Om het over plan B te hebben ...

Uit het boek 'life on sneakers'

'Heb jij een plan B?' Die vraag overspoeld bloggersland na de boekvoorstelling van 'life on sneakers' waar ik trouwens de eer had om die boekvoorstelling te mogen mee maken. Miste je m'n blogpost over het boek en over de straffe madam die het boek schreef? Lees hem dan hier, als er nu één blogpost is die je moet gelezen hebben dan is het deze wel! Ondertussen heb ik het boek uitgelezen. Ik moet eerlijk zijn, het is een boek die 'aan de rebben bluft plakn' zoals we het hier in het West-Vlaams zeggen. Voor mij, 'ik die al m'n hele leven in ziekenhuizen slijt' lijkt het bij momenten zelfs over mezelf te gaan en moet ik stoppen met lezen omdat er te veel emoties en herinneringen uit m'n eigen leven naar boven komen. Vooral bij het eerste hoofdstuk 'de onmacht'. Uren liggen wachten in je bed tot er iemand je komt omdraaien omdat je het zelf niet kunt, niet uithoudend van de pijn op een bedpan gezet worden zonder aan het belletje te kunnen bijvoorbeeld en daar een uur later nog liggen, of hoe ik jaren enorm veel pijn had aan m'n heup en de stempel 'het is psychologisch' kreeg en dat de artsen er nota bene er nog in slaagden m'n ouders ervan te overtuigen dat het tussen m'n twee oren zat, tot uiteindelijk bleek dat het stuk metaal in m'n heup aan het afstoten was, en eigenlijk kan ik zo nog wel een tijdje doorgaan. Om maar te zeggen, ik herkende meteen de 'onmacht' van Evi. Onze levens lijken een beetje gelijk te lopen, het grote verschil is alleen, ik ben meteen gestart bij 'plan B' het 'plan A' heb ik nooit gekend, ik werd op 26 weken geboren als kleine ukje met een gewicht van 850gr, en moest al van de eerste seconde vechten om in leven te blijven, vanaf dan is het vechten niet meer gestopt.  Toen Rosalie m'n achtjarige dochter vorige week haar maaltafels moest leren voor de paasproeven, kwam er plots een herinnering naar boven van toen ik haar leeftijd had. Omdat er toen nog geen sprake was van 'bednet' hadden m'n ouders een ziekenhuisbed in de klas gezet na een zoveelste operatie kon ik dan toch na enkele maanden naar school en toch min of meer een beetje mee zijn met m'n leeftijdsgenootjes. Ik zie het nog helemaal voor mij, er hing een wasdraad in de klas met daaraan de maaltafels, en er was een mandje met kleine prullen waaruit we dan mochten kiezen naargelang hoe goed we onze maaltafels konden. De juf tikte aan een redelijk tempo een kaartje aan waarop wij dan de uitkomst moesten zeggen. Ik zie me daar nog liggen helemaal gegipst van aan m'n tenen tot over m'n buik in een bed in de klas. En ja, je kan het al raden ik moest nooit een speeltje kiezen, er schoot telkens maar één speeltje over, ik moest helemaal niet kiezen. Wat wil je, als je telkens een paar maanden afwezig bent in de klas. Dus hoera voor bednet! Tijdens het lezen van het boek heb ik ondertussen m'n leven eens op een rijtje gezet. Soms vraag ik me af wat heb ik nu eigenlijk al allemaal bereikt in m'n leven? Veel als je het mij vraagt, op medisch vlak dan toch. Geen hoge diploma's maar wel een pak levenswijsheid. Ik studeerde ondanks alles m'n middelbaar af aan de ziekenuisschool in Pellenberg en daarna studeerde ik 'medisch secretariaat' in thuisstudie, en dat allemaal tussen operatie's en revalidatie's door. Op de hoop toe ging ik van 'niet meer uit bed kunnen' naar 'stappen' en nog een paar jaar later zette ik zelfs m'n eerste kind op de wereld en nog eens drie jaar later kind twee. Nu ik het hier aan het schrijven ben besef ik dat ik eigenlijk wel een beetje 'preus mag zijn op mezelf'. Die baclofenpomp is echt het mooiste wat me overkomen is, want zonder dit zou m'n leven er helemaal anders uitzien. Een paar dagen geleden kreeg ik een herinnering van FB, twee jaar geleden scheurde m'n katheter, van de ene dag op de andere ging ik van zo goed als alles kunnen (wat je natuurlijk met een korreltje zout moet nemen want zelfs met die baclofenpomp verdwijnt m'n handicap niet) naar niets meer kunnen. Ik wist dat ik afhankelijk was van die baclofenpomp, maar zo lang alles goed gaat denk je daar niet aan. Ik weet nog na een paar jaar na het inplanten van m'n 'baclofenpomp' dat ik het gevoel had van 'eindelijk ben ik 'gewoon'. Hoe kon ik nu zo naïef zijn vraag ik me nu af ?! Dus dat is nu het positieve aan de laatste twee 'mindere' jaren, dat ik besef hoe afhankelijk ik van dat ding ben en vooral hoe dankbaar ik ben dat ik zo'n pomp heb! Gisteren kreeg ik trouwens telefoon van m'n arts, de resultaten van m'n vorige pomp waren binnen. Ze vertelde me dat er inderdaad een mankement gevonden is, niet aan de pomp zelf maar aan de katheter. Oh my God! Gelukkig luisterde ik naar m'n prof. en liet ik ook m'n katheter vervangen! Voor wie niet weet waarover ik het heb lees hier de blogpost. Een ding is zeker 'geef nooit op'! Zelfs als je door het bos de bomen niet meer ziet, er is altijd licht aan het einde van de tunnel. Ha! nu ik het heb over licht aan het einde van de tunnel, het rechtstaan begint al aardig te lukken! Geen protesterende longen meer, geen strekkers en zelfs al zonder steun! Volgens mij mag ik binnen enkele maanden ook weer m'n sneakers aanbinden! Bedankt Evi! Door het lezen van je boek heb ik ontdekt dat ik toch ook al wat bereikt heb in m'n leven! Voor wie het boek nog niet heeft rep je naar de winkel! :o) En PS: Vrolijk Pasen iedereen !!

#Enjoy Your Life !!