweer gewoon ben. De eerste 2 weken stond ik nog versteld van 'kleine dingen' die plots weer vlot gingen, zoals een tas koffie vast nemen of gewoon zwaaien naar iemand. Nu zijn we enkele weken verder en ik sta er zelfs niet meer bij stil, het is de normaalste zaak van de wereld. Het doet me denken aan m'n kiné's, 'na het inplanten van je nieuwe pomp ga je je nog afvragen waarom je zo lang getwijfeld hebt om er nog een keer voor te gaan' zeiden ze. Zo ellendig als ik me toen voelde was ik niet overtuigd, ik dacht bij mezelf het zal wel... En gelijk hadden ze! Eigenlijk wist ik dat perfect zelf aangezien ik twaalf jaar heel goed was na het inplanten van m'n baclofen pomp, het resultaat dat ik had met m'n pomp was verbluffend, het vooropgestelde doel om weer 'comfortabel in m'n rolstoel door het leven' te gaan, eindigde als 'stappend door het leven' gaan. Ik vraag het me nu inderdaad af waarom ik zo bang was om het nog eens met een nieuwe te proberen. Het waren de tegenslagen van de laatste 2 jaar die me ongetwijfeld aan het twijfelen brachten. Ondertussen ben ik nog volop aan het 'leren rechtstaan'. Als m'n benen gefixeerd zitten in m'n lange been strekkers slaag ik er sinds een dag of tien in om zelf m'n 'middelste stuk recht te krijgen zonder dat ik steun op m'n keywalker (looprek) . Het was op de 29ste februari, op die 'extra dag' dan nog wel dat ik er in slaagde mooi recht te staan met m'n strekkers aan. Ik was zot content! Eindelijk dat middelste stuk recht! Hoewel het al de 3de keer is dat ik van nul moet leren stappen, toch blijft het telkens een euforisch gevoel als ik weer een figuurlijke 'stap' vooruit gezet heb. Preus gelijk veertig zet ik deze foto op Instagram. Rechtstaan zonder vasthouden voor jullie vanzelfsprekend, voor mij een reden om een gat in de lucht te springen!

Ik haalde prompt m'n krukken van onder het stof, ik zag het al helemaal voor me hoe ik een week later met m'n krukken zou rond wandelen! Het werd al snel duidelijk dat die krukken nog een tijdje mogen blijven staan waar ze staan. En de blik van m'n kinesist die boekdelen sprak bij m'n vertellement van m'n krukken en dat het binnen een paar dagen wel zou lukken om te stappen begreep ik ook meteen toen ik het zonder strekkers wou proberen. Zonder de strekkers heb ik het zwaar, lood zwaar, ik moet me nu op alles concentreren, knieën strekken, heupen strekken, bilspieren aanspannen, rug en buikspieren aanspannen, schouders en hoofd recht houden... die heupen strekken of zoals ik het altijd zeg m'n 'middelste stuk' blijft een moeilijk punt, om dan nog maar te zwijgen van het feit dat ik ook te weinig kan ademen. Als ik uiteindelijk recht sta begin ik veel te vlug en oppervlakkig te ademen en kom ik in ademnood, wat het natuurlijk nog veel lastiger maakt. De laatste weken ben ik zelfs doodop en volledig uitgeput, op m'n accordeon spelen lukt niet, de kracht om m'n accordeon open en dicht te trekken ontbreekt, noodgedwongen zeg ik de muziekles tot aan de paasvakantie af. M'n hoofd wil meer dan m'n lichaam aan kan. Er zit niets anders op dan te oefenen en veel te rusten. Aangezien het uitgeput gevoel blijft aanslepen belde ik toch even m'n revalidatie arts, ze vertelde me dat ik misschien wel te hoog in dosis sta, als ik alles op een rijtje zet zou ze wel eens gelijk kunnen hebben. Misschien zijn m'n spieren goed om in m'n rolstoel te zitten maar te los om te kunnen rechtstaan en stappen. Uit ondervinding weet ik dat een beetje meer of minder baclofen een enorm verschil kan maken, eens de juiste dosis gevonden is ben je voor jaren vertrokken. Deze week kreeg ik een herinnering op Facebook van één jaar geleden, bij het zien van het bericht dat ik toen geplaatst heb verschiet ik, ik had het daarnet nog over het feit dat ik aan m'n derde keer terug leren stappen bezig ben, ik was vergeten dat de 2de keer nog maar een jaar geleden was. Ik kan maar aan één iets denken 'Never give up en op het gemak voort doen, 'Your speed doesn't matter, forward is forward! Ik ben er heel zeker van dat ik binnenkort weer zo'n berichtje op Facebook post! 

# Enjoy Your Life !!